Διαστάσεις ενός στέρνου

^{της Λούλας Αναγνωστάκη}

Τα δέ­ντρα δη­μιουρ­γούν ένα σκιε­ρό κι ανα­πά­ντε­χο το­πίο στο οποίο ζού­με. Η χλόη γύ­ρω και κά­τω απ' τα πό­δια μας ση­μαί­νει κά­τι που προς στιγ­μήν αγνοώ. Κά­θο­μαι στον ήλιο και πα­ρα­τη­ρώ ένα μα­ντα­ρί­νι. Κι­νεί­ται προς τα εμπρός, κι­νεί­ται προς τα πί­σω, στα­μα­τά­ει. Σκέ­φτο­μαι: εί­μαι το άσπρο χαρ­τί που διορ­θώ­νει την όρα­ση; Σκέ­φτο­μαι: μη­χα­νι­κά μου­τζου­ρώ­νει η γλώσ­σα το αέ­ρι­νο άπει­ρο; Ανέ­με­λο λά­θος, πά­θος οπτι­κό, βρώ­σι­μο άλ­μα προς το πορ­το­κα­λί άλ­γος. Μεί­νε κα­λύ­τε­ρα ακί­νη­τος. Σιω­πη­λά* το το­πίο εί­ναι εις βά­ρος σου.

Κή­πος θα πει να μα­δάς τις βε­βαιό­τη­τες όπως μα­δάς μία μαρ­γα­ρί­τα. Και με­τά να κυρ­τώ­νεις και να τις κα­τα­βρο­χθί­ζεις. Απα­λύ­νει τον τρό­μο η αφή. Δι­δά­ξου απ' της χε­λώ­νας τη ζω­γρα­φι­κή. Περ­πά­τα μέ­σα στα χρώ­μα­τα με τους αγκώ­νες.

* Η τρυ­φε­ρή απώ­θη­ση. Σκέ­φτη­κα ότι εάν γρά­ψω ένα ποί­η­μα θα απο­φύ­γω να πω, δεν θα μι­λή­σω, θα απο­σιω­πή­σω το όνο­μα. Όλα εκεί­να που κρα­τώ μέ­σα μου για τη Λού­λα Ανα­γνω­στά­κη. Την ίδια στιγ­μή που θα τα πω: μι­λώ­ντας για ζώα, φυ­τά ή πράγ­μα­τα, θα μι­λώ για εκεί­νην. Για τη Λού­λα Ανα­γνω­στά­κη. Έτσι θα εί­μα­στε όλοι ξα­νά ζω­ντα­νοί. Θα γε­λά­με κα­τα­κόκ­κι­νοι. Κι εγώ θα φο­βά­μαι ότι θα πε­θά­νει −και δεν θα της τη­λε­φω­νώ.