Μου αρέσει η εργένικη ζωή μου. Τα βραδιά συνήθως βγαίνω με φίλους και μόνο αργά το βράδυ κάθομαι στον καναπέ μου και περιηγούμαι στο διαδίκτυο. Πριν μερικούς μήνες, μου έκανε αίτημα φιλίας μια καινούρια φίλη που δεν την γνώριζα, η Τζέσικα. Το αποδέχθηκα με χαρά.
Από τότε σχεδόν κάθε βράδυ επικοινωνούμε. Φαίνεται πνευματώδης και με πολύ χιούμορ. Εδώ και δύο εβδομάδες μιλάμε και με ηχητικά μηνύματα. Έχει μια ελαφρώς βραχνή φωνή, που είναι όμως πολύ αισθησιακή. Μου έστειλε και φωτογραφίες της. Οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσει πολύ. Έχει λίγα βράδια τώρα που της παραπονιέμαι ότι πονάει πολύ η μέση μου.
Έτσι στα φετινά γενέθλια μου με περίμενε ένα δώρο-έκπληξη.
Στις επτά ακριβώς το απόγευμα, έξω από την πόρτα μου έφτασε ένα τεράστιο δέμα. Δεν πρόλαβα τον κούριερ άφησε το δέμα και έφυγε βιαστικά από τις σκάλες.
Του φώναξα, μα δε γύρισε για το φιλοδώρημα.
Το δέμα ήταν μια μπερζέρα. Είχε ένα σημείωμα κολλημένο επάνω:
«Για να μην πονάει η μέση σου όταν θα επικοινωνούμε. Στις εννέα ακριβώς κάτσε επάνω της αναπαυτικά και βάλε το λάπτοπ στα πόδια σου, πιες λίγο από το λικέρ που το έφτιαξα με τα χέρια μου και κάλεσε με. Μια από αυτές τις μέρες υπόσχομαι να τα πούμε και από κοντά. Με αγάπη Τζέσικα.»
Βρήκα υπερβολική την γενναιοδωρία της, αλλά ήταν πολύ αργά για να την αρνηθώ.
Η μπερζέρα ήταν ερμητικά κλειστή. Μέσα στην συσκευασία είχε και ένα μικρό μπουκαλάκι.
Όταν την άνοιξα, παρατήρησα ότι παρόλο που ήταν ογκώδης ήταν πολύ ελαφριά, απίστευτα ανατομική και ότι μύριζε πικραμύγδαλο.
Εννέα παρά ένα λεπτό κάθισα επάνω της έβαλα ένα σφηνάκι λικέρ ήπια μια γουλιά και την κάλεσα.
Το λικέρ μύριζε και αυτό πικραμύγδαλο.
Με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν διαπίστωσα ότι η Τζέσικα είχε εξαφανιστεί στο διαδίκτυο. Εντωμεταξύ η μυρωδιά του πικραμύγδαλου γινόταν όλο και πιο έντονη, όλο και πιο βαριά. Άρχισα να αισθάνομαι δυσφορία να πνίγομαι αλλά πλέον είχα παραλύσει δεν μπορούσα να κουνηθώ.
Η κατά συρροή δολοφόνος του διαδικτύου ξαναχτύπησε, αυτή τη φορά «εξ αποστάσεως» με υδροκυάνιο.
