1.
«Μικρή ασυμφωνία»
Α! κύριε, κύριε Καρυωτάκη,
ποιος θα βρεθεί;
Να μας δικάσεις.
Μικρούς εμάς
ίδια τον ένα και τον άλλο,
τους τρόπους, το παράστημά μας,
το ιοβόλο μειδίαμά μας,
το σαβουάρ βιβρ που μας βοηθάει
να μην θωρούμε πια το χάλι,
και μόνο αυτούς να χαιρετάμε
όσους φθονούμε, εμείς οι στιχοκράται,
την σκεφτική φάτσα,
την υπεροπτική γκριμάτσα
από τη μια μεριά να βάλεις
της ζυγαριάς, κι από την άλλη
πλάστιγγα να βροντήσεις κάτου,
μισητό σκήνωμα, θανάτου
άθυρμα, συντριμμένο βάζον,
όλοι εμείς, εν κύμβαλο πομφολυγολάζον.
Α! κύριε, κύριε Καρυωτάκη,
εν τέλει ουδείς μας θα γελάσει.
Διασκευή του ποιήματος: «Μικρή ασυμφωνία εις Α Μείζον», του Κ. Καρυωτάκη
2.
«Πάντα σε περιμένω»
Έκτοτε πέρασαν τρένα πολλά
Έκτοτε διαβάστηκαν βιβλία πολλά
Στρατιώτες όμως πάντα θα πεθαίνουν
Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου
Κάτω
Κάτω
Απ’ τις ράγες
Κάτω
Του τρένου
Κάτω
Από τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω
Από τα βήματα των στρατιωτών
Κάτω
Κάτω
Από κάθε τι που τη ζωή σου σκεπάζει
Σίγουρα εγώ
Πάντα εγώ
Σε περιμένω.
Διασκευή του ποιήματος: «Κάτω απ’ τις ράγες… », του Μ. Αναγνωστάκη
3.
Πορτοκαλιά
Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου!
Τι θλιβερός χειμώνας!
Ένα φουστανάκι
Ένα ξεσκονόπανο
Κρέμονται
Και βρέχει
Ο γέρος κοιτάζει από το τζάμι
Εγώ δεν υπάρχω στο άδειο καφενείο
Το αναποδογυρισμένο κορίτσι
Το άρρωστο παιδί
Το σπασμένο φλιτζάνι
Νύχτα και μέρα βρέχει
Και όλοι κλαίνε
Όλοι κρυώνουν
Κλαίνε και κρυώνουν
Κλαίνε και κρυώνουν
Ένα δέντρο ξερό
Ένα δέντρο γυμνό
Και λαμπιόνια στα γιορτινά μπαλκόνια
Θλιβερά αναβοσβήνουν πορτοκαλί
Και νύχτα μέρα βρέχει
Τι θλιβερός χειμώνας Θε μου
Και ύστερα χρήματα
Χρήματα
Χρήματα πολλά
Τα θλιβερά Χριστούγεννα των ποιητών
Τα θλιβερά Χριστούγεννα όλων
Και μια γυναίκα προσπαθεί
Προσπαθεί τα χρόνια να κρατήσει
Με σύρματα
Μ΄ έναν καθρέφτη
Με φτηνές μπογιές
Οι μπογιές στάζουν
Τα σύρματα την ξεσκίζουν
Τα αίματα τρέχουν
Ένα άγριο χέρι της βάφει με μια κιμωλία άσπρα τα μαλλιά
Και όλοι κλαίνε
Βρέχει και κλαίνε
Βρέχει και κρυώνουν
Κλαίνε και κρυώνουν
Και πιο ύστερα πάλι χρήματα
Χρήματα λίγα
Χρήματα ελάχιστα
Χρήματα καθόλου
Τι θλιβερός χειμώνας Θε μου
Τι θλιβερός χειμώνας
Διασκευή του διπλού ποιήματος: «Πορτοκαλιά», του Μ. Σαχτούρη
Το τελευταίο στιγμιότυπο της ευρωπαϊκής διανόησης
Η μέρα έγερνε γλυκά στο παρμπρίζ του σπασμένου ντεσεβό· θλιμμένος Μπάστερ Κίτον ο οδηγός κι η ξέπνοη, πια, Ενάτη να πασχίζει από βραχνά ερτζιανά –μα το μοντάζ βωβό– ν’ ακουστεί ξανά. Το πρόγραμμα διακόπτουνε οι διαφημίσεις· και η αυλαία, ρυτίδα ευρωπαϊκή, να σπρώχνει στα καμαρίνια τον άλλοτε πρίγκιπα, τον άλλοτε τρελό.
Διασκευή του ποιήματος: «Το τελευταίο στιγμιότυπο της ευρωπαϊκής διανόησης», του Στ. Μήτα
5.
Η μικρού μήκους πατρίδα μου
Τι είναι ἡ πατρίδα μας; Μην είν’ η χώρα της Μαλβίνας;
Μην ειν’ η χώρα της Μελίνας;
Μην είν’ ο Γιάννης Πάριος;
Μην είναι πτήση κόστους χαμηλού;
Μην είναι η απομύζηση ακτογραμμών,
σαν τα κατσίκια που βοσκάν τ’ αλάτι ανθολογίες καρτ-ποστάλ;
Μην ίσως την σέρνει δάνειο οχηματαγωγό,
και τα λογής βαρούλκα που τα μέλη της σηκώνουν;
Μην είναι τάχατε επένδυση με ορίζοντα
Κι ανδρόγυνα σεναριακά;
Ουζάκι και καλή καρδιά,
ντοματούλα με λαδάκι ριγανάτη,
κι ο Πάριος, πάλι, νησιώτικα να σιγοτραγουδά;
Όλα πατρίδα μας! Ανάβει Παπαστράτο και κοιτά
πως τα συμφέροντα τρώνε τους τραγουδιστές
και λάμπει η μικρού μήκους πατρίδα μου
και βραβεύεται σε ξένα φεστιβάλ.
Διασκευή των ποιημάτων «Μικρού Μήκους» και «Εθνικός Ύμνος», του Θ. Ρακόπουλου,
βασισμένη στο ποίημα «Τι είναι η πατρίδα μας», του Ι. Πολέμη
