Χάρτης

_______________

O Carlos de Oliveira θε­ω­ρεί­ται ως ένας από τους πιο ση­μα­ντι­κούς Πορ­το­γά­λους ποι­η­τές και μυ­θι­στο­ριο­γρά­φους του 20ού αιώ­να. Σπού­δα­σε ιστο­ρία και φι­λο­σο­φία στο Πα­νε­πι­στή­μιο της Κο­ΐ­μπρα και έζη­σε το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος της ζω­ής του στη Λι­σα­βό­να. Ως πε­ζο­γρά­φος, κα­τα­τάσ­σε­ται από την κρι­τι­κή της χώ­ρας του στους «νε­ο­ρε­α­λι­στές». Η ποί­η­σή του, σε αντί­στοι­χα μο­νο­πά­τια, χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από ακρί­βεια και λι­τό­τη­τα.
Η συλ­λο­γή του Micropaisagem (Μι­κρο­το­πίο, 1968) από όπου το ποί­η­μα που πα­ρα­θέ­του­με, συ­μπυ­κνώ­νει τα πα­ρα­πά­νω στοι­χεία με τον πλέ­ον δια­κρι­τό τρό­πο: σε κά­θε ενό­τη­τα, ο ποι­η­τής πα­ρα­κο­λου­θεί με σχο­λα­στι­κή ακρί­βεια την πο­ρεία της γέ­νε­σης και της φθο­ράς στη φύ­ση, στη ζωή, αλ­λά και στην ίδια τη δια­δι­κα­σία της γρα­φής. Απο­τε­λεί­ται από δώ­δε­κα ενό­τη­τες, από τις οποί­ες η συ­ντο­μό­τε­ρη, η πιο λα­κω­νι­κή θα μπο­ρού­σα­με να πού­με, εί­ναι αυ­τή που με­τα­φρά­ζε­ται εδώ.

Ο ποι­η­τής

(ο χαρ­το­γρά­φος;)

πα­ρα­τη­ρεί

τα νη­σιά του

τα καλ­λι­γρα­φι­κά

κυ­κλω­μέ­να

από μια θά­λασ­σα

δί­χως πα­λίρ­ροια,

αρ­χι­πέ­λα­γος

στε­ρη­μέ­νο

από ανέ­μους,

πα­νί­δα, χλω­ρί­δα,

και τη νο­τι­σμέ­νη ανά­σα

του αφρού,

2.

και στο­χά­ζε­ται

πως κά­ποια φο­ρά

ένα που­λί τα­ξι­διά­ρι­κο

θα φέ­ρει,

στη μο­να­ξιά

του χάρ­τη,

στους έρη­μους σκο­πέ­λους,

ένα τρέ­μι­σμα,

ένα πέ­ταγ­μα,

αν θα ’ναι δυ­να­τό

να πε­τά­ξει

πά­νω από τό­ση ξη­ρα­σία