I
ΑΣΤΡΑΠΗ
Ηλεκτρισμένα σύννεφα
κι ο ουρανός μελάνι.
Τα μέρη τα σβησμένα αυτά
θα ξαναστράψουν.
Από μαρτυρημένες πέτρες
θα αναβλαστήσουνε πουλιά.
Κι απ' τα γυμνόκλαδα
θ' απλώσει ο αέρας του ρυθμού
αρχέγονος σαν ίσκιος.
Θολό ποτάμι πυρετού κρυφού
να στρώσει τώρα λησμονιάς χορτάρι
μάλαμα για τα σιωπηλά.
Τα βουβαμένα, τα βουνά
τα αποσβολωμένα.
II
ΓΙΟΦΥΡΙ
Στον Παντελή Μπουκάλα
Βαθύ φαράγγι της φωνής
κρυφό της γλώσσας ρέμα
τις μάντεψε ποτέ κανείς
τις πέτρες σου στο αίμα;
Πλατάνι της συγκομιδής
ποτάμι μου δροσάτο,
μονάχο πάλι θα με δεις
στην φλεγομένη βάτο
να ψάχνω τζιβαερικά
και το χρυσό μαχαίρι
που αφήσανε τ' αερικά
για το κρυφό μου χέρι
να ψάχνω κάτω απ' τα μπετά
με κρύο, με λιοπύρι
θεμέλια σιδερόδετα
να βρω για το γιοφύρι.
Ολημερίς το χτίζανε
το βράδυ γκρεμιζόταν
και τα νερά μαυρίζανε
η κόρη όπως σφαζόταν.
III
ΣΩΤΗ
Μνήμη Σωτηρίας Κόρδη (†10.12.2023)
Της ξενιτιάς και του φευγιού βροχή.
Και κόπηκε της Μάνας σου η καρδούλα.
Η ανάσα μας γυρεύει ρίζα, απαντοχή
πως φεύγεις σιγαλή, λευκή βαρκούλα.
Εμείς εδώ. Στην ξενιτειά ξεμεινεμένοι
ακούμε την βροχή να επιμένει.
Λέμε ότι ζούμε, κι όμως, κάτι φταίει.
Ο βίος μας σε έρημο παραπαίει.
Ο Χάρος με την τρομερή του απόχη
αρπάζει τα παιδιά από τους γονείς
γιατί στην σκότεινη καρδιά του το 'χει:
Όσο κρατάει η ζήση, να πονείς.
Τα χρόνια τα λουλούδια, τα μυριστικά σου
τώρα σε ρείθρο λαμπερό είναι φυτεμένα.
Ευωδιαστά μελισσοκέρια κι αναμμένα
σε κήπο μυστικό. Κι είναι δικά σου
μαρτύριο κι υπομονή. Στο φως τους ποτισμένη
εύχου, προσκύνα και για μας, γαληνεμένη.
IV
ΓΕΡΟΣ ΟΡΓΑΝΟΠΑΙΧΤΗΣ
Σκυλιά και αλυχτήματα
και από πού
μέσα στην νύχτα αλλόκοτος ο αέρας;
Ποιά μουσική τυλίγει εδώ τα δέντρα
βροχούλα φθινοπωρινή;
Παίζει, μονάχος παίζει το ίδιο
τραγούδι κάθε βράδυ
Φιλντισοκοκκαλένια μου
και ασημόβεργά μου
παίζει στο έρημο χωριό
ο τελευταίος ένδοξης ζυγιάς
έσχατος κάτοικος
πολίχνης μισογκρεμισμένης.
Παίζει τα ρέστα με τον Χάρο
κάθε βράδυ
με το λαγούτο δρύινο
στο σκοτάδι.
Ανάβει, ύστερα, φως. Και συλλογιέται
τα πανηγύρια, τις χαρές, τα ξόδια,
μπερδεύει ζωντανούς και πεθαμένους.
Ακούει την θάλασσα ν' αφρίζει
και βραχνομουρμουρίζει:
Τούρνα, τούρνα
μάς έπιασ' η φουρτούνα.
Κοσμάς Ασμάτογλου, υπογράφει.
Γεννηθείς κάπου
στον μέλλοντα αιώνα.
