Τρία Άσματα της Εμπειρίας

Ο Μπλέικ πρωτόγραψε ποίηση —κατά την δική του ομολογία— στα δώδεκά του χρόνια.
Ο λυρισμός του, κατά την διατύπωση του Έλιοτ, «λάμπει σαν διάφανη σταγόνα». Οραματικός και συνάμα προφητικός, στην πορεία της λυρικής του εξέλιξης, θεμελίωσε την ποίησή του στην συνδυαστική τού βιώματος με την Ιερή Παράδοση. Η Παλαιά Διαθήκη , λειτούργησε καταλυτικά στο έργο του. Αντισυμβατικός και ανυπότακτος, δεν δέχτηκε ποτέ της νόρμες και τους καταναγκασμούς του Αγγλικανικού Προτεσταντισμού. Η σχέση του με την ιερότητα, τελείως προσωπική και ενορατική δε χωρούσε στις νόρμες των συμβάσεων. Διαμόρφωσε έναν πλατύστερνο στίχο, καταρρακτώδη και κατακλυσμιαίο, ανανεώνοντας την ποιητική τέχνη τόσο ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά κατά τον 20 ον αιώνα στην ανανέωση των ποιητικών πραγμάτων. Τα τρία ποιήματα που αποδίδουμε εδώ, ανήκουν στα Άσματα της Εμπειρίας (1794).   — Δ.Κ.

Ο ΤΙΓΡΗΣ

Τίγρη! Ω Τίγρη ! Φλογισμένη
στης νυχτός τ’ άγρια ρουμάνια
ποιο αμάραντο χέρι την σπάνια
φρικτή σου συμμετρία έχει πλασμένη;
Ποια μάτια ουράνια;

Σε ποια ζοφερά παλάτια
σε ποιους άραγε ουρανούς,
έγιναν τα πύρινά σου μάτια;
Ποια φτερούγα σε πλούμισε ρυθμούς
Σε δώματα υπερούσια σμιλεύοντας φωτιά;

Και ποιος ώμος, ποιού τεχνίτη
της καρδιάς σου τον νευρώνα
τον συστρέφει όπως μαγνήτη;
Κρούει στου στήθους τον κρυψώνα.
Πόδι τρόμου, χέρι που εφοβήθη;

Ποιο σφυρί; Ποια αλυσίδα;
Ποιο καμίνι καίει τον νου σου;
Σε ποιο αμόνι η πλεξίδα
δέθηκε όλη του κορμιού σου;
Πύρινος είσαι άδης του διπλανού σου.

Όταν τ’ άστρα, τ’ ασημένια
ρίχναν δόρατα απ’ τον θόλο
κι έσταζε μαλαματένια
δάκρυα ο Παράδεισος όλος,
με χαμόγελο, σε κοίταζε ο Μαέστρος;
Έπλασε το αρνί κι εσένα, ο Μόνος.

Τίγρη! Ω Τίγρη !Φλογισμένη
στης νυχτός τ’ άγρια ρουμάνια
ποιο αμάραντο χέρι την σπάνια
φρικτή σου συμμετρία έχει πλασμένη;
Ποια μάτια ουράνια;

Η ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ

Λουλούδι μου χαρίσανε
του Μαγιού κρυφή χαρά.
«Έχω πεντάμορφη τριανταφυλλιά»
είπα, και το πέταξα μακρυά.

Πήγα στην τριανταφυλλιά,
μέρα-νύχτα την θωπεύω.
Πορφυρή μέσα στην ζήλια,
δίνει αγκάθια να μαζεύω.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΑΝΑΣ

Όταν φωνές παιδιών κυλιούνται στο χορτάρι
κι ακούγονται κρυφοί οι ψιθυρισμοί τους στην κοιλάδα,
οι μέρες μου οι χλωρές ανατέλλουν σαν νέο φεγγάρι
κι η όψη μου γυρίζει σε χλωμήν αγριάδα.

Γυρίστε σπίτι πια παιδάκια, ο ήλιος έχει δύσει,
πέφτουν της νύχτας οι δροσιές, ψυχραίνει.
Η Άνοιξη της μέρας σας έχει πια ξεψυχήσει,
έρχεται της νύχτας ο Χειμώνας και σας μαραίνει.