Ένας χρόνος και τρεις μήνες

Ο Λουίς Γκαρθία Μοντέρο (Luís García Montero) γεννήθηκε το 1958 στη Γρανάδα, όπου σπούδασε Ισπανική Φιλολογία· έχει δημοσιεύσει πολλές ποιητικές συλλογές, δοκίμια, πεζογραφήματα κ.ά. Έχει δημοσιεύσει ακόμα κριτικά δοκίμια για συγγραφείς όπως ο Γκαρθία Λόρκα, ο Αλμπέρτι και ο Μπαράλ και έχει διασκευάσει για το θέατρο κλασικά έργα. Δίδαξε στο πανεπιστήμιο και επέδειξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς.

Το μυστήριο και το μυστικό

Στη δική μας ακτή περπατάμε μόνοι
στο ηλιοβασίλεμα,
ενώ τα ίχνη πάνε κι έρχονται.
Αυτό που πλησιάζει ο αφρός, φεύγει με το κύμα.
Για να μη σε πειράξει ο ήλιος
βγήκαμε σχεδόν μόλις έπαιρνε να σουρουπώνει,
όταν τα συναισθήματα γδύνονται
επάνω στη ζεστή ακόμη άμμο
κι ένα μουρμουρητό φωτός
γράφει ο ορίζοντας που μας κοιτάζει.
Όπως μία εθνική,
όπου τα κόκκινα φώτα είναι φρένα νυκτός,
βλέπουμε να περνούν αργά οι ερωτήσεις
χωρίς να ξέρουμε τί να πούμε.
Άλλο το μυστήριο κι άλλο το μυστικό,
αλλά τα δυο αναμειγνύονται:
το έμαθαν τώρα
οι συζητήσεις μας καθώς τα εμπεριέχουν.
Τι δύσκολος ο πηγαιμός με πόδια γυμνά
και αυτό που κόβει το φοβάμαι. Τι δύσκολο
να ξέρω τί κρύβεται σε τούτο το κοχύλι.
Ακτές της θάλασσας,
άστε μας να ονειρευτούμε.

Αναγνώστες

Και η αγάπη είναι φως υπό διαπραγμάτευση.
Είμαστε νυχτόβαρκες που αγκυροβολούν
σε τούτο το υπνοδωμάτιο
δίπλα σε ένα κρεβάτι που μοιάζει με λιμάνι.
Δεν με πειράζει που αργείς να σβήσεις το φως
αν με παίρνει ο ύπνος στην ανάγνωσή σου.
Ένας φάρος βλεφαρίζει κολλητά στο σώμα σου
για να μπορεί ο Οδυσσέας να απονείμει δικαιοσύνη,
ενώ η Φορτουνάτα
ναυαγεί στους δρόμους της Μαδρίτης
κι η ελπίδα αμύνεται
με νύχια και χαρά
στην επιστημονική φαντασία οποιουδήποτε σώματος.

Ούτε εσύ διαμαρτύρεσαι
αν εγώ ανάψω το φως νωρίτερα.
Κοιμάμαι λίγο. Ας πούμε ότι στις πέντε
το κομοδίνο μου είναι μια αποβάθρα
όπου φορτώνονται και ξεφορτώνονται λέξεις

που περνούν από το όνειρό σου.
Στη Νέα Υόρκη περπατά ο Μπωντλαίρ,
ο Φεδερίκο στο Παρίσι,
ενώ ο Ματσάδο διασχίζει το σύνορο
κι ο Θερνούδα μας μιλά για τον Γκαλδός
κάτω από τον μεξικάνικο ουρανό.
Η αγάπη είναι και φως υπό διαπραγμάτευση.
Μου δίνεις τα όνειρά σου ενώ ζουν τα δικά μου.
Σου δίνω τα όνειρά μου ενώ κρατώ τα δικά σου.
Ιστορίες που πλέκονται σαν σώματα.

Η αλήθεια των μυθευμάτων

Τη βλέπω στον καθρέφτη
να φτιάχνει τα μαλλιά
όπως κάποιος στην ουρά επιβίβασης
που ψάχνει ένα πεπρωμένο.
Δεν ξέρω τι χαρτί κρύβει η υπομονή της
ούτε αυτό που χωρεί στη σιωπή μου.
Με επιθεωρούν τα μανεκέν βιτρίνας
με τη σκιά ματιών
και τις φίνες περούκες
στο ρήμα ψάχνω και στο λόγο της τέχνης.
Μαλλιά στον ζωηφόρο άνεμο,
λύπες ξανθιές, κοκκινότριχες, μαύρες,
ταξινομημένες από τη χημειοθεραπεία.
Εσύ είσαι, της λέω, και μου χαμογελά.
Κανείς απ’ τους δυο, κανένας, ποτέ
δεν είχαμε νιώσει έτσι
ότι υπάρχει η αλήθεια στα μυθεύματα.
Ποτέ άλλοτε οι ματιές δεν είχαν
τόση αγάπη για ζωή.