Σνομπισμός στο φεγγάρι: Όχι στο ανεκπλήρωτο

Σνο­μπι­σμός στο φεγ­γά­ρι

Το σνό­μπα­ρα κι από­ψε το φεγ­γά­ρι
δυο λε­πτά το κοί­τα­ξα και άλ­λο δεν βα­στού­σα.

Σφά­λι­σα το πα­ρά­θυ­ρο.
Τρά­βη­ξα τις κουρ­τί­νες.
Την πόρ­τα κλεί­δω­σα.

Ίχνος από την λάμ­ψη του μη με δια­πε­ρά­σει
τί­πο­τα μέ­σα μου δεν χω­ρού­σε.

Έκλει­σα τα μά­τια μου,
τα κλει­σα σφι­χτά,
μαύ­ρο σκέ­το ν’ αντι­κρί­ζω.

Κι εκεί που ήμουν έτοι­μος να αφε­θώ
εκεί που πή­γα να ξε­χά­σω,
εκεί που όλα τα κλει­σα
λί­γο πριν ονει­ρευ­τώ
στο μαύ­ρο πριν μ’ αφή­σω
το ’δα μπρο­στά μου
να με κοι­τά κα­τά­μα­τα.

Λα­μπε­ρό. Στρογ­γυ­λό. Και σκέ­το.

Αδια­φο­ρώ­ντας για το βλέμ­μα μου.
Και τό­τε πή­γα στην σε­λή­νη.
Για ένα βρά­δυ απ’ όλα χά­θη­κα.

Όχι στο ανεκ­πλή­ρω­το

Εκεί­νο που δεν δό­θη­κε χρω­στάς
Εκεί­νο που το νιώ­σα­με και δεν μπο­ρού­με να το πού­με
Αυ­τό που μό­νο εμείς ξέ­ρου­με χρω­στάς

Πα­ρα­με­λη­μέ­νο ανεκ­πλή­ρω­το
απ’ τις ψυ­χές γυ­ρεύ­εις ση­μα­σία.