στον Σάββα Μιχαήλ
Η εξέγερση ως κάτι μισολησμονημένο και μισονοσταλγούμενο καταγγέλοντας το τερατώδες ως κάτι το αναπόφευκτο και ουδέποτε ηττημένο, ενώ αντίθετα ο νοσταλγός της εγώ, αισθάνομαι εδώ και αιώνες ηττημένος. Εκτός από εκείνες τις στιγμές όπου επαναστάτησα, εννοώ για τη ζωή μου, για τη ζωή των άλλων -- γιατί αισθάνθηκα ότι η εξέγερση είναι άνθος μοναχικό και εκρήγνυται εντελώς ξαφνικά στα χρώματά της όπου, εν συνεχεία, γίνεται στάχτη στα χώματα των εικόνων. Ώστε κάποτε να εκτιναχθεί πάλι, σύγκορμη τρέμοντας απέναντι στο τερατώδες. Το τερατώδες συνήθως αποκεφαλίζει τον σύμπαντα κόσμο προτιμώντας, παραδείγματος χάριν, ένα πριγκιπάτο στο λόφο τον επονομαζόμενο Λόφο των Εκτελεσθέντων Νηπίων. Επίσης χαροποιείται απ' τους βαρυποινίτες ανέμους εκροών διοξειδίου που εξασφαλίζουν εκατομμύρια εξαίσιους πολύτιμους λίθους, έναντι εκατομμυρίων θανάτων -- όσο κι αν αυτό φανεί μελοφραματισμός, στα Συνέδρια, διότι η εξέγερση δεν είναι ένα νόμισμα όπου στη μία του όψη αποτυπώνεται η μορφή του Ματρώζου και από την άλλη του όψη η τιμή του. Αλλά είναι ένα διαρκές τρεμοφέγγισμα της ψυχής για όλες εκείνες τις αναθυμιάσεις των προσβολών προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που είναι η ψυχή του ανθρώπου και η ψυχή της Τέχνης. Γι' αυτό, ενίοτε, τιμούμε χωρίς να το ξέρουμε, τη μνήμη των αυτοκτόνων του κόσμου που επέλεξαν αυτή την εξέγερση, για κάποιο δικό τους αίτημα ανεκπλήρωτο και ακατανόητο.
Από ποιους λοιπόν κήπους κλειδωμένους μέσα μου
μαζεύω ακόμη τα αγριολούλουδα ποιας εξέγερσης.
Κι αν υπάρχει σαν μια εμμονή ακόμη,
ή σαν ένα παλιό απαστράπτον σκοτάδι
με ποιο κλειδί να ξεκλειδώσω ποιόν κήπο.
