Όταν ο Λευκάδιος Χερν έφτασε στο Ματσούε της Ιαπωνίας το 1890, έμαθε από τον φίλο του Μπάζιλ Χολ Τσάμπερλεν καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, ότι στο μικρό νησί Μιναμιντάιτο, νότια της Οκινάου, ένας Έλληνας ναυτικός, ασυρματιστής για την ακρίβεια, με το όνομα Θωμάς Ειμητός έζησε εκεί από την μέρα που ναυάγησε το πλοίο του στη θάλασσα της Ανατολικής Κίνας. Έζησε για χρόνια απομονωμένος, γεμάτος ενοχές και τύψεις που δεν κατάφερε έγκαιρα να ειδοποιήσει για το ναυάγιο με αποτέλεσμα να χαθούν δεκάδες ζωές, σε ένα πλημυρισμένο με νερό σπήλαιο, γνωστό σήμερα ως το σπηλαίο του Χοσινόντο. Όταν πέθανε, ο Θωμάς Ειμητός η θεότητα των σπηλαίων, τον μεταμόρφωσε σε σταλαγμίτη με μορφή ψαριού, στο χώρο δε που υπάρχει ο σταλαγμίτης με την μορφή του ψαριού, οι ντόπιοι έδωσαν το όνομα «Είμητος το ψάρι που δεν λιώνει». Σαν έφτασε ο Λευκάδιος Χερν στο μικρό νησάκι και επισκέφθηκε το σπήλαιο, παρατήρησε ότι από το στόμα του ψαριού έσταζαν σταγόνες νερού όχι σε τακτικά χρονικά διαστήματα, όπως συμβαίνει με όλους του σταλαγμίτες, αλλά πότε πιο γρήγορα και πότε πιο αργά λες και ήταν σήματα μορς από άλλον κόσμο, μακρινό και άγνωστο. Με την πίστη και το σθένος που είχε, αποφάσισε να αποκωδικοποίηση αυτά τα σήματα. Όσα κατέγραψε με πολύ κόπο αποτέλεσαν το υλικό για τα βιβλία του: Στην Ιαπωνία των Φαντασμάτων που εκδόθηκε το 1899 και στην Πεφωτισμένη Είμητος το ψάρι που δεν λιώνει που τελικά εκδόθηκε με τον τίτλο Σκιές το 1900. Από τότε πολλοί Γιαπωνέζοι, ειδικά αυτοί που ασπάζονται τον σιντοϊσμό, επισκέπτονται το σπήλαιο του Χοσινόντο, γονατίζουν ευλαβικά εμπρός από τον σταλαγμίτη η «Πεφωτισμένη Είμητος το ψάρι που δεν λιώνει» προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν κάτι από τα μελλούμενα. Συνήθως φεύγουν απογοητευμένοι από τα μηνύματα που παίρνουν.
ΥΓ. Ένα μικρό απόκομμα των σημειώσεων του Λευκάδιου Χερν, σχετικά με την «Πεφωτισμένη Είμητο το ψάρι που δεν λιώνει» ανακάλυψε η Αλεξάνδρα Σαμοθράκη στην βιβλιοθήκη της Εκκλησιαστικής Σχολής του Καντέρμπερι· την ευχαριστώ.
