εξωσχολικά βιβλία δεν διάβαζα ποτέ,
ούτε, μιας και τα λέμε, σχολικά.
λέγαν διάφοροι:
«μωρέ σιγά τ’ αβγά,
σχολείο ειν’ αυτό που έχουμε;»
εγώ λέω πως άμα τυχαίνει και είσαι λίγο τεμπελάκος
όλα σου φταιν, εκτός από σένα.
( ο πατέρας μου, απ’ την άλλη, λέει:
άμα το παιδί έχει μυαλό,
αργά ή γρήγορα θα το βρει,
άμα δεν έχει μην το πιέζεις )
κι εγώ ( φυσιολογικά, φρονώ ) προτιμούσα
να ξαπλώνω στα γκαζόν και στα πάρκα
να χαζεύω τα ουράνια
σαν τσόνι χαριτόβρυτα να φλυαρώ
( ούτε καν μπάλα να παίζω, π.χ. )
η κατάσταση της απόλυτης ηρεμίας, άλλωστε,
είναι απ’ όλα τα ζώντα
η πλέον επιθυμητή.
ποιος θέλει να κουράζεται;
άλλο πράγμα όμως όταν σπουδάζεις.
εκεί το διάβασμα είναι ραφή
και το βιβλίο πανωφόρι χρώματος χακί
κάτι ο Kafka, κάτι ο Καβάφης
μάνι μάνι φτάσαμε και στον Lafargue,
που ήταν και γαμπρός του Marx,
κι από κει δεν θέλει και πολύ·
την κοσμοθεωρία σου βγάλε τώρα απ’ το τσεπάκι
ανήσυχέ μου φοιτητή !
μα τι τα θες, τι τα κουβεντιάζεις;
ότι στον καθένα περισσέψει
μια ατάκα, μια πληγή,
εν πάση περιπτώσει κάτι για να πορευτεί·
όπως, ας πούμε, ο κάτωθι στίχος του Καρούζου:
«το μεθαύριο είναι μεταφυσική».
αλλά εγώ δεν έχω καμία σχέση με τα μεταφυσικά
ούτε και με τα θρησκευτικά
πάντα βάση έπαιρνα, κι αυτή με το ζόρι,
ίσα για να περάσω το μάθημα
και πάντως όχι από τεμπελιά.
άθεος και υλιστής εκ γενετής,
όπως, υποψιάζομαι, και ο Lafargue.
προτείνω, λοιπόν,
όσα τώρα γίνονται
όλα με συνετή απόλαυση να τα γευόμαστε
κι ελαφρά βεβαίως για το αύριο να μεριμνούμε,
αφού το θαύμα συμβαίνει μία και μόνο φορά
και θέλει ξεζούμισμα για τα καλά!
γιατί καθώς το είπε ο Keynes:
( δεν έγραφε ποιήματα, οικονομολόγος ήταν ο άνθρωπος )
«μακροπρόθεσμα όλοι θα πεθάνουμε».
