Επιστολές ή περί άλλα...

¤¦  Στη στή­λη αυ­τή δη­μο­σιεύ­ο­νται εν­δια­φέ­ρου­σες επι­στο­λές γνω­στών καλ­λι­τε­χνών (συγ­γρα­φέ­ων, μου­σι­κών, ζω­γρά­φων,...) απευ­θυ­νό­με­νες σε φί­λους, συ­να­δέλ­φους, οι­κεί­ους ή απλώς γνω­στούς, στις οποί­ες ανα­φέ­ρο­νται σε θέ­μα­τα που ου­δε­μία σχέ­ση έχουν με το καλ­λι­τε­χνι­κό τους έρ­γο ού­τε, ει δυ­να­τόν, με τις τέ­χνες γε­νι­κό­τε­ρα. Μπο­ρεί να πρό­κει­ται για θέ­μα­τα προ­σω­πι­κά ή επι­και­ρό­τη­τας, να αφο­ρούν τρα­γι­κά συμ­βά­ντα ή να σα­τι­ρί­ζουν κα­τα­στά­σεις και αν­θρώ­πους. Το πιο ση­μα­ντι­κό κρι­τή­ριο για την επι­λο­γή τους θα εί­ναι το εν­δια­φέ­ρον που πα­ρου­σιά­ζουν, φυ­σι­κά, αλ­λά και το κα­τά πό­σο, μέ­σα από αυ­τές, δια­φαί­νο­νται πλευ­ρές της προ­σω­πι­κό­τη­τας των επι­στο­λο­γρά­φων ή των απο­δε­κτών, που απέ­χουν ή και επι­βε­βαιώ­νουν τη συμ­βα­τι­κή ει­κό­να που έχου­με δια­μορ­φώ­σει στο νου μας για τους καλ­λι­τέ­χνες αυ­τούς σαν άτο­μα. Ως εκ τού­του, η επι­λο­γή των επι­στο­λών εί­ναι κα­θα­ρά υπο­κει­με­νι­κή.

ΕΠΙ­ΣΤΟ­ΛΗ ΤΟΥ
ΛΟΥΙ-ΦΕΡ­ΝΤΙ­ΝΑΝ ΣΕ­ΛΙΝ
ΣΤΟΝ
ΖΑΝ ΑΖΑΛ­ΜΠΕΡ

_{98 RUE LEPIC}

Αγα­πη­τέ Δά­σκα­λε

Εί­μαι ιδιαί­τε­ρα χα­ρού­με­νος για την πρό­σκλη­σή σας υπάρ­χει όμως και ένα και­νού­ριο στοι­χείο. Η φι­λε­νά­δα μου Ελι­ζα­μπέτ Κραίγκ¹ μό­λις έφτα­σε από την Αμε­ρι­κή. Θα μπο­ρού­σα να την φέ­ρω μα­ζί μου να γευ­μα­τί­σου­με την Τε­τάρ­τη 15 στο Μπο­βέ;²

    Με ει­λι­κρι­νή φι­λία

                Ντε­τούς

(1) Η Ελί­ζα­μπεθ Κραίγκ (Elizabeth Craig, 1902-1989) ήταν Αμε­ρι­κα­νί­δα και υπήρ­ξε σύ­ντρο­φος του Σε­λίν από το 1929 μέ­χρι το 1933. Ήταν χο­ρεύ­τρια και γνω­ρί­στη­καν στην Γε­νεύη όπου εκεί­νη σπού­δα­ζε, ενώ εκεί­νος ερ­γα­ζό­ταν ως για­τρός στο Ιν­στι­τού­το Υγιει­νής της Κοι­νω­νί­ας των Εθνών. Έζη­σε μα­ζί του στην Γαλ­λία και τον στή­ρι­ξε όλα τα χρό­νια έως ότου κα­θιε­ρω­θεί σαν συγ­γρα­φέ­ας. Το Τα­ξί­δι στην άκρη της νύ­χτας εί­ναι αφιε­ρω­μέ­νο σε εκεί­νη. Με­τά την δη­μο­σί­ευ­ση του βι­βλί­ου τον εγκα­τέ­λει­ψε, γύ­ρι­σε στις ΗΠΑ όπου και πα­ντρεύ­τη­κε έναν Αμε­ρι­κα­νο­ε­βραίο.

