____________
Με τα γνωστά δεδομένα για την σύνθεση, διάδοση, διάσωση των δημοτικών τραγουδιών στην προ-νεωτερική/παραδοσιακή κοινωνία είναι βέβαιος πλέον ο ρόλος των γυναικών, αυτής της μεγάλης ανώνυμης βάσης στην πυραμίδα του πολιτισμού, που παρήγαγε έργο ποικίλου χαρακτήρα και πολλαπλής οικονομικής αξίας, πάντα τραγουδώντας. Πάνω σε αυτό το γόνιμο υπόβαθρο της γυναικείας συνεισφοράς τού χθες στο δημοτικό τραγούδι στηρίζεται η απόπειρα να δούμε την γυναικεία επώνυμη πλέον συνεισφορά στο σήμερα, τη νεωτερική κοινωνία, με τοπικό πλαίσιο αναφοράς την ευρυτανική περιοχή. Στοιχεία αντλούνται από δημοσιευμένες συλλογές ευρυτανικών τραγουδιών αλλά και από πρωτογενές αρχειακό υλικό οπτικοακουστικό, Συλλογή Παραδοσιακής Μουσικής ΓΑΚ Ευρυτανίας. Σε αυτήν ανήκουν και χειρόγραφα τετράδια καταγραφής δημοτικών τραγουδιών από δύο γυναίκες, όπου αποτυπώνουν το αγαπημένο τους προφανώς ρεπερτόριο, υλικό που συνοδεύει και τις ηχογραφήσεις των δύο γυναικών από τον μουσικό Αναστάσιο Ηλιόπουλο το 2009. Επίσης προσεγγίζεται μία περίπτωση τραγουδιού του οποίου η δημιουργός συνοψίζει στους στίχους της το βίωμα του ελληνικού εμφυλίου πολέμου και την εμπειρία της προσφυγιάς της στην Τασκένδη.
Ε Ι Σ Α Γ Ω Γ Η
Στο ορεινό ευρυτανικό τοπίο ιχνηλατώ τον μισοσβησμένο ντορό της γυναικείας δημιουργικής παρουσίας στο δημοτικό τραγούδι τού χθες (της προ-νεωτερικής/παραδοσιακής κοινωνίας με τα συγκεκριμένα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της πατριαρχικής πατροτοπικής οργάνωσης και κοσμοαντίληψης) και του σήμερα. Τα μονοπάτια που διαβαίνω είναι άλλοτε στενά με δυσδιάκριτα τα χνάρια τους, για τις γυναίκες του χθες. Σε μερικά σημεία όμως φαρδαίνουν και τα ίχνη γίνονται ολοκάθαρα, για τις γυναίκες τού σήμερα. Συνεχίζεται έτσι για εμένα μια περιδιάβαση που άρχισε πριν από χρόνια[1] με αφορμή μια εικόνα από ευρυτανικό αγραφιώτικο τραγούδι.[2] Αφουγκράζομαι τον νηχό των γυναικών ενώ κοιτάζω τις εικόνες τους με διόπτρα δανεισμένη από άλλους. Κι έτσι προσεγγίζω τις μορφές τους, γνωρίζοντας βέβαια ότι αλλιώς πλάθονταν τα τραγούδια στο χθες και διαφορετική είναι η σχέση όλων μας με αυτά στο σήμερα[3], στη νεωτερική κοινωνία. Έτσι και οι γυναίκες. Εκείνες τού χθες μάθαιναν τα τραγούδια από τις παλιότερες, μια μορφή κοινωνικοποίησης κι αυτή.[4] Στο σήμερα συνεχίζουν να μαθαίνουν, όπως όλοι μας άλλωστε, τραγούδια με άλλον τρόπο και διαφορετικά μέσα, ακόμη κι από την τηλεόραση.[5]
Η γυναίκα τού χθες αποτελούσε το μεγαλύτερο και με πολλαπλούς οικονομικούς ρόλους τμήμα της μεγάλης ανώνυμης βάσης στην πυραμίδα του πολιτισμού, της ίδιας της μήτρας απ’ όπου αναβλύζει το δημοτικό τραγούδι, με πέπλο του την μυστηριακή αχλύ της ανωνυμίας, που καλύπτει μια μαγευτική διαδικασία συλλογικής δημιουργίας των τραγουδιών. Είναι μακρά στην χρονική διάρκεια, σύνθετη στην ατομική και συλλογική πρόσληψη, πολυεπίπεδη στην κατά τόπους διάδοση. Κι έτσι από την αρχική ατομική σύλληψη του τραγουδιού ως λόγου και μέλους καταλήγει το «αδέσποτο» τραγούδι κτήμα όλων: με την αποδοχή του ως εκφραστικού τρόπου από άλλους, την λείανσή του την αισθητική μέσα από την αλληλεπίδραση στοιχείων πολλών ατομικών και συλλογικών, την διάδοσή του σε άλλες περιοχές με τις απαραίτητες καμιά φορά προσαρμογές (όπως επεχείρησα να δω στο τραγούδι του Αη-Γιώργη).[6]
