Τον μήνα που πέρασε ήταν η 25η επέτειος του θανάτου του πατέρα μου, Θ.Δ. Φραγκόπουλου (11 Μαρτίου 1998). Φέτος κλείνουν και τα 100 χρόνια από την γέννησή του (15 Ιουνίου 1923).
Παραθέτω εις ανάμνηση ένα σύντομο ποίημα γραμμένο το 1949, όταν εκπλήρωνε τη στρατιωτική του θητεία στη Θεσσαλονίκη, καθώς ολοκληρωνόταν μια σκληρή δεκαετία πολέμου, κατοχής και εμφυλίου. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στη συλλογή Τα Άλλα Ποιήματα
(1957). Είναι ένα από τα λίγα στα οποία αποζητά κάποια μικρή παρηγοριά.
Μαζί και λίγες φωτογραφίες από συναντήσεις με άλλους συγγραφείς, στην πορεία της ζωής του.
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΕΙΔΩΛΙΟΝ
[Α΄]
Δος ημίν τα εαρινά και τα εν θέρει.
Απ’ όλα όσα είδαμε και μάθαμε
πίσω από τα γερτά παραθυρόφυλλα, και πίσω
από το νήμα του καιρού στις πικροδάφνες
που τις έδειρε τόσα χρόνια ο αλμυρός νοτιάς,
απ’ όλα όσα είδαμε, κείνο το απομεσήμερο στη θάλασσα,
το βουβό γαλάζιο και τη σπασμένη απόσταση
στα άδεια κύματα που αλώνισαν τους ταξιδιώτες,
το αχνό ακρωτήρι με τα αβέβαια βράχια του
και το καράβι που πέτρωσε του Ταξιδιώτη,
ή περιδιαβάζοντας τα βράδια σε βουλιαγμένους δρόμους
με μελαγχολικούς αποσταμένους φανοστάτες,
απ’ όλα όσα είδαμε και μάθαμε, τότε που
το μπορούσαμε και μας άντεχε η στιγμή,
διώξε τα όλα και κράτησε μόνο αυτή
τη μισοξεχασμένη δέηση:
Δος ημίν τα εαρινά και τα εν θέρει.
