Δύο ποιήματα

What flower has come into blοssom?
(Song of the bowmen of Shu)
Εzra Pound

Οι τοξότες Σου ζουν ακόμη μέσα στο ποίημα
οι τοξότες Σου εξακολουθούν να υπάρχουν – ομιλώ, άρα, 
υπάρχω (πάντα φλύαρη ήμουν, δηλαδή
φοβόμουν τον θάνατο).

Τι εννοεί αυτό το φως που κολυμπά κατά δω; Οι
κολυμβητές του απογεύματος μοιάζουν ποδη-
λάτες, που κάνουν κόλπα ακροβατικά
στρέφοντας ανάποδα τους τροχούς του αμαξώματος
(στο ποδήλατο βλέπω ένα σύμπαν από θεωρίες 
περί κίνησης, περί συνείδησης, περί επιδιώξεων
και τα λοιπά).

Εν τω μεταξύ, ο θάνατος ομοίως ποδηλατεί.
Αλλά από τον θάνατο πήδησε σαν ελαφάκι η λαμπρή
μέρα, τα ζώα και τα φυτά μασουλάνε το σώμα μου 
μες στη λίμνη μου τρέχουν τα σύννεφα σαν αυγά
(από όλα αυτά είμαι 
ή αυτά όλα είναι από εμένα;)

Όρη μελανά, σε ωραίες αψίδες κάτι σχηματίζουν:
τη λέξη «αθάνατος» – ποιος τη σκέφτηκε;
τι να εννοούσε, ποιος την είπε πρώτος, ποιος
δεύτερος, πώς αυτή κυλά μες τα αίματα και τα βουερά
νερά, φέρνοντας σκοτωμούς
στους τοξότες;

Οι τοξότες Σου δεν είναι πλάσματα της φαντασίας.
Ο  Πάουντ τους έφτιαξε με τόξα, με βέλη, με
αναμονή, με τοξοβολίες, με χάι κου, προσθέτοντας
λίγο χνούδι χιονιού πάνω στις κερασιές.
   Και είναι αυτοί
ένα νεύμα του χρόνου προς την ποιητή
που πάντα φοβόταν τη σιωπή.

Την τέχνη της ποιήσεως υπηρέτησα ξαπλωμένη σε 
Κολάσεις, με όλους τους πεθαμένους ονειρευτές
του αιώνιου, πετώντας ψηλά, χαμηλά, 
ώσπου διάλεξα
την άστεγη ομορφιά.

Γι’ αυτό μπορώ σήμερα να βουτήξω στο πιο βαρύ
ένδυμα, μέσα στη φλεγόμενη σάρκα, 
(δηλαδή, μες στον πόθο της κυριότητας του άλλου)
κι από τ’ αναμμένα κάρβουνα της κοιλιάς σου
ν’ αρπάξω ξανά
ένα ποίημα.

Θα βάλω τις λέξεις να βράζουν, να κοχλάζουν στο
μπρίκι, θα βάλω όρνια στα νύχια, στα στόματα, 
σαν τη Τζόυς Μανσούρ θα σου χυμήξω, κομματάκια θα σε
κάνω – μετά θα σε καταβροχθίσω, ώσπου να στάξει 
η άβυσσος στο χαλί.  

Ο Παράδεισος είναι όλα τα ουράνια πλάσματα
μαζεμένα γύρω από τη λέξη Μηδέν
κι άλλοτε τρελός εραστής στη Γη – γάτος, πάνθηρας, 
λιοντάρι– όταν λείπει, η ποιητής αρρωσταίνει,
γίνεται σωρός
από στάχτη.

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ Κλεοπάτρας Λυμπέρη ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.