Αν σε λένε Kate, έχεις ίσια καστανά μαλλιά και σίγουρα καθρεφτίζεσαι στη γαλαζωπή απόχρωση του διαφανούς γυάλινου παραπετάσματος στο smoking lounge του αεροδρομίου. Κάθεσαι σε μια από τις καφέ του πολυθρόνες κρατώντας το αναμμένο σου τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα. Φοράς μονόχρωμη στολή μπλε ίδια όπως και οι υπόλοιπες γυναίκες που καπνίζουν δίπλα σου. Φορούν κι αυτές δερμάτινες γόβες ψηλοτάκουνες, τις βγάζουν και τις βάζουν βαριεστημένα, τις στερεώνουν στα δάκτυλα των ποδιών και τις λικνίζουν με αδιαφορία για όσους προσπερνούν τη γυάλινη σάλα. Κι όλες σαν εσένα περιεργάζονται προσηλωμένες την οθόνη που απλώνουν στην παλάμη τους. Σέρνουν πάνω της τον δείκτη τους συνήθως κάθετα, καθώς η οθόνη αντανακλά στο πρόσωπο τους, πρόσωπο σχεδόν για όλες το ίδιο πάντα, ακίνητο, λευκό σαν διαυγές πίσω από τον πυκνό καπνό, που όλο φωτίζεται και σκοτεινιάζει από τις αντανακλάσεις της οθόνης.
Το γυάλινο κουβούκλιο είναι τοποθετημένο δίπλα στον διάδρομο που οδηγεί στις αναχωρήσεις και λίγο πριν από τα καταστήματα. Επιβάτες βιαστικοί διασχίζουν τον διάδρομο αυτό, σέρνουν βάναυσα τις ρόδες από τις βαριές βαλίτσες τους κι έτσι τα κυλιόμενα τους βήματα προσπερνούν τον γυάλινο τοίχο με αδιαφορία και αποφασιστικότητα. Κανείς δεν έχει την περιέργεια ή τον χρόνο να κοντοσταθεί και να παρατηρήσει αυτό το στιγμιότυπο, τις φιγούρες του που λιγάκι πλαγιαστά και όλες σιωπηλές κάθονται σε βαθιές πολυθρόνες και σε ψηλά σκαμπό.
Μπορεί να είναι κι ο καπνός που βοηθάει την προσήλωση στη μία σκέψη. Ο καπνός τού ενός τσιγάρου, αλλά και ο καπνός των άλλων που σταματάει για λίγο το βιαστικό ρεύμα αυτού του μακρόστενου περάσματος. Και οι οθόνες φυσικά. Είναι και λίγο σαν καθρέφτης που αφήνει την καθεμιά φιγούρα να μελετήσει το χρώμα στο κραγιόν και το περίγραμμα, τις μοιρασμένες και καλογραμμένες βλεφαρίδες.
Βέβαια η βραδύτητα αυτή βοηθάει ακόμα και στις αποφάσεις. Και σίγουρα αυτή η καθυστέρηση μέσα στο smoking lounge οδήγησε αρκετούς σε κάποιες τέτοιες διευθετήσεις που έγιναν πρόωρα ή καθυστερημένα. Έστω σε μερικές ανακοινώσεις, τακτοποιήσεις λογαριασμών, εισιτηρίων, μιας προθεσμίας παραμελημένης, μιας απαίτησης, υπόσχεσης ακόμα και επιθυμίας ερωτικής, μιας νοσταλγίας έστω, μιας ζωντανής ακόμα μνήμης.
Μα βέβαια, κι αν δε σε λένε Kate, έχεις όμως το πρόσωπό τόσο καλά σχεδιασμένο, έτοιμο για το επόμενο ταξίδι, και εκεί είναι, εκεί στη γυάλινη βιτρίνα που κάτι βρήκες τον χρόνο να του πεις, ακόμα κι έτσι τόσο σίγουρη και αμετακίνητη που μοιάζεις. Ίσως μάλιστα κάτι τόσο σημαντικό, σαν μια συνάντηση. Τι έγινε και τι θα γίνει τώρα, μετά, τι θα του πεις και πώς θα φτάσει η στιγμή που θα τον ξανασυναντήσεις. Πως τα θυμάσαι όλα αυτά, και την ατμόσφαιρα και τις προθέσεις, και τι ακούστηκε και πώς το είπε, πώς άλλα τα παρέλειψε, τα ξέχασε, ήθελε μήπως να τα αγνοήσει, να κάνει πως παράκουσες, πως δεν είχες σωστά αντιληφθεί το νόημα και τη βαρύτητα, τις διαστάσεις της συνάντησης αυτής. Έτσι οι αντίχειρές σου πληκτρολογούν αδιάκοπα και νευρικά, ηλεκτρισμένοι πίσω από τις απαντήσεις. Τις απαντήσεις του; Όλες τις απαντήσεις που ξεπηδούν, που κουδουνίζουν η μια πάνω στην άλλη, για να το φωτίσουν το γεγονός αυτό. Δηλαδή να πέσουν πάνω στη συνάντησή σου ακριβώς, να την ακολουθήσουν, να τη σκεπάσουν με γρήγορες κομμένες λέξεις, σχήματα, επιφωνήματα, εικόνες κι άλλα στιγμιότυπα, μια μακριά ουρά που αρχίζει να την τυλίγει αυτή σου τη συνάντηση, να την καλύπτει, να την κρύβει καλά καλά, μέχρι που να έχεις πια χορτάσει και να το αποφασίσεις να αφήσεις τον καπνό, να βάλεις πάλι τις φτέρνες σφιχτά στον πάτο των παπουτσιών σου, να σβήσεις την οθόνη, να σηκωθείς και να τραβήξεις τα μαλλιά σου έξω από το παλτό, πάνω στους ώμους και με τα δύο σου χέρια, αποφασιστικά και σίγουρα.
Η αναχώρηση σου αυτή, το ρεύμα από το άνοιγμα της πόρτας γίνεται ελάχιστα αντιληπτό. Μόνο οι κόκκοι του καπνού ξεφεύγουν λίγο από τη γυάλινη κορνίζα με το βαρύ άνοιγμα της πόρτας σαν κύματα αέρα παλαιικά και λερωμένα.
Τότε και μόνο τότε είναι που μπορεί κάποιος από την πορεία των ταξιδιωτών να στρέψει κάπως το κεφάλι προς τα εκεί, για να παρατηρήσει πώς είναι αυτοί οι άνθρωποι που στέκονται εκεί μέσα. Και τότε μάλλον να σκεφτεί τι σόι επιλογή είναι κι αυτή, αλήθεια, τι έκθεση, τι πόζα να μένεις έτσι άπραγη την ώρα που τόσες αναχωρήσεις, επιβιβάσεις ακούγονται από μεγάφωνα και όλο και εκκρεμούν η μια πάνω από την άλλη; Και τι ανοησία μια τέτοιαν ώρα εσύ να αργοπορείς πίσω από τζάμια.
