Ο νυσταγμένος συγγραφέας

“Has it ever struck you that life is all memory,
except for the one present moment that goes by you
so quick you hardly catch it going?”
_{^{TENESSEE WILLIAMS}}

Δεν εί­χε το κορ­μί που πε­ρί­με­να να δω σε τέ­τοιου εί­δους πε­ρι­βάλ­λον. Εκεί θα ταί­ρια­ζε κα­λύ­τε­ρα κά­ποια ξε­ρα­κια­νή, πι­θα­νό­τα­τα γε­ρο­ντο­κό­ρη, με γυα­λιά «πα­το­μπού­κα­λα» και κλα­σι­κό κο­λιέ μαρ­γα­ρι­τα­ριών, μο­νό, με μάλ­λι­νη ζα­κέ­τα anglaise πά­νω από που­κα­μι­σά­κι φλο­ράλ, πτι φλο­ράλ μά­λι­στα, κου­μπω­μέ­νο ώς επά­νω, ή μια πα­χου­λού­λα, κά­πως νε­ό­τε­ρη, με ζι­βά­γκο και βλέμ­μα κου­ρα­σμέ­νο απ’ την ανά­γνω­ση χι­λιά­δων σε­λί­δων, αλ­λά χα­ρού­με­νη και αστρα­φτε­ρή για­τί θα το ευ­χα­ρι­στιό­ταν. Το διά­βα­σμα. Μπρο­στά μου εί­χα μια κού­κλα αλη­θι­νή, με κα­μπύ­λες που δεν μπο­ρού­σα να μην κα­τα­τά­ξω στην κα­τη­γο­ρία «σέ­ξι», και ένα ζευ­γά­ρι πό­δια απ’ αυ­τά που οι άν­δρες συ­νή­θως λέ­νε «ατε­λεί­ω­τα», να προ­βάλ­λουν από μια εφαρ­μο­στή κο­ντή φού­στα και να κα­τα­λή­γουν σ’ ένα ζευ­γά­ρι γό­βες δω­δε­κά­πο­ντες, λες και εί­χε ανά­γκη να δεί­χνει ψη­λό­τε­ρη. Όσο την χά­ζευα, προ­σποιού­με­νος τον αφη­ρη­μέ­νο, αυ­τή συ­νέ­χι­σε να πλη­κτρο­λο­γεί, πλή­ρως αφο­σιω­μέ­νη στη δου­λειά της. Στο άκου­σμα ενός υπό­κω­φου βόμ­βου στα­μά­τη­σε, γύ­ρι­σε προς το μέ­ρος μου και εί­πε με φω­νή που μου θύ­μι­σε μια πα­λιά συ­νά­δελ­φο στο μάρ­κε­τινγκ την οποία απο­κα­λού­σα­με, κρυ­φά, «μό­λις-ση­κώ­θη­κα-από-σεξ», μου εί­πε λοι­πόν με ακρι­βώς τέ­τοια φω­νή και ύφος:

«Ώρα να μπεί­τε μέ­σα, κύ­ριε Τσί­μα. Ακο­λου­θή­στε με, πα­ρα­κα­λώ.»

Αυ­τό. Και αμέ­σως ση­κώ­θη­κε. Κα­τέ­βα­σα ακα­ριαία τα μά­τια μου να μη ρε­ζι­λευ­τώ για­τί τα βυ­ζιά της, έρ­χο­νταν μα­ζί με το υπό­λοι­πο σώ­μα της, προς το μέ­ρος μου. Ση­κώ­θη­κα κι εγώ. Έστρω­σα κά­πως το που­κά­μι­σό μου στη ζώ­νη και την ακο­λού­θη­σα προς την εν­διά­με­ση πόρ­τα. Επί­τη­δες κοί­τα­ζα χα­μη­λά, τις γό­βες της. Και λί­γο γά­μπα. Απί­στευ­τη γά­μπα. Πέ­ντε μέ­τρα ήταν όλη η δια­δρο­μή, αλ­λά με δυ­σκό­λε­ψε. Φο­βό­μουν ότι θα 'χα­να το δρό­μο. Τε­λι­κά, φτά­σα­με.
Η γραμ­μα­τέ­ας της Επι­τρο­πής Ακρο­ά­σε­ων της Ομο­σπον­δί­ας Συγ­γρα­φέ­ων τρα­βή­χτη­κε στο πλάι και κρά­τη­σε την πόρ­τα ανοι­χτή για να πε­ρά­σω. Την ευ­χα­ρί­στη­σα άτσα­λα με τα μά­τια και μπή­κα στο ψη­λο­τά­βα­νο, κα­λά φω­τι­σμέ­νο δω­μά­τιο ξε­ρο­κα­τα­πί­νο­ντας: ήθε­λα να εί­μαι έτοι­μος ν' απα­ντή­σω σε οποια­δή­πο­τε ερώ­τη­ση χω­ρίς να τους κά­νω να πε­ρι­μέ­νουν. Μου πέ­ρα­σε από το μυα­λό η σκέ­ψη πως ο λό­γος που εί­χαν επι­λέ­ξει μια τέ­τοια προ­κλη­τι­κά σέ­ξι γραμ­μα­τέα μπο­ρεί να ήταν ακρι­βώς ώστε να χά­σω την αυ­το­συ­γκέ­ντρω­ση και τα λό­για μου, αλ­λά δεν πρό­λα­βα να την πα­ρα­κο­λου­θή­σω, αφού η σκέ­ψη χά­θη­κε στρί­βο­ντας στους δαι­δα­λώ­δεις δια­δρό­μους του μυα­λού μου. Χα­ζή σκέ­ψη, κα­τέ­λη­ξα. Η πόρ­τα έκλει­σε πί­σω μου μ’ ένα απα­λό «κλακ». Η αί­θου­σα ήταν στε­νό­μα­κρη, χω­ρίς πα­ρά­θυ­ρα. Στην άλ­λη άκρη της, σχε­δόν δέ­κα μέ­τρα από την εί­σο­δο, πί­σω από ένα ξύ­λι­νο, χο­ντρό τρα­πέ­ζι, τέσ­σε­ρα άτο­μα με πε­ρί­με­ναν κα­θι­σμέ­να, χω­ρίς να μι­λά­νε. Ένιω­σα λί­γο πως ήμουν ο Πουα­ρό κι έμπαι­να στο σα­λό­νι με τους υπό­πτους με­τά το φό­νο. Προ­χώ­ρη­σα με στα­θε­ρό, όχι ιδιαί­τε­ρα γρή­γο­ρο βη­μα­τι­σμό προς το μέ­ρος τους. Η γυ­ναί­κα στα δε­ξιά κά­τι έγρα­φε σ’ ένα κί­τρι­νο ση­μειω­μα­τά­ριο· κα­θώς πλη­σί­α­ζα στο τρα­πέ­ζι, στα­μά­τη­σε και σή­κω­σε το βλέμ­μα της. Δεν την εί­χα ξα­να­δεί. Η μα­τιά μου πε­ριερ­γά­στη­κε τα­χύ­τα­τα τα πρό­σω­πα των άλ­λων τριών: δεν ανα­γνώ­ρι­σα κα­νέ­ναν. Αυ­τός που κα­θό­ταν αρι­στε­ρά, μί­λη­σε πρώ­τος.

