Κυκλαδικό ειδώλιο
Μάρτυρας της φθοράς σου κι εγώ
ψηλαφίζω τις γραμμές σου –τι αδικία!–
και γίνεσαι η μάνα που υπέμενε τα δεκάλεπτα των βογγητών του
ανέγγιχτη από τα κατάκοπα χέρια της
τόσο πάντα εκεί
με το βλέμμα σταθερά στο σημείο του παρελθόντος
μιμούμενη τη σιωπή του ήλιου-
φορές και του χιονιού —
ακρωτηριασμένη από το χρόνο
κι όπως όλες οι αρμονίες συμφώνησαν
οικτρά όμορφη
Σουρντίνα
Περίμενε
(πλάτη)
στο πιάνο
σγουρά μαλλιά
πάλλονται
χωρίς σώμα
και το σώμα
παλμός.
Πέταξα
στα δεκαπέντε μου
και προσγειώθηκα
απαλά
πήρα τα χέρια
στα χέρια μου
βουβά
και η πνοή
κάτι να πει
μα η σιγή
(τόσο πυκνή)
τό έπνιξε.
Λύση μετρημένη
Να που κι εγώ στο ανεκπλήρωτο
γαντζώθηκα για να πορεύομαι.
Εδώ το τίποτα του αέρα
που δέντρα ξεριζώνει αγγίζω,
το μάταιο ενός βλέμματος
που με παρακινεί θωπεύω
χωρίς υπεροψία πια
στο απέριττο αρκούμαι
στην έλλειψη, στην παύση,
στου χρόνου το κενό
όπου έχει χώρο
ασύλητο.