Στο μεταξύ όμως, στο σήμερα της νεωτερικής κοινωνίας, οι κόρες και οι εγγονές των ανωνύμων γυναικών τού χθες απέκτησαν υπόσταση και όνομα. Τούτο αναμφίβολα οφείλεται στην κοπιώδη εργασία καταγραφής και συλλογής δημοτικών τραγουδιών σε διάφορες περιοχές της χώρας και από ποικίλους καταγραφείς. Έτσι και στην Ευρυτανία στις συλλογές Περιστέρη( βλ. σημ. 3), Θωμά Τσέτσου[7] και Κωνσταντίνας Μπέτσου[8] κρύβονται αρκετά χνάρια για το πέρασμα από την ανώνυμη γυναίκα τού χθες στην επώνυμη γυναίκα του σήμερα.
Ο ντορός της νεωτερικής γυναικείας μορφής εντοπίζεται ξεκάθαρος στη Συλλογή Παραδοσιακής Μουσικής των ΓΑΚ Τμήμα Ευρυτανίας, που συγκροτείται από ηχογραφήσεις συλλεκτών και ερασιτεχνών σε όσο το δυνατόν περισσότερα χωριά του νομού. Περιλαμβάνει επίσης συνεντεύξεις με τα εμπλεκόμενα περί την μουσική πρόσωπα, φωτογραφίες και, φυσικά, τραγούδια και οργανικά κομμάτια αντιπροσωπευτικά του τόπου.[9] Η Συλλογή δημιουργήθηκε χάρη στην άοκνη προσπάθεια του μουσικού Τάσου Ηλιόπουλου κατά την θητεία του στα ΓΑΚ ως αποσπασμένου την περίοδο 2008-2012, στην διάρκεια της οποίας ασχολήθηκε και με την επιμέλεια έκδοσης της συλλογής Περιστέρη.[10] Χάρη στον Ηλιόπουλο επίσης κατανόησα και τον όρο ν-ηχός (που τον βρίσκουμε και σε δημοτικά τραγούδια, όπως τα Ηλιόπουλος τρ. αρ. 106 και 202): «Όταν χρησιμοποιούσα τον όρο “μελωδία” στις συνομιλίες μου… οι περισσότεροι δε με καταλάβαιναν. Οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν τον όρο “ηχός”. Αυτόν δανειστήκαμε κι εμείς για να δηλώσουμε την έννοια του “σκοπού”, μιας δεδομένης μελωδίας δηλαδή που χρησιμεύει ως πρότυπο για πολλά διαφορετικά ποιητικά κείμενα. Ο αντίστοιχος όρος στη βυζαντινή είναι το “προσόμοιο“… μελωδίες που πάνω σε αυτές τραγουδιούνται δεκάδες τραγούδια».[11]
Αναπόσπαστο μέρος της συλλογής των ΓΑΚ Ευρυτανίας είναι και τα χειρόγραφα τετράδια δύο γυναικών[12], της Γεωργίας Παπαδοστεργίου και της Διαμάντως Παπαζαχαρία. Έστρεψα λοιπόν τη ματιά μου και σε αυτά τα «πολύτιμα δώρα»[13], σκοπεύοντας σε μια πρώτη αδρομερή παρουσίασή τους. Το βασικότερο κοινό σημείο τους νομίζω πως είναι η αυτοπεποίθηση των δύο γυναικών ότι ως εγγράμματες καταγράφουν τα τραγούδια που αγάπησαν, αν και δεν ήσαν επαγγελματίες τραγουδίστριες. Διατρέχοντας τις σελίδες νιώθω την υπερηφάνειά τους που πήγαν δημοτικό σχολείο, όπου έμαθαν και τα βασικά βήματα της γραφής. Για τούτο και οι δύο μεριμνούν, περισσότερο η Διαμάντω, να συμπεριλάβουν και αναμνήσεις της παιδικής σχολικής τους ζωής.
