Λιοντάρι σε κυνήγησαν και κρύφτηκες στα βράχια.
Κρυφέ καημέ που έκλαιγες κι ήθελες να σε λύσω.
Οι ρολογάδες του βουνού λένε πως μαζευτήκαν.
Ανάψτε φώτα για να δω βαθιά μέσα στη νύχτα,
βάλτε τ’ αστέρια στη σειρά για να πατήσω πάνω
να δω τον κόσμο που ’ρχεται να σας τον κάνω δώρο.
Εγώ τον ουρανό
τον κουβαλάω μες στα χέρια μου.
Σπάω τις γραμμές και τα διατάγματα
κρατώντας ένα κυπαρίσσι,
ένα παιδί στην αγκαλιά.
Τα σύννεφα είναι μπλεγμένα μες στα λόγια μου.
Ανοίγω πέρασμα σαν την βροχή
που ανοίγει πέρασμα στο χώμα
Τόση οργή και πάλι δεν αρκεί
να με σωριάσει κάτω.
Εγώ γνωρίζω ποιος με φύτεψε.
Θα χωρίσω τη ζωή μου στα δύο.
Εδώ εγώ να τρώω, να κοιμάμαι, να δουλεύω
κι εκεί τα άνθη, οι λεμονιές.
Η ζωή μου στα δύο.
Εσύ θα μαθαίνεις ποδήλατο
κι εγώ με μια πιστωτική θα αγοράζω ρούχα.
Θα παίζεις με ψεύτικα σπαθιά,
όσο γυρνάω από σύνορο σε σύνορο.
Θα χορεύεις – θα κοιμάμαι.
Θα κοιμάσαι – θα δουλεύω.
Μια ζωή στα δύο.
Εκεί τραγουδούν τα πουλιά
κι εδώ μόνο τσακώνονται τα περιστέρια.
Αυτό εδώ μέσα στο πλοίο δεν είναι ποίημα.
Γιατί το γράφω μες στη θάλασσα,
το γράφω τώρα.
Αυτό εδώ που γράφω μες στο πλοίο
τώρα που φεύγω απ' το νησί
δεν είναι ποίημα γιατί το γράφω μες στη θάλασσα
κι ό,τι ξεβράζει η θάλασσα είτε είναι ξύλο, είτε γυαλί,
είτε αυτό εδώ,
είναι ο τρόπος μου να πω
πως προχωράω όπως προχώρησα
μαζί σας.
