Τόπος λατρείας
Να είσαι κοντά μου,
να σε υφαίνω,
οριζόντια,
κάθετα
στην κλίνη.
Να γέρνει η γλώσσα σου,
μέσα μου,
στον καρπό,
να πυρώνω.
Να αλλάζεις πλευρό στην ύλη,
πάνω στην ωρίμανση
του φωτός.
Οι ενέργειες να πειραματίζονται
να ανθίσουν,
στον κήπο,
με τα χιονισμένα αργυράνθεμα,
που μοσχοβολούν προμήνυμα Χριστουγέννων.
Περιχαρακωμένη
Κυοφορώ μια απόρριψη
χρόνια τώρα.
Σφηνώμενο το αγέννητο στη μήτρα μου,
ρουφά γάλα και τη θηλή μου προς τα μέσα,
για επιβίωση.
Αλλάζω πάνες δεξιά κάτω από το στήθος πέντε φορές τη μέρα.
Σέρνω την κοιλιά μου στον ήλιο για βιταμίνη d.
Θα βγει δυνατό παιδί αυτή η απόρριψη. Δίνω όλο το οξυγόνο μου.
Μάνα παραδομένη στη θυσία.
Σήμερα θύμωσα μπρος τον καθρέφτη της νεότητας.
Έμπηξα τα δυο μου χέρια στη μήτρα να τραβήξω την απόρριψη,
από μέσα βγήκε η ενθάρρυνση.
Δεν το ήξερα, λάθος η πρόγνωση του σπέρματος που διείσδυσε μέσα μου. Πάντα ήμουν εύκολη στην εμπιστοσύνη. Ακόμα είμαι.
Τώρα όμως ξέρω να ξεχωρίζω το σπέρμα από τον άντρα.
Είμαι Ελεύθερη!
Πιθανότητα
Αναπολώ τα χρόνια
Τότε, που σ' αγαπούσα αγνά.
Έφτανα ως την άκρη του γκρεμού και πάλι από την αρχή.
Δεν με ένοιαζε.
Αρκεί να εισέπνεα μια ανάσα της μορφής σου.
Τότε γύριζα σπίτι και ονειρευόμουν έναν κόσμο γεμάτο από σένα.
Σου έγραφα γράμματα με τα παιδικά μου δάχτυλα,
από εκείνο το απάτητο ακόμη κομμάτι της καρδιάς μου,
που τελικά δεν σου έδινα ποτέ.
Τα δάχτυλα μεγάλωναν και εγώ ακόμη σου έγραφα γράμματα.
Ποτέ δεν έκλαψα,
ποτέ δεν πένθησα εκείνη την αγάπη.
Ώσπου μεγάλωσαν πολύ τα δάχτυλά μου,
γεμάτα χαρακιές εμπειριών, προσδοκίες,
ελπίδες.
Ατέλειωτα θέλω εγκλωβίστηκαν στην πίσω πόρτα της αγνότητας.
Με φίλησες και ο πόλεμος μόλις ξεκίνησε.