(2) Η πό­λη Μπο­βέ (Beauvais) στην Βό­ρεια Γαλ­λία εί­ναι από το 1664 η έδρα της Εθνι­κής Βιο­τε­χνί­ας Τα­πι­σε­ρί (Manufacture Nationale de Tapisserie), της οποί­ας ήταν τό­τε Διευ­θυ­ντής ο Ζαν Αζαλ­μπέρ.

Ο Λουί-Φερ­ντι­νάν Σε­λίν (Louis-Ferdinant Céline, λο­γο­τε­χνι­κό όνο­μα του Λουί-Φερ­ντι­νάν-Ογκίστ Ντε­τούς (Louis-Ferdinant-August Destouches, 1894-1961), ια­τρός το επάγ­γελ­μα, έστει­λε την επι­στο­λή αυ­τή τον Φε­βρουά­ριο 1933, με­τά την δη­μο­σί­ευ­ση, το 1932, του κο­ρυ­φαί­ου ίσως βι­βλί­ου του Τα­ξί­δι στην άκρη της νύ­χτας, που εί­χε προ­κα­λέ­σει ιδιαί­τε­ρα έντο­νες και πα­θια­σμέ­νες συ­ζη­τή­σεις στους λο­γο­τε­χνι­κούς κύ­κλους. Τα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν συ­νέ­χι­σε το λο­γο­τε­χνι­κό του έρ­γο, αλ­λά, από τα τέ­λη της δε­κα­ε­τί­ας του ’30 και με­τά, η φή­μη του σαν συγ­γρα­φέα σκε­πά­στη­κε από την ιδιό­τη­τα του αντι­ση­μί­τη λι­βε­λο­γρά­φου, δη­μο­σιεύ­ο­ντας βί­αιους λί­βε­λους, που συ­νέ­χι­σε σε όλη την διάρ­κεια της Κα­το­χής, αρ­θρο­γρα­φώ­ντας σε φι­λο-να­ζι­στι­κά έντυ­πα. Με την απο­χώ­ρη­ση των Γερ­μα­νών, διέ­φυ­γε στην Γερ­μα­νία, ακο­λου­θώ­ντας, σαν για­τρός, όλους τους κο­ρυ­φαί­ους Γάλ­λους δο­σί­λο­γους και στη συ­νέ­χεια κα­τά­φε­ρε να πε­ρά­σει στην Δα­νία όπου και φυ­λα­κί­στη­κε. Κα­τα­δι­κά­στη­κε ερή­μην σε φυ­λά­κι­ση ενός έτους από το Γαλ­λι­κό Ει­δι­κό Δι­κα­στή­ριο, κη­ρύ­χθη­κε σε «εθνι­κή ανα­ξιό­τη­τα» και απα­γο­ρεύ­τη­κε η έκ­δο­ση των βι­βλί­ων του. Επέ­στρε­ψε στην Γαλ­λία το 1952 και εγκα­τα­στά­θη­κε, μα­ζί με την σύ­ζυ­γό του, σε προ­ά­στιο του Πα­ρι­σιού, συ­νε­χί­ζο­ντας να γρά­φει και ασκώ­ντας το επάγ­γελ­μα του ια­τρού, με το όνο­μα Ντε­τούς.

Ο Ζαν Αζαλ­μπέρ (Jean Ajalbert, 1863-1947) ήταν Γάλ­λος να­του­ρα­λι­στής συγ­γρα­φέ­ας, ποι­η­τής και δι­κη­γό­ρος. Αρ­χι­κά ήταν συ­μπα­θών τον αναρ­χι­σμό, αλ­λά, κα­τά την Κα­το­χή, έγι­νε συ­νερ­γά­της των Γερ­μα­νών. Με­τά τον πό­λε­μο κα­τα­δι­κά­στη­κε και φυ­λα­κί­στη­κε.