της Λούλας Αναγνωστάκη
Τα δέντρα δημιουργούν ένα σκιερό κι αναπάντεχο τοπίο στο οποίο ζούμε. Η χλόη γύρω και κάτω απ' τα πόδια μας σημαίνει κάτι που προς στιγμήν αγνοώ. Κάθομαι στον ήλιο και παρατηρώ ένα μανταρίνι. Κινείται προς τα εμπρός, κινείται προς τα πίσω, σταματάει. Σκέφτομαι: είμαι το άσπρο χαρτί που διορθώνει την όραση; Σκέφτομαι: μηχανικά μουτζουρώνει η γλώσσα το αέρινο άπειρο; Ανέμελο λάθος, πάθος οπτικό, βρώσιμο άλμα προς το πορτοκαλί άλγος. Μείνε καλύτερα ακίνητος. Σιωπηλά* το τοπίο είναι εις βάρος σου.
Κήπος θα πει να μαδάς τις βεβαιότητες όπως μαδάς μία μαργαρίτα. Και μετά να κυρτώνεις και να τις καταβροχθίζεις. Απαλύνει τον τρόμο η αφή. Διδάξου απ' της χελώνας τη ζωγραφική. Περπάτα μέσα στα χρώματα με τους αγκώνες.
* Η τρυφερή απώθηση. Σκέφτηκα ότι εάν γράψω ένα ποίημα θα αποφύγω να πω, δεν θα μιλήσω, θα αποσιωπήσω το όνομα. Όλα εκείνα που κρατώ μέσα μου για τη Λούλα Αναγνωστάκη. Την ίδια στιγμή που θα τα πω: μιλώντας για ζώα, φυτά ή πράγματα, θα μιλώ για εκείνην. Για τη Λούλα Αναγνωστάκη. Έτσι θα είμαστε όλοι ξανά ζωντανοί. Θα γελάμε κατακόκκινοι. Κι εγώ θα φοβάμαι ότι θα πεθάνει −και δεν θα της τηλεφωνώ.
