Παρνασσός
Ήμασταν όλοι εκεί απόντες
Κατάκοιτοι υποβασταζόμενοι θαμμένοι
Πεθαμένοι κάτω από όγκους παγωμένου χρόνου
Που αποθάρρυνε τα συνεργεία διάσωσης
Παγίδευε ολισθηρά τους τολμητίες παγοδρόμους
Αδιάφορους νεαρούς ερμήδες με φτεροπέδιλα ηλεκτροκίνητα
Που πρόσχαροι διαγωνίζονταν, διαγκωνίζονταν, απογειώνονταν
Με εξασφαλισμένη τη βαθιά συντήρηση
Στην παγωμένη πίστα της απουσίας μας
Άριστη εγγύηση αθανασίας.
Τα λόγια μας κοκάλωναν άμα τη εκστομίσει
Έλκηθρα τα μετάφερναν στα ορεινά απάτητα
Της μαγεμένης αίθουσας του χρόνου.
Τότε ακούστηκε φωνή
Εκεί όπου το χιόνι αφηρημένο ανθεί
Εβλάστησε φωνή παιδιού
Σαν αγριόχορτο που σε χαραματιά τοίχου σαθρού
σφηνώνει την αχαμνή του αποκοτιά
Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα μικρά παιδιά
Φωνάζουν
Ραγίζει ο πάγος σπάζει η άστρια σιγή
Μια πόρτα αόρατη ακούγεται να τρίζει και
ν΄ ανοιγοκλεί —
Κανείς δεν έχει τί να πει
Θέρμη γλυκιά, επέλαση νοτιά σαρωτική και όλα
λιώνουν —
Φουσκοδεντρίτης —
Στα παρασκήνια η άνοιξη
βυσσοδομεί.
Ομολογία
Εμένα η ποίηση
που γράφω
είναι λόγια του αέρα —
στο κενό αντηχούν
και για το κενό προορίζονται
