L’amour n'est valable
que dans une période
prérévolutionnaire
ΓΚΙ ΝΤΕΜΠΟΡ
Όπου έχουν κυλήσει, από εκείνο το Σάββατο, 2 Νοεμβρίου του 2019, έως το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου του 2023, περί τις χίλιες διακόσιες ημέρες, τουτέστιν σαράντα μήνες, πάει να πει βρισκόμαστε στο δέκατο τρίτο τρίμηνο της πρώτης ώρας που, όπως έχει ήδη ειπωθεί, δεν (επαναλαμβάνω: δεν) είναι πάντα η πρώτη στιγμή, η οποία πρώτη στιγμή, όπως επίσης έχει ειπωθεί, εντοπίζεται στο απόγευμα της 7ης Δεκεμβρίου του 2011, ημέρα Τετάρτη, δύο χιλιάδες οχτακόσια ογδόντα οχτώ εικοσιτετράωρα από την πρώτη στιγμή έως την πρώτη ώρα, ναι, 2888 εικοσιτετράωρα από την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου του 2011 έως το Σάββατο, 2 Νοεμβρίου του 2019, ήτοι (ας επαναληφθεί) έως την πρώτη ώρα — που σημαίνει ότι, θέλαμε δε θέλαμε, άλλαξαν πολλά κι ας έμειναν επίσης πολλά τα ίδια, καίτοι δεν μπορείς να ισχυριστείς με σθένος ή/και με βεβαιότητα ότι πολλά μένουν τα ίδια, καθόσον δυστυχώς, δυστυχέστατα, μεσολάβησαν οδυνηρές απώλειες τόσο δικών μας ανθρώπων, με πρώτη και σπαρακτική της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, ενώ τελευταία και σπαρακτικότατη της Κατερίνας Νίκου, όσο και ηρώων της εφηβικής μας ηλικίας, όπως αυτή της Vivienne Westwood, αλλά και της ύστερης νεότητάς μας, όπως αυτή του Mark Lanegan, ενόσω ο λεγόμενος Εκείνος δεν έπαυε να στοχάζεται και να αναστοχάζεται σχετικά με το νόημα της αγάπης, σχετικά με το κατά πόσον είναι εφικτό έρως και αγάπη να συνοδοιπορούν, να μη διολισθήσει ο έρως στα κοινόχρηστα και σε έναν άκαπνο, θλιβερό προσκοπισμό, να μην πάθει ο έρως, οδηγούμενος στο πεδίο της αγάπης, αφλογιστία, συνεπώς ο λεγόμενος Εκείνος προέβαινε στην εκπόνηση όχι μιας πραγματείας Έρωτος και Αναρχίας κατά τα ειωθότα αλλά, απεναντίας, σε μια συγκροτημένη γραπτή εργασία σχετικά με τη Διαλεκτική Έρωτος και Φιλίας, στην οποία εργασία, όταν και εφόσον ολοκληρωθεί και εκδοθεί, θα έρθει κανείς αντιμέτωπος με σχεδόν ανήκουστες, στην εποχή μας, φράσεις όπως: «Η ανιδιοτέλεια είναι σέξι», «Το καθήκον, die Pflicht, είναι, αν μη τι άλλο, σέξι, πολύ σέξι, ανυπέρβλητα και καυτά και καυλωτικά σέξι», και «Ο Έρωτας δεν αξίζει παρά μόνο σε μια Προεπαναστατική Περίοδο» —
— ω ναι, Ladies & Gents, Κυρίες & Κύριοι, μας μέλλει να διαβάσουμε στην εν λόγω εργασία ότι L’amour n'est valable que dans une période prérévolutionnaire, διότι, ναι, ο έρωτας δεν αξίζει παρά μόνο σε μια προεπαναστατική περίοδο, αρχικώς προσωπική, privée, προεπαναστατική περίοδο, όπου αντιλαμβάνεσαι ότι ναι μεν παραμένεις (σχεδόν) ο ίδιος αλλά και μετατοπίσεις συντελούνται εντός σου, ψυχονοητικές διαφοροποιήσεις, μάλιστα, συνειδητοποιείς αίφνης ότι δεν είναι ανάγκη, κυρίως για λόγους άμυνας στην ανασφάλεια, να εμμένεις σε μιαν εγωτική θεώρηση των πραγμάτων, ότι το Άνοιγμα στο Αίνιγμα του Άλλου διόλου δεν σε αφήνει μετέωρο και έκθετο, διόλου δεν σε καθιστά ευάλωτο — brother, άκου: το ατσάλι της φιλίας γίνεται σέξι, η ανοιχτότητα γίνεται σέξι, το δόσιμό σου σ᾽ Εκείνη γίνεται λιώσιμο, το να δωρίζεις δίχως να προσμένεις ανταπόδοση γίνεται σέξι, ακόμα και η ηθική του ερήμην, αν μ᾽ εννοείς, γίνεται σέξι — και τούμπαλιν: οι διαπιστωμένοι και διαπιστευμένοι απανωτοί πολλαπλοί οργασμοί, ας επαναληφθεί, στο χολ, στον διάδρομο, στο μωσαϊκό, στο παρκέ, στον καναπέ, στο κρεβάτι, στο τραπέζι της κουζίνας (δεν θυμάσαι; έλα τώρα!, αν δεν το θυμάσαι να σ᾽ το θυμίσω ευχαρίστως: «το σημαντικότερο ίσως μέρος των ανθρώπινων ενεργειών, αν αναγνωρίσουμε ότι το κρεβάτι αξίζει να τεθεί εκτός συναγωνισμού, διαδραματίστηκε γύρω από τραπέζια από τότε που εφευρέθηκε αυτό το εργαλείο»), ναι, λοιπόν, οι διαπιστωμένοι και διαπιστευμένοι απανωτοί πολλαπλοί οργασμοί οδηγούν ασμένως σε διάθεση, και διαθεσιμότητα, για περαιτέρω ανιδιοτέλεια, για περαιτέρω αλληλέγγυα προσχώρηση στο σύμπαν του άλλου, στο σύμπαν Εκείνης, εν προκειμένω, αλλά και στο χαρτογραφημένο χάος που γίνεται ο κοινός σας βίος εδώ και δεκατρία τρίμηνα, κι ας μην συναντιέστε τακτικά, κι ας ζείτε ο ένας στη Νήσο Κυψέλη και η άλλη στη Βασιλεία, στο Βερολίνο, στη Νέα Υόρκη, στην Ουάσινγκτον, στο Τόκιο, στο Παρίσι, στη Μασσαλία, στις επικράτειες της τέχνης της, εκεί όπου πλέον ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία, εκεί όπου Εκείνη άδει με τα έργα της, τα καμωμένα από μέταλλο και ξύλο και γυαλί και κόλλες γραφομηχανής, γαμιέσαι Άδη! and Death shall have no dominion!, άδει με τη φωνή της, μια φωνή που εκκινεί σαν βελούδινο βιολοντσέλο και καταλήγει σε αλύχτισμα, σε λύκου ουρλιαχτό μες στην αίθουσα τέχνης όπου κινείται, στη διάρκεια της περφόρμανς, ανάμεσα σε έργα/κείμενα, σε έργα/ελάσματα, σε έργα/γυαλιά, γυμνή αλλά πάνοπλη, κι ύστερα κυλιέται στο τσιμεντένιο πάτωμα και κατόπιν τυλίγεται σαν έμβρυο στο είναι της όλο, και συσπάται, και σφαδάζει, και όλοι μένουν άναυδοι, εμβρόντητοι οι πάντες —
— κι εσύ, ο λεγόμενος Εκείνος, γράφεις για την έκθεση Εκείνης: «Πρόκειται για τη διαδικασία της των πραγμάτων επαφής με τα πράγματα. Ιστοί και οστά σκέφτονται· κύτταρα διαλογίζονται. Χτυπάει τα πλήκτρα της γραφομηχανής σαν να είναι ταμ-ταμ, συνθέτοντας φιλοσοφικά κείμενα για την ανάσα και τον άνεμο, συνοδεύοντάς τα με μινιμαλιστικές ζωγραφιές ακριβείας», και σκέφτεσαι στην αίθουσα τέχνης Die Brüder, στην έκθεση ΕΙΚΟΝΟΛΟΓΙΑ, ότι είστε πλέον λατρεμένα σταυραδέρφια, ότι εκεί οδήγησε η αλληλοπεριχώρησή σας, ότι σας ηλεκτροδοτεί ο στίχος του Γ.Ι.Μ. «θυελλώδεις εραστές και τσακάλια δίχως τύψεις», αλλά και ο στίχος του Θ.Σ. «κατέρχεσαι· δεν πέφτεις», όπως επίσης και το πάνσοφο απόφθεγμα του Ε.Α. «η κλωστή μου κρέμεται από μια ζωή», καθόσον, καίτοι ασύλληπτης ανθεκτικότητας άνθρωποι, παρά τη σωρεία καταχρήσεων καθώς και την ακόπαστη εργασιομανία, κλωστούλες είμαστε και οι τρεις, πάει να πει Εκείνη, ο ταπεινός σας ανταποκριτής, και ο επιστήθιος εδώ και τέσσερις (4!!!) δεκαετίες φίλος του ταπεινού σας ανταποκριτή, γνωρίζοντας άλλωστε ότι κι αν κάνατε ενίοτε κάποια οικονομία ήταν απαρεγκλίτως και θα είναι εις το διηνεκές οικονομία δυνάμεων, και μόνον, εμφορούμενοι καθώς ήσασταν, και παραμένετε, διαπρύσιοι διάκονοι και υποστηρικτές της ρήσης «Δώσε Θάρρος στο Χωριάτη να σ᾽ ανέβει στο Κρεβάτι», καθόσον δεν επιθυμούσατε ουδείς πλην υμών να ανέβει στο ιερό και όσιο και ευλογημένο και γαμηστερό κρεβάτι σας —
