Επιστολές ή περί άλλα...

Στη στήλη αυτή δημοσιεύονται ενδιαφέρουσες επιστολές γνωστών καλλιτεχνών (συγγραφέων, μουσικών, ζωγράφων,...) απευθυνόμενες σε φίλους, συναδέλφους, οικείους ή απλώς γνωστούς, στις οποίες αναφέρονται σε θέματα που ουδεμία σχέση έχουν με το καλλιτεχνικό τους έργο ούτε, ει δυνατόν, με τις τέχνες γενικότερα. Μπορεί να πρόκειται για θέματα προσωπικά ή επικαιρότητας, να αφορούν τραγικά συμβάντα ή να σατιρίζουν καταστάσεις και ανθρώπους. Το πιο σημαντικό κριτήριο για την επιλογή τους θα είναι το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν, φυσικά, αλλά και το κατά πόσο, μέσα από αυτές, διαφαίνονται πλευρές της προσωπικότητας των επιστολογράφων ή των αποδεκτών, που απέχουν ή και επιβεβαιώνουν τη συμβατική εικόνα που έχουμε διαμορφώσει στο νου μας για τους καλλιτέχνες αυτούς σαν άτομα. Ως εκ τούτου, η επιλογή των επιστολών είναι καθαρά υποκειμενική.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ
ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΟΥΓΚΩ
ΣΤΗΝ
ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΑΝΔΗ
____________

3 Σεπτεμβρίου (1868)

Ω, μεγάλη καρδιά, ναι, θρηνείστε αυτή την μεγάλη καρδιά. Εσείς βρίσκεστε μέσα στη δόξα, εκείνη βρίσκεται μέσα στο φέγγος.

Σας φιλώ τα χέρια.

Β. Ου.

Ο Βίκτορ Ουγκώ (Victor Hugo, 1802-1885), έστειλε την επιστολή αυτή στην Γεωργία Σάνδη, σαν απάντηση στη συλλυπητήρια επιστολή της για τον θάνατο της συζύγου του Αντέλ (27/8/1868). Την εποχή εκείνη, μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας στη Γαλλία το 1851, ζούσε αυτοεξόριστος, στο νησί Γκέρνσεϊ, στην Μ.Βρετανία, μετά από τις Βρυξέλλες και το νησί Τζέρσεϊ, δημοσιεύοντας λιβέλους κατά του Ναπολέοντα ΙΙΙ. Έζησε εξόριστος μέχρι το 1870, οπότε με το ξέσπασμα του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου και την ανακήρυξη της Δημοκρατίας, επέστρεψε θριαμβευτικά στη Γαλλία.

H Γεωργία Σάνδη (George Sand, 1804-1876, πραγματικό όνομα Ορόρ Ντιπέν (Aurore Dupin)), ήταν ήδη διάσημη συγγραφέας στη Γαλλία, λέγεται μάλιστα ότι ήταν πιο γνωστή και από τον Ουγκώ, με τον οποίο συνδεόταν με μεγάλη φιλία. Σήμερα είναι περισσότερο γνωστή για την αντισυμβατική ζωή της, όπως το ότι ντυνόταν με αντρικά ρούχα και κάπνιζε δημοσίως, αλλά και για τις ερωτικές σχέσεις της με διάσημους καλλιτέχνες της εποχής, όπως τον Αλφρέ ντε Μυσέ και, κυρίως, τον Φρειδερίκο Σοπέν με τον οποίο έζησε δέκα χρόνια.