Ναι μεν, αλλά...

Δια­βά­ζα­με τα ίδια φι­λο­σο­φι­κά βι­βλία
αλ­λά βλέ­πα­με τον κό­σμο με δια­φο­ρε­τι­κά μά­τια
Περ­πα­τού­σα­με στους ίδιους ιδε­ο­λο­γι­κούς δρό­μους
αλ­λά πο­θού­σα­με πο­λύ­βου­ες πλα­τεί­ες δια­φο­ρε­τι­κών χρω­μά­των
Εί­χα­με τους ίδιους κοι­νω­νι­κούς φί­λους
αλ­λά μοι­ρα­ζό­μα­στε δια­φο­ρε­τι­κά αι­σθή­μα­τα για εκεί­νους
Τρα­γου­δού­σα­με τις ίδιες ρο­μα­ντι­κές με­λω­δί­ες
αλ­λά οι στί­χοι αντη­χού­σαν δια­φο­ρε­τι­κά στην ψυ­χή μας
Τα­ξι­δεύ­α­με στις ίδιες αγριε­μέ­νες θά­λασ­σες
αλ­λά τα λι­μά­νια μας εί­χαν πά­ντο­τε δια­φο­ρε­τι­κό απά­γκιο
Μέ­να­με στο ίδιο οι­κο­γε­νεια­κό σπί­τι
αλ­λά ονει­ρευό­μα­σταν δια­φο­ρε­τι­κούς κή­πους
Αγα­πή­σα­με τους ίδιους δι­κούς μας αν­θρώ­πους
αλ­λά δεν κα­τα­φέ­ρα­με ν’ αγα­πη­θού­με με­τα­ξύ μας
γι’ αυ­τό
αν και πε­θά­να­με την ίδια μέ­ρα
κα­νέ­νας από τους δυο μας
δεν ρώ­τη­σε πό­τε και πού
θα ξα­να­συ­να­ντη­θού­με.