«Κα­λη­σπέ­ρα, κύ­ριε Τσί­μα». Εί­χε λε­πτή, σχε­δόν τσι­ρι­χτή φω­νή. Τό­νι­σε το επί­θε­τό μου κά­πως υπερ­βο­λι­κά. Ίσως να πε­ρί­με­νε κά­ποια αντί­δρα­ση σε πε­ρί­πτω­ση που εί­χε τρυ­πώ­σει στη θέ­ση μου κά­ποιος άλ­λος. Αλ­λά μπρο­στά του ήμουν όντως εγώ, οπό­τε δεν αντέ­δρα­σα. Αντα­πέ­δω­σα το βλέμ­μα νεύ­ο­ντας με το κε­φά­λι χω­ρίς καν να χα­μο­γε­λά­σω.

«Κα­λω­σο­ρί­σα­τε στην Επι­τρο­πή Ακρο­ά­σε­ων της Ομο­σπον­δί­ας Συγ­γρα­φέ­ων. Εί­μαι ο Σά­κης Σε­ρέ­φας, Γραμ­μα­τέ­ας της Επι­τρο­πής. Θα ξε­κι­νή­σου­με την εξέ­τα­ση της αί­τη­σής σας αμέ­σως.»

Ο Σε­ρέ­φας! Ήξε­ρα πο­λύ κα­λά ποιος εί­ναι. Σα­λο­νι­κιός όπως κι εγώ. Βα­ρύ πυ­ρο­βο­λι­κό της Ομο­σπον­δί­ας ― αλ­λά... ο Σε­ρέ­φας δεν ήταν ποι­η­τής; Δεν εν­θου­σιά­ζο­μαι με την ποί­η­ση, τη θε­ω­ρώ δη­μό­σια ψυ­χα­νά­λυ­ση χω­ρίς την πα­ρου­σία ψυ­χα­να­λυ­τή. Όλοι αυ­τοί που σου πλα­σά­ρουν τα στι­χά­κια τους θε­ω­ρούν ότι κα­τέ­χουν τις απα­ντή­σεις και πε­ρι­μέ­νουν εσύ, ο ανα­γνώ­στης, να μπο­ρείς να κα­τα­λά­βεις ποια εί­ναι η ερώ­τη­ση. Για κά­θε στί­χο. Άλ­λη δου­λειά δεν εί­χα­με! Μα να μου τύ­χει τέ­τοιος Γραμ­μα­τέ­ας, ποι­η­τής! Ανα­ρω­τή­θη­κα ποιος να ήταν ο Πρό­ε­δρος. Δί­πλα στον Σε­ρέ­φα κα­θό­ταν ένας φα­λα­κρός με πο­λύ έντο­να μά­τια. Κά­τι μου θύ­μι­ζε το πρό­σω­πό του όπως το έβλε­πα πια από κο­ντά, κά­τι δυ­σά­ρε­στο. Ή ίσως το βλέμ­μα του ήταν απλώς πο­λύ δια­πε­ρα­στι­κό. Στρά­φη­κα ελά­χι­στα ώστε να εστιά­σω στον επό­με­νο άν­δρα και τό­τε πρό­σε­ξα πως ανά­με­σα σ’ εκεί­νον και τον φα­λά­κρα υπήρ­χε μια κε­νή κα­ρέ­κλα! Ήταν ντυ­μέ­νη με σκού­ρο βε­λού­δο, λί­γο φα­γω­μέ­νο στην πλά­τη. Ο τρί­τος της Επι­τρο­πής αντι­λή­φθη­κε αμέ­σως ότι πα­ρα­τη­ρού­σα την άδεια θέ­ση και πή­ρε το λό­γο.

«Ο κύ­ριος Πρό­ε­δρος θα εί­ναι μα­ζί μας σε ελά­χι­στα λε­πτά, κύ­ριε Τσί­μα. Μας έχει εξου­σιο­δο­τή­σει να ξε­κι­νή­σου­με χω­ρίς αυ­τόν» εί­πε εντε­λώς ου­δέ­τε­ρα. Η φω­νή του εί­χε μια μπά­σα, ελα­φρώς ξε­νι­κή χροιά· έμοια­ζε σαν να εί­χε ζή­σει πολ­λά χρό­νια στο εξω­τε­ρι­κό. Δεν πρό­λα­βα να ρω­τή­σω καν τ’ όνο­μά του, για­τί εκεί­νος συ­νέ­χι­σε να μι­λά­ει κα­ται­γι­στι­κά.

«Αντώ­νης Βου­σβού­νης. Χαί­ρο­μαι που σας γνω­ρί­ζω, κύ­ριε Τσί­μα.» Τα­ρα­κου­νή­θη­κα. «Ο» Αντώ­νης Βου­σβού­νης; Ο αγα­πη­μέ­νος μου συγ­γρα­φέ­ας του Προ­μη­νύ­μα­τος; Μα, αυ­τός εί­χε πε­θά­νει πριν από σα­ρά­ντα χρό­νια! Μάλ­λον δεν θα εί­χα ακού­σει κα­λά ― εκτός αν επρό­κει­το για συ­νω­νυ­μία. Να 'ταν ο εγ­γο­νός του; Ο γιος του; Μπα, θυ­μό­μουν ότι ο γιος του ήταν τρα­πε­ζι­κός. Μυ­στή­ριο. Ο άν­δρας συ­νέ­χι­σε απτό­η­τος.

