Η ακτή του συγγραφέα
Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, με οδήγησε σε μια ακτή για την οποία έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη. Τον αναγνώρισα αμέσως, αλλά, πριν προλάβω καν να προφέρω το όνομα του, μου ζήτησε να τον αποκαλώ απλά Κ. Δέχτηκα το αίτημα του με ένα νεύμα, και συνεχίσαμε προς την ακτή. Προστατευμένη από ψηλά, αιχμηρά βράχια, γνωστή μόνο σε λίγους, συνήθιζε να φέρνει εκεί ένα μικρό τραπέζι και μια καρέκλα, και να περνάει ολόκληρη τη νύχτα γράφοντας, εκμεταλλευόμενος την απομόνωση για να αφοσιωθεί πλήρως στο εκάστοτε λογοτεχνικό εγχείρημα του. Αλλά η απομόνωση δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που ο Κ αγαπούσε αυτή την ακτή. Στο σημείο όπου άγγιζε τη θάλασσα και στο γυμνό μάτι έμοιαζαν ένα, η έμπνευση έρεε από τον ουρανό προς το νερό, και τα κύματα την έφερναν λίγα εκατοστά από το τραπέζι του. Καθίσαμε εκεί, και μου μίλησε για το τελευταίο από τα προαναφερθέντα εγχειρήματα, ένα μνημειώδες βιογραφικό μυθιστόρημα σχετικά με τον Λεόν Μπατίστα Αλμπέρτι. Ήταν το εικοστό του μυθιστόρημα, και πίστευε ότι ήταν το σπουδαιότερο του. Του μίλησα για τις δικές μου ιστορίες, και ο Κ μου έδωσε συμβουλές για να τις βελτιώσω. Όταν ξύπνησα, το πρώτο πράγμα που έκανα, πριν πιω καφέ ή φάω πρωινό, ήταν να εφαρμόσω τις συμβουλές του, οι περισσότερες εκ των οποίων όντως βελτίωσαν τον ρυθμό και τη συνοχή των ιστοριών μου. Δίστασα να ψάξω πληροφορίες για τον Κ, ένιωσα ότι θα ήταν κάποιου είδους προδοσία της φιλίας μας. Ήταν εμφανώς ιδιωτικός άνθρωπος, διστακτικός να μοιραστεί μέχρι και το όνομα του, και αν το σεβόμουν αυτό οι μόνες πληροφορίες για το έργο και τη ζωή του που μπορούσα να δεχτώ ήταν αυτές που προέρχονταν από τον ίδιο. Λίγες νύχτες αργότερα, συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά. Μου διάβασε αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του, τα οποία βρήκα συγκλονιστικά. Μόλις τελείωσε την ανάγνωση, με παρότρυνε να του διαβάσω κάτι από τις δικές μου ιστορίες. Αρνήθηκα, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα συγκρίσιμο με αυτό που είχα μόλις ακούσει. Αυτή τη φορά, όταν ξύπνησα δεν κατάφερα να αντισταθώ στον πειρασμό. Έψαξα την ακτή του Κ, σχεδιάζοντας να περπατήσω στην άμμο της και να αφήσω τους αλμυρούς ανέμους της να γεμίσουν τα πνευμόνια μου μέχρι να γράψω και εγώ κάτι εξίσου συγκλονιστικό. Αλλά δεν βρήκα την παραμικρή απόδειξη της ύπαρξης της στον φυσικό κόσμο. Έψαξα για τον Κ, με το πραγματικό του όνομα, ελπίζοντας να βρω κάποια αναφορά της. Αυτό που βρήκα ήταν ότι ο Κ είχε γράψει δεκαεννέα μυθιστορήματα, χωρίς καμία ένδειξη ότι πριν από τον θάνατο του σχεδίαζε ένα εικοστό. Την τρίτη και τελευταία συνάντηση μας την περάσαμε σιωπηλοί. Ο Κ έγραφε, και εγώ παρατηρούσα τη θάλασσα και τον ουρανό, προσπαθώντας να εντοπίσω το ακριβές σημείο όπου ενώνονταν. Για να τιμήσω τη σύντομη φιλία μου με τον Κ, αποπειράθηκα να γράψω εγώ ένα μυθιστόρημα για τον Αλμπέρτι, αλλά εγκατέλειψα την προσπάθεια έπειτα από μερικά κεφάλαια και κατά πάσα πιθανότητα θα μείνει ανολοκλήρωτο.
