Η ουρά του σονέτου

Τον ύπνο σου κι απόψε θα διαρρήξω,
μετά των οργασμών την παραζάλη,
βαθιά στον λήθαργό σου να βουτήξω,
για ν’ αναδυθώ στ’ όνειρό σου πάλι.

Στον κάθιδρο βραχνά σου να βογκήξω,
να νιώσω της ονείρωξης την πάλη,
τον τύπον, λέει, των ήλων σου ν’ αγγίξω,
την όποια τύψη σου π’ ανθεί και θάλλει.

Να ’μπω στο πιο κρυμμένο θηλυκό σου,
να ’ρθω μαζί σου στην υπνοβασία,
να ’βρω χρησμούς στο παραμιλητό σου,

να γίνει ως το πρωί μια δοκιμασία·
κάτι πια σαν πρόβα θανάτου εντός σου,
σαν δοκιμαστική ψυχοστασία.

Ίσως γιατί, μικρή πικρή μου πλάνη,
μια πραγματικότητα είναι πλέον λίγη
και μια μορφή σου μόνο δεν μου φτάνει.

Τον ύπνο μου κι απόψε θα διαρρήξεις,
μόλις βουλιάξω μες στον νυσταγμό μου
και τ’ όνειρο μου διάπλατα θ’ ανοίξεις,
λίγο μετά τον δήθεν οργασμό μου.

Σαν τυμβωρύχος παντού θα μ’ αγγίξεις,
στο γέλιο, στη χαρά, στον στεναγμό μου,
σαν κρυπτογράφος θα μετράς εκπλήξεις,
καθώς θα σπας τον κωδικό σφυγμό μου.

Και τίποτα κρυφό δεν θα μ’ αφήσεις,
ως που ν’ αρπάξεις ό,τι σ’ ενδιαφέρει,
από θυμούς ως εξομολογήσεις…

Μόνο ο πολιούχος της γραφής μου ξέρει
κι όσο διαβάζεις αυτό το σονέτο
και το κρατάς, ακριβέ μου, στο χέρι,

δεν προλαβαίνεις να δεις, υποθέτω,
πως την ουρά του απλώς μεταμορφώνει
τώρα σ’ ένα κεντρί και σε καρφώνει.