Έχει νόημα να διαβάσεις ποίηση που γράφεται τώρα;
Σε ποια ψυχική κατάσταση πρέπει να είσαι
για να διαβάσεις μια καινούργια ποιητική συλλογή;
Ποια είναι η ψυχική αντοχή που πρέπει να έχεις
όταν πρέπει να ξεθεωθείς στο διάβασμα
ή στην δουλειά
ή να σκορπιστείς στους γεματοδρόμους περπατώντας
οδηγώντας
μετακινούμεν@ κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο
ή την ξαφνική βροχή
στις πανικόβλητες νότιες καιρικές συνθήκες
του κατεστραμμένου πλανήτη μας
ώστε να σου μείνει μία στιγμή χαλαρής ανάσας,
κλασικής αραιότητας του χρόνου,
αντιστακάτου,
ώστε να πεις κάθομαι τώρα
και παίρνω μια τζούρα ποίησης;
Όπως όταν καπνίζεις ή πίνεις;
Και αν το κάνεις ή δεν το κάνεις
πώς θα ανταποκριθείς
σε δύσκολους στίχους που δεν σε αφορούν;
Τα δύσκολα τα μαθαίνεις πιο έγκυρα μέσω της αρθρογραφίας,
της δοκιμιογραφίας,
της επιστήμης,
της θεωρίας,
κλπ.
Αυτά που σε αφορούν
είτε είναι έρωτας και λεφτά
είτε θάνατος και γιατροί
υπάρχουν αλλού
και τα μαθαίνεις αλλιώς.
Επικοινωνείς.
Βλέπεις βίντεο, σειρές,
διαβάζεις αστυνομικά
και στην ανάγκη μυθιστορήματα.
Οι πιθανότητες να βαρεθείς είναι λίγες.
Πιο πολλές είναι οι πιθανότητες,
αν δεν ξεχαστείς,
να πονέσεις,
να οργιστείς ή να αγχωθείς.
Την σύγχρονη ποίηση γιατί να την διαβάσεις;
Όταν πρέπει να την χρησιμοποιήσεις ως πρωτογενές υλικό,
όπως κάνουν οι νεοελληνιστ@ φιλόλογοι
που οι περισσότεροι σπανίως διαβάζουν σύγχρονη ποίηση
με πραγματικό ενδιαφέρον,
σοφία
ή ψυχραιμία.
Όταν θέλεις να την χρησιμοποιήσεις
ως υλικό χειραγώγησης ή εξουσίας.
Όταν αυτή σε αφορά και αυτό που σου δίνει
δεν λαμβάνεται ευκολότερα με άλλους τρόπους.
Όταν αυτή σε αφορά και αυτό που σου δίνει
σε καλύπτει μοναδικά
και δεν υπάρχει αλλού πουθενά.
Και αν η σύγχρονη ποίηση δεν έχει βασικό χαρακτηριστικό της την «δυσκολία»
ως προϋπόθεση της ομορφιάς;
Ή την «ομορφιά» ως προϋπόθεση της αξίας;
Γίνεται αυτό;
Αν ανοίγοντάς την
δεν συναντάς
χωρίς ουσία
στίχους διακειμενικούς
και επιδεικτικούς,
δημόσιες εκδηλώσεις αξιοπρέπειας,
ακαδημαϊκότητας και ευφυίας,
φιλοσοφικά συστήματα ή πιρουέτες,
ζηλόφθονους εξευτελισμούς ομοτέχνων,
«αυθεντικές» εξομολογήσεις σε φίλ@, μαθητ@,
έρωτες, αγνώστους, φορείς ιερών ή ψυχιατρικών λόγων
— συμπεριλαμβανομένων των αόρατων
ή εξανθρωπισμένων θεϊκών μορφών—,
ψευτοσαρκαστικές επιδείξεις δήθεν ερωτισμού,
καμουφλαρισμένες αναφορές ταπεινότητας
έτοιμες να ξηλωθούν αν πιαστούν σε κανένα καρφί,
επικές αφηγήσεις της πολιτικής σάγκας,
λυρικές μεταφορές των κρίσιμων επεισοδίων του κλασικού δραματολογίου
—με φιλοδοξίες επιδαύριων παραγωγών,
συνέχειες αχώριστες από τους σωτήριους αυτοματισμούς
των επιτυχημένων «γενεών»,
υπομνήσεις προσωπικών κοπιράιτ,
ψευδοποιητικές στοχαστικές κατασκευές
που βαρέθηκαν να γίνουν ποίηση ή θεωρία,
ναρκισσιστικές φλυαρίες.
«Σάρκα», «δάκρυα» και «αίμα»
πεπεισμένα πως αφού μπήκαν σε βιβλίο
ή ποιητική μορφή
θα μπορούσε
να επέλθει το επόμενο στάδιο των επαφών
και του μάρκετιγκ
ώστε να σφραγιστεί το διαβατήριο εισόδου,
παραμονής,
προαγωγής
ή επιβράβευσης
στο πολυδαίδαλο μπαρόκ
Υπουργείο της Ποιήσεως.
Προτίμησε να μην διαβάσεις την σύγχρονη ποίηση:
Αν ανοίγοντάς την δεν συναντάς μία άμεση ανάγκη.
Μία φωνή που σε ταράζει.
Μία απειλητική παρουσία.
Ένα σαρκαστικό ουρλιαχτό.
Ένα σπάνιο γέλιο.
Ένα ασυνάρτητο κλάμα.
Μία ξένη γλώσσα.
Ένα σπαρακτικό γάβγισμα.
Μία γλωσσική παρενδυσία.
Ένα συναρπαστικό «εδώ είμαι».
Ένα πειστικό «επιτέλους».
Ένα ακριβές «δεν μπορώ άλλο».
Ένα δεικτικό «ας» και ένα σύγχρονο «τώρα».
Και πάλι, αν τα βρεις αυτά αλλού,
μην ποθείς την ποίηση.
Αν δεν σε αφορά και δεν σε καλύπτει μοναδικά
δεν έχει καμία αξία.
Ακόμα κι αν είναι δύσκολη.
Πόσο μάλλον «ωραία».
Εκτός κι αν βέβαια πρέπει να διαβάσεις σύγχρονη ποίηση
για να περάσεις το μάθημα,
ή για να πουλήσεις μούρη,
ή για να δείξεις δήθεν ευαισθησία.
ή για να πεις δυο καλά λόγια
για το δικό μου υπό έκδοση ποιητικό βιβλίο.
__________________
Προδημοσίευση από το καινούργιο ποιητικό βιβλίο της Ελισάβετ Αρσενίου με τίτλο Εννιάδα που υπάρχει online στο https://www.academia.edu/102340788/%CE%95%CE%9D%CE%9D%CE%99%CE%91%CE%94%CE%91
