Ο Θρίαμβος της Καθημερινής Ζωής

Αν ο τί­τλος ήταν ερώ­τη­μα ποι­η­τι­κό ή φι­λο­σο­φι­κό ή κοι­νω­νι­κό, θα έδι­να άμε­σα και χω­ρίς δεύ­τε­ρη σκέ­ψη την απά­ντη­ση, πως η ζωή χρειά­ζε­ται αυ­τούς που μέ­νουν πί­σω για να τι­μή­σουν εκεί­νους που απο­χω­ρούν για τους «λει­μώ­νες και τις ται­νιο­θή­κες τ' ου­ρα­νού».
Το βι­βλίο αυ­τό του Γιώρ­γου-Ίκα­ρου Μπα­μπα­σά­κη, θα μπο­ρού­σε να έχει έναν ακό­μα υπό­τι­τλο, πέ­ρα από «Το Μυ­θι­στό­ρη­μα της Κυ­ψέ­λης». Θα μπο­ρού­σε να γρά­φει «Ο Θρί­αμ­βος της Κα­θη­με­ρι­νής Ζω­ής» ή «La vie est belle et facile» (αν και αυ­τό εί­ναι άλ­λο βι­βλίο του) ή «Η Με­γά­λη Φτιά­ξη». Θα μπο­ρού­σε ο κα­θέ­νας που το δια­βά­ζει να γρά­φει έναν υπό­τι­τλο δια­φο­ρε­τι­κό και αυ­τός πά­λι θα ήταν εύ­στο­χος και πε­ριε­κτι­κός και πά­νω απ' όλα ποι­η­τι­κός.
Το Για­τί οι νε­κρο­φό­ρες δεν έχουν κο­τσα­δό­ρο εί­ναι, όπως και τα πε­ρισ­σό­τε­ρα βι­βλία του, ένας ύμνος του Μπα­μπα­σά (για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω και τους ιδιω­μα­τι­σμούς και τα inside του βι­βλί­ου) στους αν­θρώ­πους που αγά­πη­σε και αγα­πά­ει, που τον επη­ρέ­α­σαν, που τον κα­θό­ρι­σαν στο διά­βα της ζω­ής, ακό­μα κι αν κά­ποιους από αυ­τούς δεν τους γνώ­ρι­σε πο­τέ. Εί­ναι άν­θρω­ποι της τέ­χνης του σή­με­ρα και του χθες που απο­τε­λούν το οι­κο­γε­νεια­κό πε­ρι­βάλ­λον του συγ­γρα­φέα, εί­ναι τα έρ­γα τέ­χνης τους, εί­ναι οι εμ­μο­νές του κα­θε­νός που γί­νο­νται οι εμ­μο­νές όλων, εί­ναι οι ανα­φο­ρές πολ­λών γε­νε­ών και ταυ­τό­χρο­να, μιας γε­νιάς (και αγκα­λιάς) με­γά­λης που τους χω­ρά­ει όλους.

Πα­ρε­λαύ­νουν στις σε­λί­δες του κι­νή­μα­τα-στα­θε­ρές του συγ­γρα­φέα όπως η Κα­τα­στα­σια­κή Διε­θνής και ο Ντα­νταϊ­σμός, φι­λό­σο­φοι όπως ο Hegel (Έγε­λος) και ο Ιμ­μά­νου­ελ Καντ, κι­νη­μα­το­γρα­φι­στές όπως ο Μπέ­λα Ταρ και ο Γιό­νας Μέ­κας, μου­σι­κοί και συ­γκρο­τή­μα­τα όπως οι Can και οι Dream Sydicate, συγ­γρα­φείς όπως ο Τό­μας Πύν­τσον και ο Ντέι­βιντ Φό­στερ Γουά­λας, αλ­λά και νε­ό­τε­ροι και σύγ­χρο­νοι Έλ­λη­νες καλ­λι­τέ­χνες όπως ο Αντρέ­ας Μα­ντάς, η Χλόη Ακρι­θά­κη, ο Κώ­στας Τσώ­λης, και πολ­λοί (πά­ρα πολ­λοί!) άλ­λοι.