«Με­λε­τή­σα­με με προ­σο­χή την αί­τη­σή σας να συ­μπε­ρι­λη­φθεί­τε στις τά­ξεις της Ομο­σπον­δί­ας μας. Η κυ­ρία Φω­σκό­λου (έδει­ξε με το κε­φά­λι του τη νε­α­ρή γυ­ναί­κα που κα­θό­ταν στ’ αρι­στε­ρά του, τη μο­να­δι­κή, άλ­λω­στε, γυ­ναί­κα στην Επι­τρο­πή) έχει συλ­λέ­ξει το δειγ­μα­το­λη­πτι­κό corpus των γρα­πτών σας, όπως απαι­τεί ο Κα­νο­νι­σμός. Όλοι μας έχου­με με­λε­τή­σει το τεύ­χος που η κυ­ρία Φω­σκό­λου εί­χε την κα­λο­σύ­νη να ετοι­μά­σει. Και τις 127 σε­λί­δες. Ομο­λο­γώ, κύ­ριε Τσί­μα ότι εδώ ακρι­βώς ξε­κι­νούν κά­ποια θε­μα­τά­κια τα οποία θα κλη­θεί­τε να μας επε­ξη­γή­σε­τε»…

Μά­λι­στα. Αρ­χί­σα­με, σκέ­φτη­κα. Μ’ έλου­ζε σι­γά σι­γά ένας πε­ρί­ερ­γος ιδρώ­τας. Θε­μα­τά­κια; Τι υπο­νο­ού­σε ο κύ­ριος; Αν υπήρ­χε ένα θε­μα­τά­κι, αυ­τό αφο­ρού­σε την πα­ρου­σία του ίδιου στην Επι­τρο­πή: ο συγ­γρα­φέ­ας Αντώ­νης Βου­σβού­νης ήταν σί­γου­ρα νε­κρός! Ποιος ήταν αυ­τός που πα­ρί­στα­νε τον μάλ­λον «λι­γό­τε­ρο γνω­στό» κα­λό συγ­γρα­φέα και πώς δεν εί­χαν κα­τα­λά­βει τί­πο­τα οι υπό­λοι­ποι; Εί­χα την βε­βαιό­τη­τα ότι η έκ­φρα­ση «κρύ­ος ιδρώ­τας» έβρι­σκε εφαρ­μο­γή σε πε­ρι­στά­σεις όπως αυ­τή που βί­ω­να. Όμως, ο ιδρώ­τας που κυ­λού­σε στο μέ­τω­πο μου ήταν καυ­τός! Ανα­ρω­τή­θη­κα αν εί­χα μα­ζί μου κά­ποιο μα­ντί­λι ή χαρ­το­μά­ντι­λο. Η φω­νή της Φω­σκό­λου διέ­κο­ψε την αγω­νία μου.

«Ούρ­σου­λα Φω­σκό­λου, σας κα­λω­σο­ρί­ζω κι εγώ με τη σει­ρά μου, κύ­ριε Τσί­μα.» Πρό­φε­ρε το «Tσ» με εντε­λώς γερ­μα­νι­κό τρό­πο, σαν να έλε­γε τον γερ­μα­νι­κό φθόγ­γο “tsch”. «Οφεί­λω να σας δια­βε­βαιώ­σω ότι η Ομο­σπον­δία δια­θέ­τει όλον τον απα­ραί­τη­το τε­χνο­λο­γι­κό εξο­πλι­σμό, αλ­λά και τις απαι­τού­με­νες δια­συν­δέ­σεις, ώστε να εξα­ντλεί κά­θε εν­δε­χό­με­νο κα­τα­γρα­φής λο­γο­τε­χνι­κού έρ­γου των υπο­ψη­φί­ων που, όπως εσείς, υπο­βάλ­λουν Αί­τη­μα Εγ­γρα­φής. Εί­μα­στε σε θέ­ση να πι­στο­ποι­ή­σου­με ότι τα κεί­με­να τα οποία συ­νέ­λε­ξα και επε­ξερ­γά­στη­κα ώστε να κα­τα­στούν οι 127 σε­λί­δες το δυ­να­τόν εύ­χρη­στες στην Επι­τρο­πή, απο­τε­λούν το σύ­νο­λο του λο­γο­τε­χνι­κού σας έρ­γου, από το 1999 και με­τά.» Έκα­νε μια παύ­ση, ίσως για να κα­τα­νο­ή­σω τη βα­ρύ­τη­τα των λό­γων της. Δεν κού­νη­σα ού­τε βλέ­φα­ρο. Η μα­τιά μου ήταν καρ­φω­μέ­νη στα χεί­λη της Ούρ­σου­λας Φω­σκό­λου. Χεί­λη στε­νά, στε­γνά. Ιδα­νι­κά για λό­για πι­κρά. Δεν πε­ρί­με­να κά­τι κα­λύ­τε­ρο από μια γυ­ναί­κα με τέ­τοιο όνο­μα. Ούρ­σου­λα! Γερ­μα­νι­κής κα­τα­γω­γής θα ήταν, σί­γου­ρα. Τό­τε συ­νει­δη­το­ποί­η­σα ότι δεν υπήρ­χε ού­τε ένας ηλε­κτρο­νι­κός υπο­λο­γι­στής στο χώ­ρο! Ού­τε laptop, ού­τε οθό­νη, ού­τε τί­πο­τα. Μάλ­λον οι «δια­συν­δέ­σεις» που εί­χε ανα­φέ­ρει η Φω­σκό­λου έπαι­ζαν ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ρό­λο από την τε­χνο­λο­γία στο έρ­γο της Επι­τρο­πής. Δια­τή­ρη­σα την ψυ­χραι­μία μου. Συγ­χύ­ζο­μαι όταν σκέ­φτο­μαι δια­συν­δέ­σεις, κο­νέ, γνω­ρι­μί­ες, μέ­σα. Η Φω­σκό­λου ξα­να­πή­ρε μπρος.

«Στο 99% των αι­τή­σε­ων, το συ­νο­δευ­τι­κό τεύ­χος απαρ­τί­ζε­ται από του­λά­χι­στον 300 σε­λί­δες, κύ­ριε Τσί­μα. Και πρό­κει­ται, συ­νή­θως, για απάν­θι­σμα έρ­γων.»

