Zωρζ Χαλδάς: τέσσερα ποιήματα

Gustav Wunderwald, «Fabrik von Loewe & Co.» (Moabit), 1926
Gustav Wunderwald, «Fabrik von Loewe & Co.» (Moabit), 1926

Ω χώρα της σιωπής!

Να το τρένο της νύχτας

Τέλος καλοκαιριού

Στέκομαι ορθός

Και ξαγρυπνώ

Σαν ένας γιγάντιος, άρρωστος κορμός

Έχω μάτια γεμάτα μέλισσες

Aλλά κοιτάζω το βουνό

Και την πεδιάδα και την πόλη

Όλη αυτή τη χώρα μου

Που δεν υπήρξε χώρα μου

Μια ζωή στην οποία ήμουν

έτοιμος να κερδίσω

Αλλά ποτέ δεν κέρδισα

Και μόνο όμως ν’ ατενίζω

Τη χώρα αυτή του γλυκασμού

Με τ’ ακρωτήρια, με τις λίμνες

Με τα χωριά σαν περιδέραια

Στη νύχτα. Τους αυτοκινητόδρομους

Τους τακτικούς της ήχους

Εγώ που ήθελα να τα πω όλα

Σ’ αυτό το τέλος του καλοκαιριού

Να μιλήσω δεν μπόρεσα.

Αντί-Νάρκισσος

Τρέμω
Κοιτώντας αυτό το νερό που μου επιστρέφει το πρόσωπό σου
Και τρέμω αντιμέτωπος με έναν πόθο στον οποίο αναμιγνύονται
Η θάλασσα κι ο ουρανός
Αυτό το λίγο που είναι τα χέρια μας του σήμερα και του χθες
Αυτό το λίγο που μας έχει δοθεί να ζήσουμε  στην πλάση
Αλλά αυτό το λίγο, που είναι το παν, είναι το μόνο που μπορώ για σας λέει το φως
Κρατήστε με στα μάτια σας
Το νερό θα είναι πιο βαθύ και το σιτάρι πιο ευτυχισμένο.

Βροχή

Βρέχει, όταν είσαι εδώ, την πιο γλυκιά βροχή
Στα δέντρα στα λουλούδια
Βρέχει σε όσα πεθαίνουν και σε όσα δεν πεθαίνουν
Βρέχει σε κάθε απουσία αλλά και σ’ αυτήν την ελαφριά πληγή, την παρουσία
Βρέχει στις κυριακές μας
Στα δέντρα στα κλαδιά
Βρέχει σ’ αυτό που υπήρξε το θάρρος και η στάχτη
Στο κρασί στο ξημέρωμα σε όσα μοιραζόμαστε
Εσύ είσαι η γλυκιά βροχή
Κι εγώ είμαι η όχθη

Χειμερινή εκστρατεία

Φοίνικες ένας λεπτός αέρας θήλαζε τη σιωπή
Νεκροί στρατιώτες για πατρίδες μακρινές και για παλιές σημαίες
Απ’ το χιόνι τον πόνο τα δάκρυα μας τρέχανε
μητέρα, θυμάσαι;
Τι θα έκανες εσύ σ’ εκείνη την πορεία;
Στις άκρες των δασών έβλεπα τα χωριά
Το βουνό – ήχος δεν ακουγόταν
Πατρίδες πατρίδες πικρές όπου μόνο ο άνεμος μιλούσε
κι ο πάγος σκληρός ωσάν απόστολος
Πέτρος
Εκείνος που απαρνείται
Η αλήθεια λεπτή κρυσταλλιασμένη κρούστα, ράγιζε
Κι όποτε επέστρεφε η αυγή του κρύου αυτού χειμώνα
Όλοι οι στρατιώτες έσβηναν για δεύτερη φορά.

Zωρζ Χαλδάς: τέσσερα ποιήματα

O Ζωρζ Χαλ­δάς (Georges Haldas, 1917-2010), γιος ενός Έλ­λη­να και μιας Ελ­βε­τί­δας, έχει ανα­γνω­ρι­στεί στην Ελ­βε­τία και τον γαλ­λό­φω­νο κό­σμο ως «μετρ» του χρο­νι­κού και της αυ­το­βιο­γρα­φί­ας, με πλού­σιο συγ­γρα­φι­κό έρ­γο, αλ­λά πα­ρα­μέ­νει εντού­τοις ου­σια­στι­κά άγνω­στος στην Ελ­λά­δα. Από τις 14 ποι­η­τι­κές συλ­λο­γές, τα 37 χρο­νο­γρα­φή­μα­τα, τα δο­κί­μια και τα Ποι­η­τι­κά Τε­τρά­δια που άφη­σε πί­σω του, μό­νο ένα βι­βλίο του (εξα­ντλη­μέ­νο σή­με­ρα) έχει με­τα­φρα­στεί στα ελ­λη­νι­κά: Το σπί­τι στην Κα­λα­βρία (από τις εκ­δό­σεις Δό­μος, το 1992). Ο Χαλ­ντάς έζη­σε τα παι­δι­κά του χρό­νια στην Κε­φα­λο­νιά. Όταν ήταν εν­νέα ετών η οι­κο­γέ­νεια με­τα­κό­μι­σε στη Γε­νεύη, όπου ο Χαλ­ντάς έζη­σε το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος της ζω­ής του. Ποι­η­τής, δο­κι­μιο­γρά­φος, σε­να­ριο­γρά­φος, διορ­θω­τής, δη­μο­σιο­γρά­φος και κρι­τι­κός λο­γο­τε­χνί­ας, έχει επαι­νε­θεί ιδιαί­τε­ρα για τη βα­θιά του γνώ­ση της πα­γκό­σμιας λο­γο­τε­χνί­ας και την ιδιαί­τε­ρη μα­τιά του στα πράγ­μα­τα.

 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: