Για την συμφορά ποτέ δεν έσφαλλαν,
οι παλιοί μεγάλοι ζωγράφοι. Πόσο καλά κατανοούσαν
την θέση της στ’ ανθρώπινα: ότι αυτή συμβαίνει
ενώ ο άλλος τρώει, ή ανοίγει το παράθυρο, ή απλώς περπατά βαριεστημένα
Ότι την ώρα που οι ηλικιωμένοι ευλαβώς, με πάθος περιμένουν
μια γέννηση θαυματουργό, θα υπάρχουν πάντοτε
παιδιά που δεν θα θέλουν να συμβεί, καθώς με παγοπέδιλα γλιστρούν
σε μια λίμνη στην άκρη του δάσους.
Δεν ξέχασαν ποτέ
ότι ως και το φοβερό μαρτύριο πίστεως πρέπει να συμβεί
όπως-όπως σε μια γωνιά, σ’ ένα μέρος άχαρο
όπου τα σκυλιά συνεχίζουν την σκυλίσια τους ζωή και τ’ άλογο του δήμιου
ξύνει τα αθώα του καπούλια σ’ ένα δέντρο.
Στον Ίκαρο του Μπρέγκελ, για παράδειγμα: όλα αδιαφορούν
ανέμελα για την καταστροφή· ο γεωργός μπορεί
και ν’ άκουσε τον παφλασμό, την απέλπιδα κραυγή,
αλλά γι αυτόν δεν είχε χαθεί κάτι σπουδαίο. Ο ήλιος έλαμπε
όπως είχε λάμψει και στ’ άσπρα πόδια που βυθίζονται στα πράσινα νερά.
Και το πλούσιο, καλοφτιαγμένο καράβι θα πρέπει να είδε
κάτι εκπληκτικό, ένα αγόρι να πέφτει απ’ τον ουρανό,
μα κάπου είχε να πάει κι ήρεμα συνέχισε να πλέει.
[ Από τη συλλογή Μια άλλη φορά, Δεκέμβριος 1938. Μετάφραση Μ.Φ. ]