Δεν εί­μαι ηλί­θιος. Κα­τα­νό­η­σα αμέ­σως ότι μου έλε­γε πως δεν εί­χα γρά­ψει αρ­κε­τές σε­λί­δες, πως το έρ­γο μου ήταν λί­γο. Ευ­χή­θη­κα να μην ήταν και ποιο­τι­κά λί­γο. Μα, αν ίσχυε αυ­τό το τε­λευ­ταίο, τι στο κα­λό με εί­χαν κα­λέ­σει στην Επι­τρο­πή; Να με πλη­ρο­φο­ρή­σουν πως ήμουν λί­γος για την Ομο­σπον­δία τους; Θα μπο­ρού­σαν να εί­χαν στεί­λει ένα e-mail. Να τε­λειώ­νου­με, πριν αρ­χί­σου­με. Α, ναι, δεν εί­χαν υπο­λο­γι­στές. Εί­χε βέ­βαια η γραμ­μα­τέ­ας, μπρο­στά. Η γραμ­μα­τέ­ας! Εκεί έπρε­πε να εί­χα μεί­νει, τι την ήθε­λα την Επι­τρο­πή και τη συ­νέ­ντευ­ξη; Γύ­ρι­σα αρ­γά το κε­φά­λι μου αρι­στε­ρά, να ξα­να­δώ έναν έναν και τους άλ­λους. Ο φα­λα­κρός κα­θά­ρι­ζε τα γυα­λιά του μ’ ένα πα­νά­κι. Ακό­μα δεν εί­χα ακού­σει τ’ όνο­μά του. Ο κα­τά δή­λω­σή του Γραμ­μα­τέ­ας, ο ποι­η­τής Σε­ρέ­φας δη­λα­δή, ο Σά­κης που εί­χα γνω­ρί­σει ως παι­δί κά­ποιο κα­λο­καί­ρι της δε­κα­ε­τί­ας του ’60 στο Λι­τό­χω­ρο Πιε­ρί­ας, με κοί­τα­ζε σαν να ήμουν εξω­γή­ι­νος. Μάλ­λον κοί­τα­ζε κά­τι πί­σω απ’ τον ώμο μου. Ένα «κλακ» συ­νο­δευό­με­νο από ένα θρόι­σμα ρού­χων με πλη­ρο­φό­ρη­σε πως κά­ποιος εί­χε μό­λις μπει στην αί­θου­σα. Στρά­φη­κα αμέ­σως να δω.

Ένας μάλ­λον οστε­ώ­δης, γη­ρα­λέ­ος άν­δρας, ντυ­μέ­νος με γκρι-σιελ λι­νό κο­στού­μι και φα­ντε­ζί κόκ­κι­νες τι­ρά­ντες, όρ­μη­σε κυ­ριο­λε­κτι­κά μέ­σα στο δω­μά­τιο κρα­δαί­νο­ντας μια δερ­μά­τι­νη τσά­ντα πα­λαιού τύ­που, σαν αυ­τήν που εί­χαν όλοι οι δά­σκα­λοί μου στο Δη­μο­τι­κό, και μια σκού­ρα κα­μπαρ­ντί­να στο άλ­λο χέ­ρι. Μί­λη­σε ενώ διέ­σχι­ζε γρή­γο­ρα την από­στα­ση που τον χώ­ρι­ζε απ’ τη θέ­ση του στο τρα­πέ­ζι της Επι­τρο­πής.

«Συ­νε­χί­στε, συ­νε­χί­στε, μη δια­κό­πτε­τε εξαι­τί­ας μου! Κα­τα­ρα­μέ­να ρο­λό­για.. πά­ντα βρί­σκουν τρό­πο να στα­μα­τή­σουν την πλέ­ον ακα­τάλ­λη­λη ώρα… Άντε να βρεις τα­ξί τε­λευ­ταία στιγ­μή στα Μέ­θα­να… Εδώ εί­μα­στε, λοι­πόν!» Ακού­μπη­σε θριαμ­βευ­τι­κά την τσά­ντα του στο τρα­πέ­ζι, πέ­τα­ξε την κα­παρ­ντί­να του στο βε­λου­δο­ντυ­μέ­νο κά­θι­σμα και, ξε­φυ­σώ­ντας, με κοί­τα­ξε με εν­δια­φέ­ρον από πά­νω μέ­χρι κά­τω. Ένα διά­φα­νο, άτα­κτο και μάλ­λον απε­ρι­ποί­η­το κα­τά­λευ­κο μού­σι στε­φά­νω­νε το πρό­σω­πό του.

«Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λος, Ηλί­ας Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λος!» συ­στή­θη­κε χα­μο­γε­λώ­ντας. «Λυ­πά­μαι που κα­θυ­στέ­ρη­σα, κύ­ριε Τσί­μα.» Δεν πρό­λα­βε να πει πε­ρισ­σό­τε­ρα. Ο φα­λα­κρός, που ακό­μα δεν εί­χε συ­στη­θεί, πε­τά­χτη­κε όρ­θιος. Εί­χε μια έκ­φρα­ση φρί­κης στο πρό­σω­πο. Ξαφ­νι­κά, ήμουν όλος αυ­τιά.

«Κύ­ριε Πρό­ε­δρε» ξε­κί­νη­σε ο κα­ρά­φλας, ο οποί­ος, ση­μειω­τέ­ον, ήταν πα­νύ­ψη­λος. «Κύ­ριε Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λε, λυ­πά­μαι πο­λύ που τα­λαι­πω­ρη­θή­κα­τε αδί­κως!» Ο Πρό­ε­δρος τον κοί­τα­ξε μάλ­λον έκ­πλη­κτος και έπια­σε την τσά­ντα του, προ­σπα­θώ­ντας να την ανοί­ξει με το ένα χέ­ρι, πράγ­μα αδύ­να­τον: τα λου­ριά ήταν πο­λύ σφι­χτά. «Σας έστει­λα κα­τε­πεί­γον τη­λε­γρά­φη­μα προ οκτα­ώ­ρου! Εξε­δό­θη απαλ­λα­κτι­κό για την συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση λό­γω επα­πει­λού­με­νης συγ­γε­νι­κής dissensio! Το Γρα­φείο Δια­σφά­λι­σης Ποιό­τη­τας Δια­δι­κα­σιών έχει επι­λέ­ξει τον κύ­ριο Σου­ρού­νη ως αντι­κα­τα­στά­τη σας, τον ανα­μέ­νου­με από στιγ­μή σε στιγ­μή!» Ο Πρό­ε­δρος φαι­νό­ταν εξί­σου απο­σβο­λω­μέ­νος μ’ εμέ­να. Σχε­δόν ξέ­πνοα, απά­ντη­σε στον κα­ρά­φλα αφού εί­χε ξε­ρο­κα­τα­πιεί δυο-τρεις φο­ρές.

«Τι μου λέ­τε, κύ­ριε Φάις; Αντι­κα­τα­στά­θη­κα; Συγ­γε­νι­κή συ­γκυ­ρία; Συγ­γε­νής μου ο κύ­ριος Τσί­μας; Μα πώς;» Η απο­ρία του ήταν γνή­σια. Εί­χα κι εγώ ακρι­βώς την ίδια. Αλ­λά μέ­σα στο ήδη μπερ­δε­μέ­νο μυα­λό μου το όνο­μα του κα­ρά­φλα εί­χε σκαρ­φα­λώ­σει στην κο­ρυ­φή των προ­τε­ραιο­τή­των μου. Ώστε ο κα­ρα­φλός ήταν ο Φάις! Ο Φάις. Τι λες βρε παι­δί μου... Ο Φάις λοι­πόν φυλ­λο­μέ­τρη­σε τα χαρ­τιά του, ψά­χνο­ντας κά­τι. Δεν τον εί­χα ανα­γνω­ρί­σει, εί­χα­με όμως μια πο­λύ σύ­ντο­μη συ­νά­ντη­ση πολ­λά χρό­νια πριν, στο ΕΚΕ­ΒΙ. Και πά­λι ήμουν υπο­ψή­φιος, για ένα σε­μι­νά­ριο συγ­γρα­φής νου­βέ­λας ― το θυ­μή­θη­κα αμέ­σως. Τό­τε ο Φάις με εί­χε απορ­ρί­ψει. Στο με­τα­ξύ, το έγ­γρα­φο εί­χε βρε­θεί και ο Φάις άρ­χι­σε να το δια­βά­ζει.

«Κα­τό­πιν σχε­τι­κής εντο­λής μπλα μπλα… διε­ρεύ­νη­ση σχέ­σε­ων και δυ­νη­τι­κών… μά­λι­στα… μπλα... Ορί­στε! εδώ: η δε αδελ­φή της συ­ζύ­γου του, Νιό­βης, ονό­μα­τι Ελέ­νη Πα­πα­γε­ωρ­γί­ου, φαρ­μα­κο­ποιός εν Θεσ­σα­λο­νί­κη, υπήρ­ξε επί σει­ρά ετών στε­νό­τα­τη φί­λη του πα­τρός του αι­τού­ντος, Γε­ωρ­γί­ου»… Ο Φάις δεν πρό­λα­βε να ολο­κλη­ρώ­σει. Με κα­τα­κόκ­κι­νο πρό­σω­πο, ο Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λος τον διέ­κο­ψε, γουρ­λω­μέ­νος.

«Η κου­νιά­δα μου; Η κου­νιά­δα μου; Έχει απο­βιώ­σει προ τρια­κο­ντα­ε­τί­ας!» ούρ­λια­ξε.

Ξε­ρό­βη­ξα και πρό­σθε­σα, κά­πως αμή­χα­να εί­ναι αλή­θεια, πως και ο πα­τέ­ρας μου εί­χε απο­βιώ­σει προ ει­κο­σα­ε­τί­ας. Κα­νείς δεν μου έδω­σε ση­μα­σία. Ση­μα­σία εί­χε το πό­ρι­σμα της υπη­ρε­σί­ας Πο­λι­τι­κής Ορ­θό­τη­τας, διό­τι πε­ρί τέ­τοιας επρό­κει­το, αυ­τό κα­τά­λα­βα. Προ­σπά­θη­σα να θυ­μη­θώ την φαρ­μα­κο­ποιό που ήταν προ­φα­νώς η αι­τία να αντι­κα­τα­στα­θεί ο, συ­μπα­θής γέ­ρων Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λος από τον Αντώ­νη Σου­ρού­νη. Διά­φο­ρες ει­κό­νες γυ­ναι­κών, φί­λων του πα­τέ­ρα μου, πέ­ρα­σαν από μπρο­στά μου. Εί­χε πολ­λές φί­λες ο μπα­γά­σας! Δεν ολο­κλή­ρω­σα την ταυ­το­ποί­η­ση, δεν μπο­ρού­σα να θυ­μη­θώ. Μα πού ήταν επι­τέ­λους κι αυ­τός ο κύ­ριος Σου­ρού­νης; Εί­χε πε­ρά­σει του­λά­χι­στον ένα ει­κο­σά­λε­πτο απ’ την ώρα έναρ­ξης που μου εί­χε κοι­νο­ποι­η­θεί. Το δε­ξί μου πό­δι κι­νή­θη­κε αυ­τό­νο­μα και το πα­πού­τσι μου χτύ­πη­σε το πά­τω­μα, τοκ-τοκ-τοκ, προ­δί­δο­ντας την αδη­μο­νία μου. Ο Φάις με κοί­τα­ξε επι­τι­μη­τι­κά.

«Εί­ναι απί­στευ­τα πράγ­μα­τα αυ­τά, απί­στευ­τα! Όχι μό­νο διέ­κο­ψα τα λου­τρά μου, έχω φρο­ντί­σει να κρα­τή­σω και ένα τρα­πέ­ζι για να συμ­φά­γου­με άπα­ντες, με­τά το πέ­ρας της δια­δι­κα­σί­ας, στο εστια­τό­ριο της Λέ­σχης! Και μου λέ­τε τώ­ρα, τώ­ρα, πως έχω αντι­κα­τα­στα­θεί; Και πρέ­πει να απο­χω­ρή­σω πά­ραυ­τα;» Ο πα­ρ' ολί­γον Πρό­ε­δρος έδει­χνε έξαλ­λος. Σκέ­φτη­κα ν' απο­φορ­τί­σω την ατμό­σφαι­ρα. Λά­θος σκέ­ψη, αλ­λά δεν το ήξε­ρα εκεί­νη τη στιγ­μή.

«Ε, δεν κλεί­σα­τε δα και στου Γκρι­μπο­γιέ­ντοφ» εί­πα υπο­μει­διώ­ντας, μάλ­λον άκομ­ψα.

Την ώρα που ο Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λος ετοι­μα­ζό­ταν να ξα­να­νοί­ξει το στό­μα του, ο Φάις στρά­φη­κε στον Σε­ρέ­φα. Το «Γκρι­μπο­γιέ­ντοφ» ήταν η στα­γό­να που ξε­χεί­λι­σε το πο­τή­ρι, φαί­νε­ται.

«Κύ­ριε Γραμ­μα­τέα, δεν θα ήταν δε­ο­ντο­λο­γι­κά ορ­θό­τε­ρο να πε­ρι­μέ­νει ο κύ­ριος Τσί­μας στον προ­θά­λα­μο έως ότου ξε­κα­θα­ρί­σου­με τα της σύν­θε­σης της Επι­τρο­πής;» Η φω­νή του ήταν αυ­τό που λέ­με υπαι­νι­κτι­κή, μια λέ­ξη που δεν έχω χρη­σι­μο­ποι­ή­σει πο­τέ ακρι­βώς διό­τι δεν εί­χα πο­τέ ώς τό­τε ακού­σει μια υπαι­νι­κτι­κή φρά­ση. Τι υπαι­νισ­σό­ταν, όμως; Δεν επι­θυ­μού­σα να μα­ντέ­ψω. Ο Σε­ρέ­φας διέ­κο­ψε τη σύν­θε­ση ενός ακό­μα ποι­ή­μα­τος που, ώς εκεί­νη τη στιγ­μή, ήμουν σί­γου­ρος, ολο­κλή­ρω­νε στο μυα­λό του, και χα­μο­γέ­λα­σε ψυ­χρά. Πώς τολ­μού­σαν να του υπο­δεί­ξουν τη δου­λειά του; Δεν κα­τά­λα­βα τι ακρι­βώς εί­χε με­σο­λα­βή­σει, αλ­λά σε λί­γα δευ­τε­ρό­λε­πτα η γραμ­μα­τέ­ας στε­κό­ταν μπρο­στά του.

«Δε­σποι­νίς Ιζα­μπώ, πα­ρα­κα­λώ φρο­ντί­στε τον κύ­ριο Τσί­μα στον προ­θά­λα­μο μέ­χρι να εί­μα­στε έτοι­μοι. Ευ­χα­ρι­στώ.» Εμ­βρό­ντη­τος με το όνο­μα της γραμ­μα­τέ­ως, την ακο­λού­θη­σα αμί­λη­τος προς την έξο­δο. Πρό­λα­βα να δω με την άκρη του μα­τιού μου το βλέμ­μα του Φάις (ήταν έξαλ­λος), ενώ ο Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λος εί­χε εκ­με­ταλ­λευ­τεί τη δια­κο­πή και άδεια­ζε την τσά­ντα του: ένα σω­ρό χαρ­τιά βρί­σκο­νταν ήδη στην επι­φά­νεια του τρα­πε­ζιού, δί­πλα σε μια μπα­νά­να, κά­πως γι­νω­μέ­νη, και ένα δερ­μά­τι­νο ση­μειω­μα­τά­ριο, ένα filofax! Χρό­νια εί­χα να δω filofax. Όλος ο κό­σμος χρη­σι­μο­ποιού­σε tablets πλέ­ον. Με­τά, η πόρ­τα έκλει­σε πί­σω μου και ήμουν μό­νος με την γραμ­μα­τέα της Επι­τρο­πής, την δε­σποι­νί­δα Ιζα­μπώ.

Έκλει­σα τα μά­τια μου αρ­γά αρ­γά, όπως κά­νω όπο­τε προ­σπα­θώ να γί­νω φί­λος με κά­ποια κε­ρα­μι­δό­γα­τα, ψά­χνο­ντας να σκε­φτώ κά­τι έξυ­πνο ώστε ν' ανοί­ξω κου­βέ­ντα. Αυ­τό που αντί­κρι­σα όταν τα ξα­νά­νοι­ξα, εί­χε ως απο­τέ­λε­σμα τα μά­τια μου να γουρ­λώ­σουν, ενώ τα αι­μο­φό­ρα αγ­γεία του προ­σώ­που μου γέ­μι­σαν τα­χύ­τα­τα, προ­κα­λώ­ντας μου ένα κοκ­κί­νι­σμα που ένιω­σα από μέ­σα σαν κα­ψά­λι­σμα. Μπρο­στά μου στε­κό­ταν μια κο­πέ­λα που δεν εί­χα ξα­να­δεί. Ήταν κο­ντή, με­λα­χρι­νή, με με­γά­λα, πο­λύ ανοι­χτό­χρω­μα μά­τια. Φο­ρού­σε κά­τι πρά­σι­νο, βε­λου­τέ, με­τα­ξύ φόρ­μας γυ­μνα­στι­κής και πι­τζά­μας. Τα χεί­λη της ήταν σαρ­κώ­δη. Πρέ­πει να έδει­χνα τό­σο αστεί­ος μπρο­στά της, με το πρό­σω­πό μου κα­τα­κόκ­κι­νο και το στό­μα μου ν’ ανοι­γο­κλεί­νει προ­σπα­θώ­ντας να βγά­λει μια σει­ρά λέ­ξεις που θα εί­χαν κά­ποιο νό­η­μα, που εκεί­νη γέ­λα­σε. Αμέ­σως, όμως, σο­βα­ρεύ­τη­κε και άκου­σα την πιο γλυ­κιά φω­νή που εί­χα ακού­σει από το 2007, όταν επι­σκέ­φθη­κα το Τό­κιο και βρέ­θη­κα κα­τά λά­θος σ' ένα κέ­ντρο πα­ρα­δο­σια­κού μα­σάζ.

«Κύ­ριε Τσί­μα, αι­σθά­νε­στε κα­λά; Θέ­λε­τε να κα­θί­σε­τε;»

Μά­ζε­ψα όλες τις δυ­νά­μεις μου, και το μό­νο που κα­τά­φε­ρα να αρ­θρώ­σω ήταν ένα «Ιζα­μπώ;» τό­σο αχνό και σκο­ρο­φα­γω­μέ­νο, ώστε θα νό­μι­ζε κα­νείς πως με εί­χαν ναρ­κώ­σει.

Η γυ­ναί­κα γέ­λα­σε ξα­νά. Το δέρ­μα της έλα­μπε σαν να το 'χε πε­ρά­σει με κά­ποιο λά­δι. Κάρ­φω­σα τα μά­τια μου στα δι­κά της, ερω­τη­μα­τι­κά. Δεν άντε­χα να μι­λή­σω αλ­λά έπρε­πε να κα­τα­λά­βω τι στο κα­λό συ­νέ­βαι­νε. Πού ήταν η Ιζα­μπώ; Ποια ήταν αυ­τή η κο­πέ­λα με το λα­μπε­ρό δέρ­μα; Τι γύ­ρευε ένα στο­λι­σμέ­νο χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δέ­ντρο στη γω­νία του γρα­φεί­ου, με φω­τά­κια που ανα­βό­σβη­ναν; Αυ­τό κι αν «μ' έστει­λε»! Το μό­νο που εί­χε απο­μεί­νει ήταν να τσι­μπη­θώ μή­πως ονει­ρευό­μουν. Ένιω­σα τα γό­να­τά μου να λυ­γί­ζουν αλ­λά δεν σω­ριά­στη­κα: η κο­πέ­λα-στη-θέ­ση-της-Ιζα­μπώς βρέ­θη­κε αστρα­πιαία πί­σω μου, με συ­γκρά­τη­σε πιά­νο­ντας στι­βα­ρά τους ώμους μου και με βο­ή­θη­σε να κα­θί­σω στην πο­λυ­θρό­να που ήταν ακρι­βώς δί­πλα. Πριν κα­λο­κα­τα­λά­βω τι και πώς, βρέ­θη­κα μ’ ένα πο­τή­ρι νε­ρό στο χέ­ρι. Ήπια μπό­λι­κες γου­λιές. Όταν κά­πως συ­νήλ­θα, εκεί­νη πή­ρε το πο­τή­ρι και το απί­θω­σε στο γρα­φείο.

«Ωραία. Πρέ­πει να αι­σθά­νε­στε κα­λύ­τε­ρα, το βλέ­πω στο πρό­σω­πό σας. Χα­λα­ρώ­στε, δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας λό­γος να εί­στε αγ­χω­μέ­νος, κύ­ριε Τσί­μα!» Εί­χε πο­λύ ευ­χά­ρι­στη και, θα έλε­γα, κα­τα­πραϋ­ντι­κή χροιά η φω­νή της. Πή­ρα μια βα­θιά ανά­σα. Για­τί εί­χα αγ­χω­θεί; Αφού ήξε­ρα πως για κά­θε ερώ­τη­μα υπάρ­χει και μία απά­ντη­ση. Σί­γου­ρα η κο­πέ­λα αυ­τή θα ήταν σε θέ­ση να μου λύ­σει όλες τις απο­ρί­ες. Αρ­κεί να τη ρω­τού­σα. Κι αυ­τό έκα­να.

«Εξη­γή­στε μου, πα­ρα­κα­λώ: Τι απέ­γι­νε η δε­σποι­νίς Ιζα­μπώ; Και ο Πρό­ε­δρος...; Έχει έρ­θει ο κύ­ριος Σου­ρού­νης; Μή­πως με πε­ρι­μέ­νουν μέ­σα;»

«Αχ, κύ­ριε Τσί­μα μου,» ξε­κί­νη­σε να μου απα­ντά ― κι αμέ­σως άλ­λα­ξε θέ­μα. «Αλή­θεια, πρέ­πει να σας πω ότι μου εί­στε ιδιαι­τέ­ρως συ­μπα­θής. Πρώ­τη φο­ρά ταυ­τί­στη­κα με κεί­με­νο υπο­ψη­φί­ου τό­σο πο­λύ. Ει­λι­κρι­νά.»

Κα­νο­νι­κά θα έπρε­πε να νιώ­σω υπε­ρη­φά­νεια που, μέ­σα στο κτή­ριο της Ομο­σπον­δί­ας Συγ­γρα­φέ­ων, κά­ποιος, κά­ποια τέ­λος πά­ντων, μι­λού­σε επαι­νε­τι­κά για ένα γρα­πτό μου. Δεν τα κα­τά­φε­ρα, όμως, ίσως για­τί δεν ήξε­ρα ού­τε ποια ήταν η γυ­ναί­κα που μι­λού­σε έτσι, ού­τε καν σε ποιο κεί­με­νο ανα­φε­ρό­ταν. Ένιω­σα να ανα­κτώ τις δυ­νά­μεις μου, και προ­χώ­ρη­σα σε νέο κύ­κλο ερω­τή­σε­ων.

«Εσείς ποια εί­στε; Σε ποιο κεί­με­νο ανα­φέ­ρε­στε; Και για­τί βλέ­πω ένα χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δέ­ντρο; Δεν εί­ναι λί­γο νω­ρίς για στο­λι­σμούς; Πό­τε προ­έ­κυ­ψε αυ­τό; Δεν το θυ­μά­μαι εκεί πριν… πριν.»

«Συγ­χω­ρέ­σε­τε με, δεν συ­στη­θή­κα­με. Εί­μαι η Μαρ­γα­ρί­τα, γραμ­μα­τέ­ας της Επι­τρο­πής… Εγώ…» (κό­μπια­σε), «εγώ επι­με­λή­θη­κα το τεύ­χος των γρα­πτών σας, με τα κεί­με­να που μου πα­ρέ­δω­σε η κυ­ρία Φω­σκό­λου… κα­τα­λα­βαί­νε­τε, τα έχω δια­βά­σει όλα… και, βε­βαί­ως ανα­φε­ρό­μουν στο πρό­σφα­το δι­ή­γη­μά σας, με τί­τλο Αγκι­νά­ρες α-λα Πο­λί­τα!» Με κοί­τα­ξε σαν να ήθε­λε να μου ζη­τή­σει συγ­γνώ­μη. Μα για ποιο λό­γο;

«Βε­βαί­ως. Τις Αγκι­νά­ρες, λοι­πόν. Να υπο­θέ­σω ότι έχε­τε κι εσείς παι­διά στην εφη­βεία;» ρώ­τη­σα, κι αμέ­σως συ­νει­δη­το­ποί­η­σα ότι εί­χα ξε­στο­μί­σει μα­λα­κία. Η κο­πέ­λα δεν έδει­χνε πά­νω από εί­κο­σι πέ­ντε, βία εί­κο­σι επτά! Τι παι­διά και εφη­βεί­ες; Πα­ρα­δό­ξως, δεν γέ­λα­σε.

«Όχι, όχι παι­διά.» Δά­γκω­σε τα χεί­λη της. «Αυ­να­νί­ζο­μαι. Συ­χνά. Και δεν έχω ξα­να­δια­βά­σει τέ­τοια πε­ρι­γρα­φή γυ­ναι­κεί­ου αυ­να­νι­σμού, και μά­λι­στα από άν­δρα! Θα έπρε­πε να σας δώ­σω συγ­χα­ρη­τή­ρια!» Με κοί­τα­ζε έντο­να. Κα­τέ­βα­σα τα μά­τια. Με­τά, την κοί­τα­ξα κι εγώ. Σοκ. Η σκη­νή του αυ­να­νι­σμού. Δεν το πε­ρί­με­να. Κα­θό­λου.

«Μό­λις το κά­να­τε. Σας ευ­χα­ρι­στώ. Μου βγή­κε φυ­σι­κά, βλέ­πε­τε, έχω μα­κρά πεί­ρα ― στον αυ­να­νι­σμό.» Μα, τι με εί­χε πιά­σει; Τι έλε­γα σ’ αυ­τή την αυ­νά­να γραμ­μα­τέα; Ήμουν στα κα­λά μου; Μπρο­στά στην πόρ­τα της Επι­τρο­πής που σε λί­γα λε­πτά θα έκρι­νε το μέλ­λον της αί­τη­σής μου και, υπό μία έν­νοια, της ζω­ής μου, εγώ χα­ριε­ντι­ζό­μουν με μιαν άγνω­στη;

Χα­μο­γε­λώ­ντας, έσκυ­ψε προς το μέ­ρος μου. Το βε­λου­τέ φορ­μά­κι που φο­ρού­σε μου απο­κά­λυ­ψε ότι εί­χε μυ­τε­ρό στή­θος. Χα­μη­λό­φω­να, λες και μοι­ρα­ζό­ταν ένα μυ­στι­κό μα­ζί μου, με απο­τε­λεί­ω­σε μ’ ένα «Λα­τρεύω το χιού­μορ σας, κύ­ριε Τσί­μα. Μα­κρά πεί­ρα στον αυ­να­νι­σμό! Εί­στε απί­στευ­τος. Πραγ­μα­τι­κός μετρ!» Ένιω­σα αμέ­σως πως τα λό­για της ήταν απο­λύ­τως ει­λι­κρι­νή. Να σε απο­κα­λεί μαιτρ μια Μαρ­γα­ρί­τα, έχει μιαν άλ­λη βα­ρύ­τη­τα, πώς να το κά­νου­με! Οι απο­ρί­ες μου, όμως, πα­ρέ­με­ναν ανα­πά­ντη­τες. Και η Επι­τρο­πή...; Πό­τε θα με εξέ­τα­ζε η Επι­τρο­πή; Επα­νέ­λα­βα με μια δό­ση στόμ­φου τις ερω­τή­σεις μου.

«Πεί­τε μου, Μαρ­γα­ρί­τα, πώς και εμ­φα­νι­στή­κα­τε στη θέ­ση της Ιζα­μπώς; Εσείς στή­σα­τε αυ­τό το… χα­ρι­τω­μέ­νο δε­ντρά­κι; Σε πό­ση ώρα θα με δει η Επι­τρο­πή;»

«Η Ιζα­μπώ ερ­γά­ζε­ται Δευ­τέ­ρα-Τε­τάρ­τη-Πα­ρα­σκευή. Σή­με­ρα εί­ναι Πέμ­πτη, δι­κή μου μέ­ρα. Το δε­ντρά­κι – χμμ… όλος ο στο­λι­σμός στο κτή­ριο εί­ναι ευ­θύ­νη του Τμή­μα­τος Δια­χεί­ρι­σης Υλι­κών, δεν χρειά­ζε­ται να κά­νου­με κά­τι. Μας το έφε­ραν πριν από δε­κα­πέ­ντε ημέ­ρες.»

«Σας το έφε­ραν Οκτώ­βρη μή­να;» την διέ­κο­ψα. Τό­τε μό­νο κα­τά­λα­βα αυ­τό που εί­χε πει για τις ημέ­ρες. Δεν ήταν δυ­να­τόν. Το ρα­ντε­βού μου ήταν για Τε­τάρ­τη, Τε­τάρ­τη πρωί. Με εί­χε υπο­δε­χθεί η Ιζα­μπώ. Με εί­χε «απο­βάλ­λει προ­σω­ρι­νά» από την αί­θου­σα της Επι­τρο­πής ο Φάις, εύ­σχη­μα μεν εφό­σον όντως υπήρ­χε ένα δια­δι­κα­στι­κό ζή­τη­μα που δεν με αφο­ρού­σε ― μα πώς δεν με αφο­ρού­σε; Εί­χαν εμπλέ­ξει τον πα­τέ­ρα μου! Και την κου­νιά­δα του Πα­πα­δη­μη­τρα­κό­που­λου. Και στο με­τα­ξύ ήταν ήδη Πέμ­πτη; Μα τό­τε πρέ­πει να εί­χα χά­σει τις αι­σθή­σεις μου για του­λά­χι­στον 24 ώρες!

«Κύ­ριε Τσί­μα, ακού­στε με. Ανα­φέ­ρε­στε σε κά­τι που έλα­βε χώ­ρα προ δι­μή­νου. Σή­με­ρα εί­ναι Πα­ρα­μο­νή Πρω­το­χρο­νιάς. Η Επι­τρο­πή δεν συ­νε­δριά­ζει. Για την ακρί­βεια, η Επι­τρο­πή δεν υφί­στα­ται καν: η κα­τα­λη­κτι­κή ημε­ρο­μη­νία ερ­γα­σιών της, υπό την σύν­θε­ση που γνω­ρί­σα­τε, ήταν η 24η Δε­κεμ­βρί­ου.»

Το στό­μα μου άνοι­ξε, αλ­λά το έκλει­σα προ­τού πά­θω εξάρ­θρω­ση σια­γό­νας, γνω­ρί­ζω πο­λύ κα­λά πό­σο επώ­δυ­νο εί­ναι. Δεν κα­τα­λά­βαι­να Χρι­στό. Η κο­πε­λιά με δού­λευε, πι­θα­νό­τα­τα ήθε­λε να τε­στά­ρει το χιού­μορ μου που τό­σο θαύ­μα­ζε.

«Σκε­φθεί­τε, κύ­ριε Τσί­μα. Σκε­φθεί­τε. Πό­τε ξε­κι­νή­σα­τε να γρά­φε­τε αυ­τή την ιστο­ρία; Τέ­λος Οκτω­βρί­ου. Την δια­βά­σα­τε, ημι­τε­λή, στο σε­μι­νά­ριο ψυ­χο­λο­γί­ας Αφή­γη­ση Ζω­ής. Υπο­σχε­θή­κα­τε στην κυ­ρία Πα­τού­λη να την ολο­κλη­ρώ­σε­τε. Σω­στά; Σω­στά. Και πό­τε την ξα­να­πιά­σα­τε; Με­τά τα Χρι­στού­γεν­να, κύ­ριε Τσί­μα. Με­τά τα Χρι­στού­γεν­να. Τι νο­μί­σα­τε; Πως ο χρό­νος μέ­σα στην ιστο­ρία σας, που εί­ναι αυ­το­βιο­γρα­φι­κή, έτσι εί­ναι, ο χρό­νος θα σας πε­ρί­με­νε; Όχι, κύ­ριε Τσί­μα μου. Όχι. Όταν γρά­φε­τε ένα αυ­το­βιο­γρα­φι­κό κεί­με­νο στον πα­ρό­ντα χρό­νο, ο χρό­νος σάς πα­ρα­κο­λου­θεί, εί­ναι ενιαί­ος, ο ίδιος χρό­νος με της πραγ­μα­τι­κής ζω­ής. Κλεί­σα­τε τα μά­τια σας τέ­λος Οκτω­βρί­ου και τα ξα­να­νοί­ξα­τε τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου. Δεν φα­ντα­ζό­σα­στε, βέ­βαια, πως η Επι­τρο­πή θα σας πε­ρί­με­νε δύο μή­νες, μέ­χρι να δε­ή­σε­τε να ξα­να­πιά­σε­τε την ιστο­ρία σας!»

Δεν μί­λη­σα. Δεν έβρι­σκα τί­πο­τε να πω. Η Μαρ­γα­ρί­τα με κοί­τα­ζε με τα τε­ρά­στια μά­τια της κι εγώ σκε­φτό­μουν ότι νύ­στα­ζα. Κι έκλει­σα αρ­γά αρ­γά τα δι­κά μου. Πρό­λα­βα ν’ ακού­σω ένα Κα­λή Χρο­νιά να στρο­βι­λί­ζε­ται στο σκο­τά­δι, ενώ πλη­κτρο­λο­γού­σα command-W και η ιστο­ρία μου εξα­φα­νι­ζό­ταν στις απο­θή­κες του Microsoft Word.