Η φάλαινα και το τέλος της πειρατείας του Ελ Νταχί

Οι φά­λαι­νες, κυ­ρί­αρ­χα και παι­χνι­διά­ρι­κα πλά­σμα­τα των ωκε­α­νών, τον τρό­μο σκορ­πού­σαν στους ναυ­τι­κούς κα­θώς διέ­σχι­ζαν την Με­σό­γειο. Να παί­ξουν ήθε­λαν με τα κα­ρά­βια που έπλε­αν και κα­θώς τα σί­μω­ναν, βου­τού­σαν τις τε­ρά­στιες ου­ρές τους με ορ­μή και το ξύ­λι­νο σκα­ρί χτυ­πού­σαν, το κα­ρά­βι δια­λυό­ταν και οι ναυ­τι­κοί στα βά­θη χά­νο­νταν. Αυ­τά συ­νέ­βαι­ναν, μέ­χρι που μια μέ­ρα, ένας Σού­φι, αιχ­μά­λω­τος του Ελ Ντα­χί, μα­κρι­νού προ­γό­νου του πε­ρί­φη­μου πει­ρα­τή Μπαρ­μπα­ρό­σα, στο πει­ρα­τι­κό του που έκα­νε τη δια­δρο­μή από την Τύ­νι­δα για το Το­μπρούκ της Λι­βύ­ης, σαν εί­δε τους πει­ρα­τές να τρέ­χουν βουρ­λι­σμέ­νοι να ση­κώ­σουν τα πα­νιά, να ετοι­μά­ζουν τα όπλα τους και τον κα­πε­τά­νιο να κό­βει το τι­μό­νι, μπας και γλυ­τώ­σει από τις φά­λαι­νες που έρ­χο­νταν ολο­τα­χώς κα­τα­πά­νω στο πλοίο, έβγα­λε το φλά­ου­τό και στά­θη­κε όρ­θιος στην πλώ­ρη, σί­γου­ρος ότι ήρ­θε το τέ­λος.

Απλώ­θη­κε η μου­σι­κή στο πέ­λα­γος και οι φά­λαι­νες έκο­ψαν τα­χύ­τη­τα, πλεύ­ρι­σαν το σκα­ρί, κο­λυ­μπώ­ντας ήρε­μα στο πλάι του και, που και που, βου­τού­σαν ήρε­μα από κά­τω του σαν άκα­κα δελ­φι­νά­κια. Κά­ποια στιγ­μή τα πε­λώ­ρια κή­τη βού­τη­ξαν όλα μα­ζί και γλί­στρη­σαν στην άβυσ­σο.

Ο Ελ Ντα­χί δεν πί­στευε στα μά­τια του, αν και όλα δια­δρα­μα­τί­στη­καν μπρο­στά του. Από εκεί­νη τη μέ­ρα και με­τά, οι πει­ρα­τές υπο­χρέ­ω­ναν τον ου­ρά­νιο Σού­φι να παί­ζει το φλά­ου­το κα­θώς έπλε­αν κι ο Ελ Ντα­χί δεν εί­χε αντιρ­ρή­σεις. Η μου­σι­κή τους συ­νέ­παιρ­νε, χό­ρευαν και τρα­γου­δού­σαν στο κα­τά­στρω­μα και κα­μιά διά­θε­ση δεν εί­χαν για ρε­σάλ­τα και επι­δρο­μές. Ένας-ένας έβρι­σκε μια δι­καιο­λο­γία κι άφη­νε τη θά­λασ­σα. Στο τέ­λος, έμει­νε μό­νος του ο Ελ Ντα­χί στο πει­ρα­τι­κό. Άλ­λο που δεν ήθε­λε κι εκεί­νος, έρι­ξε άγκυ­ρα στη Βεγ­γά­ζη κι έκα­νε το πει­ρα­τι­κό πλω­τό κα­πη­λειό με ου­ρά­νια μου­σι­κή και το όνο­μα «Φά­λαι­να». Αν και οι μου­σουλ­μά­νοι απέ­φευ­γαν να πη­γαί­νουν σε τέ­τοια μα­γα­ζιά, έκα­νε χρυ­σές δου­λειές, όπως ανα­φέ­ρει και ο ανώ­νυ­μος Αι­γύ­πτιος συγ­γρα­φέ­ας, στο βι­βλίο του Των πα­ρά­ξε­νων τε­χνών και των τερ­πνών οπτα­σιών.