Wallace Stevens
Final Soliloquy of the Interior Paramour
Ο τελικός μονόλογος των εσώκλειστων εραστών
Άναψε το πρώτο φως της νύχτας, όπως στο κονάκι
Εκεί που ησυχάζουμε και σκέψου, δίχως αφορμή
Στη φαντασία μας τον κόσμο σαν υπερτάτο αγαθό
Το ραντεβού μας κανονίστηκε, θα σμίξουμε εκεί,
Με τη σφοδρότητα της έλξης μες στη σκέψη, θα ενωθούνε τα κομμάτια μας
Σε ένα πράγμα μόνο, αφήνοντας στην άκρη ό,τι δεν μας αφορά:
Σε ένα μόνο πράγμα, στο μοναδικό
Πανάκι τυλιγμένοι όπως οι φτωχοί, στη θαλπωρή,
Στη δύναμη, στο φως, στο θαύμα που μας συνεπαίρνει
Που εκεί, λίγο μας καίει ποιοι, είμαστε και ποιοι είναι όλοι οι άλλοι
Μόνο στη σοβαρότητα της εντολής προσηλωμένοι του Ενός, εμείς,
Της διάνοιας αυτής που έχει, ως και το ραντεβού μας κανονίσει
Στην περιμετρημένη σκέψη μέσα στις συνάψεις
Λέμε, πως είναι η φαντασία μας Θεός
Το πιο ψηλό κερί που φτάνει, ψηλά για να ραγίσει το σκοτάδι
Κι από τη φλόγα αυτή, τις σπίθες, μέσα απ’ το κεφάλι
Φτιάχνουμε τη φωλιά μας κάθε βράδυ
Και που πλαγιάζουμε εκεί μαζί, εμάς μας είναι αρκετό, μας φτάνει.
Yvan Goll
Chansons Malaises / Je veux parfumer l'aube
Αχ, ν' αρωματίσω την αυγή γλυκάνισο
να βγει φρουμάζοντας το άλογό σου
στο μονοπάτι για τη μοναξιά μου
Να γίνω αυτό το ντελικάτο σύννεφο
που σκύβει απ΄το ηφαίστειό σου πάνω
και που θα πέσει μ' ένα φου-
Και πιο γλυκιά από ένα πράσινο φυστίκι
ν' αδημονείς στα δόντια σου να σπάσω
να γίνω λιώμα, ένα ― με τη σάρκα σου
Εmily Dickinson
411: Mine - by the Right of the White Election!
Δικός μου – με Δικαίωμα Λευκής Ψήφου!
Δικός μου – με Σφραγίδα Βασιλική!
Δικός μου – με σήμανση στο Πορφυρό κελί –
Δεν θα σε κρύβουν σίδερα :)
Δικός μου – εδώ –εν Οράματι– και με το έτσι Θέλω
Δικός μου – με Ανάκληση Θανάτου
Τιτλοφορούμενος και Επικυρωμένος –
Παράφορα Ευνοημένος!
Δικός μου – ως την Αιώνια γλίστρα των Αιώνων!
Paul Celan
Zeitgehöft / Es wird etwas sein
Θα υπάρξει αργότερα κάτι
θα γεμίζει από σένα
θ' ανεβαίνει
μπροστά σ' ένα στόμα
[Δεν θα 'μαι αγάπη μου εκεί,
τα χείλη
που θα δεχτούν την προσφορά σου,
δεν θα 'ναι τα δικά μου]*
Μέσα από της μανίας μου
τα τσακισμένα θραύσματα
όρθιος σηκώνομαι
και κοιτάω το χέρι μου
που διαγράφει
τον ένα και μόνο
κύκλο
[Καμάρωσέ με
τον τρελό
―ορθώνεται
συναρμολογημένος και νεύει―
στον αέρα το χέρι μου
εσένα περικλείει
γύρω σου γράφει
του ποτηριού το χείλος]*
*Στις αγκύλες οι στίχοι με τη φωνή της μεταφράστριας.
Ezra Pound
Francesca
Μπήκες βγαλμένη από τη νύχτα
Κι είχες στα χέρια σου λουλούδια,
Τώρα θα βγεις από τον κυκεώνα των ανθρώπων,
Απ’ τον αναβρασμό των λόγων που σε αφορούν.
Εγώ που σε οραματίστηκα σαν εκ των ων ουκ άνευ
Θύμωνα όποτε ακουγόταν τ' όνομά σου
Στα μέρη του συρμού.
Είθε τα δροσερά κύματα να σκάσουν πάνω απ’ το μυαλό μου
Κι ο κόσμος να ξεραθεί σαν το πεσμένο φύλλο,
Ή σαν τα σπόρια αγριοράδικου να τον σκορπίσει ο άνεμος,
Για να μπορέσω να σε ξαναβρώ
Μονάχη.
William Carlos Williams
Love song
Ξάπλωσα εδώ κι η σκέψη μου σ' εσένα: –
το βάμμα της αγάπης
πάνω απ' τον κόσμο λέρωσε
Κίτρινο, κίτρινο, χρυσό
ποτίζει μες στα φύλλα
απλώνεται σαν μια κηλίδα ζαφοράς
απ' τις εκκρίσεις τα κλαριά σαν κέρατα συνεστραμμένα
βαραίνουν
σπρώχνοντας απαλά λιλά των ουρανών
Ούτε μια αχτίδα
μόνο κάτι παχύρρευστο σαν μέλι που λεκιάζει
στάζει στα φύλλα κατεβαίνοντας
στα μέλη
τα χρώματα
όλου του κόσμου φθείροντας –
μακριά πολύ εσύ από κάτω
από της δύσης το πηχτό τελείωμα