Σχετικό με τον γραμματισμό τους είναι και ότι ορισμένα από τα τραγούδια που καταγράφουν αποτελούν προϊόν σχολικής παιδείας, ολοφάνερα στην Γεωργία (που καταγράφει μερικά τραγούδια ως σχολικό βήμα), δυσδιάκριτα στην Διαμάντω. Επομένως, στις διαδικασίες εκμάθησης και διάδοσης των τραγουδιών για τις γυναίκες τού σήμερα, ας συμπληρωθεί και ο ρόλος του σχολικού περιβάλλοντος[14] με την επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και για τα κορίτσια. Τούτο φανερώνεται και από μιαν ακόμη περίπτωση: το 2003 κατέγραψα μια αφήγηση όπου η αφηγήτρια, ετών 68, απήγγειλε την παραλογή Ο γυρισμός του ξενιτεμένου όπως την είχε μάθει από την μητέρα της. Πρόσθεσε το σχόλιο ότι η μητέρα της Κατερίνα Ξενάκη θυμόταν ότι είχε απαγγείλει την παραλογή σε σχολική γιορτή, όταν ήταν μαθήτρια της τετάρτης δημοτικού, το 1922. Από τότε είχε χαραχτεί στην μνήμη της και την μετέφερε στην κόρη της. Ακόμη στα μονοπάτια που διάβηκα εντόπισα και λίγα χνάρια που δείχνουν την ανάδυση επαγγελματιών/ημι-επαγγελματιών τραγουδιστριών στο Καρπενήσι του 1962. Περιπτώσεις που αντιστοιχούν στην μετάβαση από την διαλογική επιτέλεση των τραγουδιών τού χθες στην μονολογική μέσα στο νέο πλαίσιο συνθηκών ζωής τού σήμερα.[15]
Παράλληλα όμως προς αυτά τα στοιχεία και με αφορμή ένα συγκεκριμένο δημοτικό τραγούδι (Ηλιόπουλος, αρ. 20) από την κατηγορία των ευζωνικών, οδηγήθηκα σε ένα «ποίημα» που μου είχε απαγγείλει το 2005 μια γυναίκα με την εμπειρία του εμφυλίου πολέμου και της προσφυγιάς στην Τασκένδη. Ελπίζω ότι με την απόπειρά μου αυτή θα παρακινηθούν άλλοι ερευνητές να μελετήσουν καλύτερα το οπτικοακουστικό αρχειακό υλικό, κατά πολύ ευρύτερο από αυτό που προσεγγίζεται εδώ, καθώς περιλαμβάνει και συνεντεύξεις γυναικών όπως της Μαρίας Καραγκιόζη, που έζησε και τα ιστορικά γεγονότα της Εθνικής Αντίστασης, νοσοκόμα στο νοσοκομείο ΕΛΑΣ στο Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας.