Πήδηξα μέσα στο λεωφορείο πριν καλά ανοίξει η μπροστινή του πόρτα. Είχα ήδη χάσει το πρώτο μισό της διάλεξης και δεν υπήρχε λόγος να παραφέρομαι. Όσο γρήγορα κι αν χτυπούσα εισιτήριο θα έφτανα και πάλι την ίδια ώρα. Ανέκτησα ισορροπία, αξιολόγησα τις κενές θέσεις και επέλεξα αυτή στο βάθος. Απέναντί μου μια γριά. Δεν θυμάται πρόσωπα. Κάθε γυναίκα που αντικρίζει είναι η νεκρή της κόρη. Χαιρετά όλους τους επιβάτες με την ίδια θέρμη. Την αγνοούν και η καρδιά της ραγίζει ώσπου το βλέμμα τους να χαθεί από το τοπίο. Της ανταποδίδουν το χαμόγελο και ο πόνος παύει, για μια στιγμή, για μια ζωή. Το όχημα εκτελεί το δρομολόγιό του, συναντά ξανά την αφετηρία και της στερεί την ανάμνηση πριν αυτή αποτυπωθεί στα βλέφαρά της. Αναμένει την επόμενη στάση και την επόμενη κοπέλα που θα κάτσει αντίκρυ της. Στους άνδρες επιβάτες περιγράφει τις αρετές της μονάκριβης και στους ενδιαφερόμενους χαρίζει μια φωτογραφία της, απόκομμα από κάποιο περιοδικό. Αυτοί την αποχαιρετούν και πετούν διακριτικά το τσαλακωμένο πια χαρτί κατά την έξοδο. Οι σελίδες συσσωρεύονται στη γωνία του λεωφορείου. Αστέρια του σινεμά χαμογελούν κάτω από την αστική σκόνη.
Αισθανόμουν καλά με τον εαυτό μου και απάντησα στον χαιρετισμό. Δάκρυσε και μου μίλησε για τα παλιά. Από τη τσέπη της έβγαλε ένα μικρό κέντημα. Είπε πως είναι για μένα και περιέγραψε λουλούδια πάνω στο ύφασμα μα οι άναρχες σταυροβελονιές διαφώνησαν.
Κατέβηκα από το λεωφορείο. Δεν ξέρω πώς, βρέθηκα πάλι σπίτι σου.
