Δύο ποιήματα

Η Έιντα Λιμόν (Ada Limon) γεννήθηκε το 1976 στην Καλιφόρνια με καταγωγή από το Μεξικό. Μεγάλωσε σε οικογένεια καλλιτεχνών, αρχικά σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον και στη συνέχεια ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ποίηση και στη Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές, η πέμπτη εκ των οποίων (The Carrying, 2018) κέρδισε το National Book Award for Poetry των ΗΠΑ. Το 2022 ονομάστηκε Poet Laureate των ΗΠΑ.

Πώς να θριαμβεύσεις σαν κορίτσι

Τα θηλυκά άλογα μου αρέσουν πιο πολύ απ’ όλα,
το πώς τα κάνουν όλα να φαίνονται εύκολα,
λες και το να τρέχεις με 18 χιλιόμετρα την ώρα
είναι εξίσου διασκεδαστικό με το να κοιμάσαι, ή να βόσκεις.
Μου αρέσει η θηλυκή αλογίσια μαγκιά τους
αφού κερδίσουν. Ψηλά τα αυτιά, κορίτσια, ψηλά τα αυτιά!
Αλλά κυρίως, ας είμαστε ειλικρινείς, μου αρέσει
το ότι είναι θηλυκές. Είναι λες και αυτό το μεγάλο
επικίνδυνο ζώο αποτελεί και κομμάτι μου,
ότι κάπου μέσα στο εύθραυστο
δέρμα του σώματός μου, από εκεί αντλεί
μια σχεδόν 4-κιλη καρδιά θηλυκού αλόγου,
γιγάντια σε ισχύ της, βαριά με αίμα.
Δεν θες να το πιστέψεις;
Δεν θες να σηκώσεις την μπλούζα μου και να δεις
την τεράστια παλλόμενη ιδιοφυή μηχανή
που πιστεύει, όχι, ξέρει,
ότι θα τερματίσει πρώτη.

Πώς μας φαίνεται και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε

Όλοι αυτοί οι τεράστιοι αχυρώνες εδώ έξω στα περίχωρα,
μαύρες σανίδες με πισσέλαιο χωμένες μέχρι τα γόνατα στο γρασίδι.
Μοιάζουν τόσο όμορφα εγκαταλελειμμένοι, ακόμη κι όταν χρησιμοποιούνται.
Λες ότι μοιάζουν με κιβωτούς αφότου στέρεψε
η θάλασσα, εγώ λέω ότι μοιάζουν με πειρατικά καράβια,
και σκέφτομαι εκείνη τη βόλτα στην κοιλάδα που
η Τζέι είπε, Δεν πιστεύεις στον Θεό; Κι εγώ είπα,
Όχι. Πιστεύω σε αυτή τη σύνδεση που όλοι έχουμε
με τη φύση, ο ένας με τον άλλον, με το σύμπαν.
Και εκείνη είπε, Ναι, o Θεός. Και πώς σταθήκαμε εκεί,
μικρά θεριά ανάμεσα σε λευκές βελανιδιές, βρύα,
και ιστούς αραχνών, θραύσματα οψιδιανού κολλημένα στις τσέπες μας,
στρόβιλους τρυποκάρυδων, και εγώ αρνούμουν να το πω με τ’ όνομά του.
Κι αντ’ αυτού, κοιτάζαμε ψηλά τον ανάστατο ουρανό,
τα σύννεφά του σ’ απλά σχήματα ζώων που μπορούσαμε να κατονομάσουμε
παρότι ξέραμε ότι στην πραγματικότητα ήταν απλά σύννεφα—
άτακτα, και θαυμάσια, και δικά μας.