Γούνα πράσινη προϊστορικού ζώου
αγκαθωτού
η χλόη που ξαπλώνω
καρφώνει σύριγγες στο σώμα μου
και με αδειάζει
αλύπητα με αδειάζει με χιλιάδες κάνουλες.
«Δεν είσαι άνθρωπος εσύ»
μου φωνάζει:
«Οὔτε ἄνω θρώσκεις,
ούτε ἀνδρός ὠπός
ούτε ἀναθρῶν ἅ ὄπωπες!
Για σένα τέλειωσαν οι ετυμολογίες»
Τα μάτια μου έστριψαν
το στόμα μου
στόμιο γιγάντιο κατέλαβε το πρόσωπο
τα χέρια μου διπλώθηκαν στη μέση
το σώμα πήλινο στρογγύλεψε και κούφιο.
«Μια στάμνα είσαι τώρα, μια δεξαμενή!»
και βύθισε μια αντλία μέσα μου
που τρύπησε ως κάτω από τη γη
και κάτω απ΄ τους πυθμένες
και ρούφηξε ορυκτά πλανητικά και μόρια
και οντότητες υποατομικές.
Και χαμηλότερα τραβήχτηκε
και πέρασε τις εποχές
σαν ίλιγγος
μέχρι που έφτασε
στη γέννηση των πάντων …
Και τότε μου έδειξε
χαιρέκακα
και λυπημένα
του κόσμου την πελώρια πληγή.
Μια μελανή οπή
μια πόρνη
αμαρτωλή
που αιμορραγεί
και στροβιλίζεται
αιώνια
κατάδικη…
Κατά δική μας…
