Τις τελευταίες δυο εβδομάδες, τις νύχτες, αναζητώ κάποιο στίχο ενός μεγάλου ποιητή. Ο στίχος αυτός μου μιλά για λίγο, μα σύντομα χάνεται – σαν να μη μπορεί ν’ αντέξει τον ρόλο που θέλω να του αναθέσω. Είναι σα να μην φτάνει ούτε κι η μεγάλη ποίηση για να μας προσφέρει την παρηγοριά που έχουμε ανάγκη στις δύσκολες ώρες μας, σε ώρες που μας πληγώνει ένας βαθύς ψυχικός πόνος, σε ώρες απώλειας.
Έχασα, όπως κι εκατοντάδες άλλοι, γνωστοί και άγνωστοί μου, έναν πολυαγαπημένο φίλο, εντελώς αναπάντεχα – στα ξαφνικά, κεραυνοβόλα. Χάσαμε τον Αντώνη Οικονόμου. Πέρασαν δύο εβδομάδες κι ακόμα μοιάζει απίστευτο. Μα ο γλυκός φίλος, ο πλησίον (μέναμε σε κοντινές πολυκατοικίες), δεν θα ξαναφανεί. Δεν θα ξαναπάμε πρωί-πρωί οι δυο μας στο άδειο Φίλιον για καφέ και κουβέντα επί παντός του επιστητού, από ποδόσφαιρο μέχρι φιλοσοφία, όλα με την ίδια βαρύτητα και το ίδιο ενδιαφέρον – αλλά και με χιούμορ προ παντός. Μετά τραβούσαμε ο καθένας για τις δουλειές μας, εκείνος στο Innovathens, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, κι εγώ για τη Σχολή Βακαλό στο τέρμα της Ασκληπιού.
Δεν τον γνώριζα «από παλιά», συναντηθήκαμε πριν 15 χρόνια, όταν ήρθε να συγκατοικήσει με την αγαπημένη σύντροφό του, τη Νάσια, στη γειτονιά μας. Περάσαμε πολλά απογεύματα και βράδια σ’ εκείνο το διαμέρισμα με την ωραία θέα, ανάμεσα σε στοίβες βιβλίων (της Νάσιας και δικά του), καταναλώνοντας κάμποσο ουίσκυ και παράγοντας μπόλικη καλή διάθεση.
Δεν θα υμνήσω τον Αντώνη εδώ. Άλλωστε το έχουν κάνει άλλοι, που τον γνώριζαν πολύ περισσότερο από όσο εγώ κι έχουν μιλήσει για το σπουδαίο έργο του και τον γεμάτο βίο του, για τη γοητεία του και την δημιουργικότητά του. Απλώς θα ήθελα να πω, πως αν ήταν να επιλέξω μια λέξη για να περιγράψω το συναίσθημα που μου γεννούσε η παρουσία του, αυτή θα ήταν η αγαλλίαση.
Σε υποδεχόταν με μια αυθεντική χαρά που σε έκανε να νιώθεις τόσο άνετα, να νιώθεις τόσο αποδεκτός.
Είχε αυτό το χάρισμα, εξευγένιζε, εξημέρωνε – αλλά και αφύπνιζε, γιατί πάντα αναδείκνυε κάτι που δεν είχες σκεφτεί, έναν αφανή συνδυασμό μεταξύ πραγμάτων, εικόνων, μια άλλη οπτική γωνία, όπως το έκανε και με τα ‘διπλάκια’ στο facebook, που ακόμα κι αυτό (όπως είπε ο αδελφικός φίλος του Βασίλης Κάλφας) κατόρθωσε να το εξευγενίσει.
Είναι μια εικόνα που έρχεται στο νου, στο δρόμο για το Terra Vibe σιδηροδρομικώς (ο Αντώνης κι η Νάσια, η Ελένη κι εγώ) τον Μάιο του 2009 για μια συναυλία των Depeche Mode που δεν έγινε ποτέ. Καθίσαμε για κάμποση ώρα κουβεντιάζοντας και πίνοντας μπύρες και μετά πήραμε την άγουσα για τον σταθμό. Τα θυμάμαι σαν μια ονειρική εκδρομή, μια ανοιξιάτικη μέρα. Είναι και η βιβλιοπαρουσίαση της μετάφρασής του επιλεγμένων κειμένων του Βάλτερ Μπένγιαμιν για την Τέχνη, το Νοέμβριο του 2013 όπου είχα την τιμή να μιλήσω κι εγώ. Μα κι συνάντησή μας στο Kolonaki Tops για να δούμε τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2019, μεταξύ Τότεναμ και Λίβερπουλ.
Ας είναι, όμως, όλα αυτά έχουν πια χαθεί.
Αλλά ο ποιητής που γυρεύω νυχτιάτικα θα αντέτασσε, σε γλώσσα που γνώριζε πολύ καλά ο Αντώνης, πως ακόμα κι αν έχουν χαθεί και ποτέ δεν επιστρέφουν, έχουν πάντως υπάρξει – κι αυτό είναι αμετάκλητο. Ακόμα κι αν είναι για μια φορά, και τίποτε περισσότερο, μέσα στην προσωρινή γήινη παρουσία μας, έχουν συμβεί κι αυτό δεν μπορεί να ανακληθεί.
Ναι, αλήθεια, δεν μπορεί να ανακληθεί. Γιατί το συναπάντημα με τον Αντώνη όντως υπήρξε, κι ήταν μια ευλογία.
20-2-2023
