Για την Άννα
Έχει περάσει αρκετός χρόνος από τότε που δήλωσα πως δεν γνωρίζεις τι σημαίνει αγάπη και περισσότερος από τότε που η Δήλος ήταν άδηλος. Ακόμα περισσότερος από τότε που σχηματίστηκε η λέξη «αγάπη», ίσως πρώτη ή δεύτερη – αν υποθέσουμε πως ήρθε μετά την λέξη «ψυχή», η οποία σχηματίστηκε όταν πρώτη η αγαπημένη ενός άνδρα την αντέγραφε από την τελευταία πνοή του,
όπως κανείς παρατηρεί το πέταγμα ενός χελιδονιού και προσπαθεί να σχηματίσει τη νοητή γραμμή της τροχιάς του.
Κοιμόμαστε γνωρίζοντας πως όταν ξυπνήσουμε θα είναι ακόμα εκεί το ποτήρι με το λίγο νερό που αφήσαμε και η αγάπη. Και πως χωρίς αυτήν οι αστοχίες των ηρώων δεν θα μας ήταν άμεσα αισθητές όπως μας είναι η φορά της ροής του ποταμού και η κατάληξη του μύθου, ή
όπως κανείς παρατηρεί το πέταγμα ενός χελιδονιού και προσπαθεί να σχηματίσει τη νοητή γραμμή της τροχιάς του.
Όταν διασχίσαμε τα σύνορα της μεγάλης λίμνης που μας χώριζε ανάμεσα στην Gandria και την Oria, γνώριζα ότι δεν ήμασταν εμείς μα η αγάπη αυτή που το πραγματοποιούσε. Εμείς απλώς ακολουθούσαμε, αγνοώντας το μάταιο του εγχειρήματος,
όπως κανείς παρατηρεί το πέταγμα ενός χελιδονιού και προσπαθεί να σχηματίσει τη νοητή γραμμή της τροχιάς του.
Δεν έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε που απέκρυψα το γεγονός πως δεν γνωρίζω τι σημαίνει αγάπη. Ακόμα λιγότερος από τότε που παρατήρησα το πέταγμα ενός χελιδονιού. Δεν έχει περάσει καθόλου χρόνος από αυτή την στιγμή, όπου – όσο κι αν πλέον δεν μας αφορά – νιώθουμε ξανά την αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλο,
όπως κανείς παρατηρεί το πέταγμα ενός χελιδονιού και προσπαθεί να σχηματίσει τη νοητή γραμμή της τροχιάς του.
