Άντε λοιπόν αυτή τη νύχτα τη μαγική
που όλο καθημερινά πράγματα συμβαίνουν
ο γκιώνης να μας καθοδηγεί
εκεί προς τον Υμηττό όπου
η θάλασσα φαίνεται δοξαστική και
η Ακρόπολη χάνεται ανάμεσα
στα αερόστατα των πολυκατοικιών
εκεί θα συζητήσουμε
για το χώρο και το χρόνο
για τη βαρύτητα και τη Σελήνη
για τον Σεφέρη και το γιασεμί
και το μέλλον θα φαίνεται σαν άχρηστο
αλλά πώς να ξεπεράσουμε εκείνο το ειδώλιο
στον κήπο του Κεραμικού;
Ξώκοιλε πάλι το φεγγάρι
σκόνταψε στις σκέψεις μου
και γύρισε ανάποδα
κι άρχισε να μου μαθαίνει
γεωμετρία από τη αρχή
οι Παρθενώνες γκρεμίστηκαν
και πρόθυμοι υπερασπιστές ανέτειλαν
με λοστούς και δοκάρια
ξερνώντας έναν πολτό από διαλυμένες λέξεις
κι ένας αναστεναγμός ανέβηκε
από τα έγκατα του νου μου
εξάχνωσε όλους τους μύθους
και μ’ άφησε μόνη.
Ξεφύλλισα μια λέξη
τη λέξη «αγνοώ»
τη μάσησα, τη μύρισα
κι εκείνη εκεί
να τρυπάει το χρόνο
και να καρφώνεται
σε κάθε μου προσπάθεια
να γνωρίσω τους επιβάτες ενός τρένου που χάνεται
Στάζουν οι σκέψεις
στους δρόμους της ζωής μου
κραυγές παγωμένες κυλούν στο χρόνο
κι εκείνα τα πρόσωπα εκεί μπροστά στο Ακροπόλ
απέναντι από το Πολυτεχνείο να με περιμένουν
δεν τα αναγνωρίζω πια· με τρομάζουν
ζεστές μπουγάτσες μπερδεύονται με το ζεστό χέρι της μαμάς
μέτρα από χασέδες και οργάντζες
κραυγάζουν εκεί στην Αιόλου
και οι κατιφέδες να παραμονεύουν παρακεί
ο Ιβάν ο Τρομερός ορθώνεται στο Αττικόν
άμφια, λιβάνια και ιερατικές φωνές
συγκρούονται εκεί ψηλά στη Σταδίου
κι εγώ παρέα με την αδιόρατη υπόσχεση κάποιου έρωτα
και η Ακρόπολη πάντα εκεί
καρφί
να επιβλέπει τα πάντα και να μη βλέπει τίποτα.