Ο Γιώρ­γος-Ίκα­ρος Μπα­μπα­σά­κης, απο­κα­λεί το βι­βλίο αυ­τό «μυ­θι­στό­ρη­μα τεκ­μη­ρί­ω­σης» και φυ­σι­κά δεν θα μπο­ρού­σα να δια­φω­νή­σω. Τεκ­μη­ριώ­νει για ακό­μα μια φο­ρά την ύψι­στη Τέ­χνη, την τέ­χνη δη­λα­δή που συ­γκλο­νί­ζει τον απο­δέ­κτη της, που τον κά­νει να χά­νει την γη κά­τω από τα πό­δια του, να κα­τα­στρέ­φει τις βε­βαιό­τη­τές του, να δη­μιουρ­γεί μο­νί­μως και εμ­μο­νι­κά αμ­φι­βο­λί­ες· και ταυ­το­χρό­νως να επι­βε­βαιώ­νει αυ­τό που μας ανα­κου­φί­ζει μό­λις το βρί­σκου­με με την ίδια ή άλ­λη μορ­φή, ξα­νά και ξα­νά: πως αυ­τή η υψη­λή Τέ­χνη —η δι­κή μας υψη­λή Τέ­χνη— εί­ναι πά­ντο­τε εδώ για να μας ζε­σταί­νει και να την ζε­σταί­νου­με και με όσα θε­ω­ρού­σα­με χα­μέ­να, κερ­δι­σμέ­να ξα­νά στην πιο σκλη­ρή μας μά­χη.

Αλ­λά τεκ­μη­ριώ­νει και την ίδια την ζωή, την χα­ρά της, το θαύ­μα της, την αιω­νιό­τη­τά της.

Με ύφος όπως πά­ντο­τε γλα­φυ­ρό, με ανα­κα­τω­μέ­νη τη γλώσ­σα τό­σο στη λό­για όσο και στην προ­φο­ρι­κή ιδιαι­τε­ρό­τη­τά της, με εύ­στο­χα και ξε­καρ­δι­στι­κά λο­γο­παί­γνια, ο φρε­νή­ρης αυ­τός πολ­λα­πλός μο­νό­λο­γος μοιά­ζει να ξε­κι­νά από το που­θε­νά και να κα­τα­λή­γει πα­νη­γυ­ρι­κά και πά­λι εκεί, κα­θώς συ­νε­χί­ζει αιω­νί­ως να ακού­γε­ται ο αντί­λα­λός του.

Ο Γιώρ­γος-Ίκα­ρος Μπα­μπα­σά­κης απο­δει­κνύ­ει σε κά­θε γραμ­μή, σε κά­θε λέ­ξη πως «γι' αυ­τούς επα­νά­στα­ση σή­μαι­νε Θρί­αμ­βος της Κα­θη­με­ρι­νής Ζω­ής, σή­μαι­νε Κα­θα­για­σμός της Ρο­ής, σή­μαι­νε να ξέ­ρεις πώς να κά­νεις ωκε­α­νό τον νε­ρό­λακ­κο» (σελ. 60). Αλ­λά και πιο πριν, τεκ­μη­ριώ­νει αυ­τό που έγρα­ψε κά­πο­τε και επα­να­λαμ­βά­νει δι­καί­ως με κά­θε ευ­και­ρία: «Όποιος δεν αντι­λαμ­βά­νε­ται ότι la vie est belle, πώς θα αντι­λη­φθεί ότι εί­ναι et facile;» (σελ. 37).

ΥΓ. Αξί­ζει, επί­σης, να ση­μειώ­σου­με, πως το «Για­τί οι νε­κρο­φό­ρες δεν έχουν κο­τσα­δό­ρο», δη­μο­σιεύ­τη­κε σε συ­νέ­χειες στο ηλε­κτρο­νι­κό πε­ριο­δι­κό Χάρ­της από τον Φε­βρουά­ριο του 2019 μέ­χρι τον Αύ­γου­στο του 2022. Κι αυ­τό για­τί τα μυ­θι­στο­ρή­μα­τα που εκ­δί­δο­νται σε συ­νέ­χειες σε πε­ριο­δι­κά ή εφη­με­ρί­δες (σε φυ­σι­κή μορ­φή ή ηλε­κτρο­νι­κά, δεν έχει ση­μα­σία), δεν υπάρ­χουν πια, και οι νε­ό­τε­ροι ανα­γνώ­στες δεν γνω­ρί­ζουν την χα­ρά και την ανυ­πο­μο­νη­σία που γεν­νά αυ­τή η δια­δι­κα­σία στους ίδιους, αλ­λά και στον συγ­γρα­φέα. Εί­ναι μια άμε­ση επα­φή με το έρ­γο την ώρα που γρά­φε­ται για τον ανα­γνώ­στη και μια αυ­στη­ρή πει­θαρ­χία για τον συγ­γρα­φέα. Κυ­κλο­φο­ρεί πλέ­ον από τις Εκ­δό­σεις Νή­σος.