Αγαπημένη μου ξαδέρφη, σε χαιρετώ.
Θα έχεις γεννήσει μέχρι να φτάσει το γράμμα μου. Να σας ζήσει το μωράκι, να είναι τυχερό κι ευλογημένο.
Χάρηκα από τη μια με τα νέα σας. Θα έχω έναν άνθρωπο δικό μου να παρηγοριέμαι.
Με ρωτάς πώς γίνεται και τι να περιμένεις. Θα σου πω. Θα περάσετε απ’ τους γιατρούς, θα σας βγάλουν διαβατήρια και μετά θα υπογράψετε τα χαρτιά για το εργοστάσιο. Έχω μάθει από τη Νίτσα του Παναγή, ότι της μπε-εμ-βε είναι το καλύτερο από όλα. Να παρακαλάτε να σας πάρουν εκεί. Ύστερα θα σας πουν πότε θα πάρετε το τρένο από τη Θεσσαλονίκη. Δυόμισι μέρες κρατάει η διαδρομή. Θα φτάσετε στο Μόναχο, στη γραμμή 11. Θα είναι εκεί άνθρωποι της εκκλησίας, που θα σας μοιράσουν λίγα τρόφιμα. Θα σας παραλάβει κάποιος απ’ το εργοστάσιο και θα σας πάει στο κοινόβιο που θα ζήσετε τον πρώτο καιρό. Μακάρι να είχαμε δυο δωμάτια, να γινότανε να μείνετε μαζί μας.
Αυτά θα γίνουν. Θα φύγετε από κει άνθρωποι και θα φτάσετε εδώ γκασταρμπάιτερ. Θα φύγεις από κει μάνα και θα φτάσεις εδώ ορφανή.
Μην το κάνεις ξαδερφούλα μου. Αν δεν μπορέσεις να πείσεις τον Πέτρο, άσ’ τον να φύγει μοναχός του. Αν πάνε τα πράγματα καλά κι ορθοποδήσει, έλα κι εσύ σε λίγα χρόνια, μαζί με το παιδί. Μην κάνεις το δικό μου λάθος.
Δεκαοχτώ μηνών ήταν η Ασπασούλα μου. Κι ο Θοδωράκης μόλις είχε σαραντίσει. Ένα χρόνο τα βυζιά μου ήταν πετρωμένα, βγάζανε γάλα και αίμα μαζί στο θήλαστρο. Περνάει θα μου πεις αυτό. Αλλά η καρδιά μου δεν μαλάκωσε ακόμα. Η ψυχή μου δεν γαλήνεψε. Τι κι αν ξέρω ότι οι παππούδες τ΄ αγαπάνε, μπορεί και πιο πολύ από μας; Κάθε βράδυ γίνομαι στον ύπνο μου πουλί διαβατάρικο. Ψαρόνι και χάνομαι απ’ το κοπάδι μου για να τα βρω, λελέκι κι απαγκιάζω στο καμπαναριό της εκκλησιάς να αγναντεύω τους δρόμους που περπατάνε, γλάρος και παλεύω με τα κύματα μη μου τα πάρει η θάλασσα. Όλο χαθήκανε λέει, κι όλο τα ψάχνω.
Αν δεν είχαμε πουλήσει το βιος μας για κείνα τα καταραμένα χαρτιά, θα γυρίζαμε πίσω.
Εσείς, να κάνετε όπως σας φωτίσει ο θεός. Μονάχα, άμα με πιστεύεις και άμα μπορείς, μην αφήσεις το μωρό σου, πουλί μου.
Η ξαδέρφη σου
