Επιστροφή από την Ξεχασμένη

Ποι­η­τι­κή επι­δρο­μή θα μπο­ρού­σαν να ονο­μα­στούν οι τρεις δρά­σεις του Ορ­γα­νι­σμού Πο­λι­τι­στι­κής Πρω­τεύ­ου­σας της Ευ­ρώ­πης ΘΕΣ­ΣΑ­ΛΟ­ΝΙ­ΚΗ 1997 που έγι­ναν τό­τε σε χω­ριά της μα­κε­δο­νι­κής εν­δο­χώ­ρας.

Ένα από αυ­τά ήταν η «Ξε­χα­σμέ­νη», από όπου επι­στρέ­φα­με το βρά­δυ που τρα­βή­χτη­κε αυ­τή η φω­το­γρα­φία στο Σι­δη­ρο­δρο­μι­κό Σταθ­μό Θεσ­σα­λο­νί­κης.

Σε ένα «κα­φε­νειοει­δές κά­τι» σ’ αυ­τό το χω­ριό, διό­τι ψι­λό­βρε­χε, δια­βά­σα­με ποι­ή­μα­τα ο ένας στον άλ­λο και σε όσους πε­ρί­ερ­γους πλη­σί­α­σαν. Με­τά, κά­ποιος το­πι­κός άρ­χων μας πρό­σφε­ρε κο­ψί­δια και κρα­σί.

Έτσι εξη­γεί­ται το πλα­τύ, συ­νω­μο­τι­κό χα­μό­γε­λο κι ο έντυ­πος ισχυ­ρι­σμός μας με τον Μί­μη Σου­λιώ­τη, ότι «Η ΠΟΙ­Η­ΣΗ ΕΙ­ΝΑΙ ΥΓΕΙΑ». Μάλ­λον τα παϊ­δά­κια και τη γαρ­δού­μπα εν­νο­ού­σα­με. Θο­λά θυ­μού­μαι κι ένα τα­ψί να πε­ρι­φέ­ρε­ται με κά­τι εκλε­κτό­τε­ρο, που προ­κά­λε­σε τα πι­ρού­νια όλων.

Ξέ­χα­σα όμως, τι ήταν. Από την Ξε­χα­σμέ­νη επι­στρέ­φα­με. Πό­σα να θυ­μά­μαι; Μό­νο ο Μί­μης εί­ναι αξέ­χα­στος. Κι εί­ναι ένας από τους ση­μα­ντι­κό­τε­ρους ποι­η­τές και με­λε­τη­τές της ποί­η­σής μας.