Δύο ποιήματα

Τι παράξενη αίσθηση αλήθεια
να σου έχει επιβληθεί η εντολή
να μην σηκώνεις το κεφάλι
να μην κοιτάς τον ουρανό
να σου αρκεί η θέα της ασφάλτου
να φοράς μόνο καπέλα χρωματιστά
που κουδουνίζουν όλο χαρά
και να σκαρφίζεσαι
χαμόγελα οδοντωτά
να παραμένεις ζαρωμένος 
και σκυφτός
όμως υπομονετικός
χωρίς όνομα
χωρίς γνώμη
χωρίς να σου
συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικά δραματικό
κι όλα αυτά γιατί δεν ήξερες από την αρχή
πριν διαβείς την πύλη της Αυλής
ότι οι κανόνες του παιχνιδιού
επιβάλλουν στον γονατισμένο
ακόλουθο υποτακτικό
να μην γνωρίσει ποτέ
ούτε ανόρθωση
αλλά ούτε και
πτώση

Μπορεί να είναι
καλό
κακό
αλλήθωρο
γουρλωμένο
ή γαλανό
Ένα είναι σίγουρο
ότι σε βλέπει
Κι εσύ δεν μπορείς να κρυφτείς
από το μάτι που σε βλέπει
από το μάτι περισκόπιο
όμοιο με του χαμαιλέοντα
που περιστρέφεται
κι ενίοτε σαν δραπέτη
σε στοχεύει
Το κάθε βήμα
το κάθε ίχνος
η κάθε στροφή
δεν σου ανήκουν
ανήκουν στους άλλους
Ανήκουν
στα μάτια που σε βλέπουν
στα μάτια που σε τρώνε
κι έπειτα σε χωνεύουν
στα μάτια που σε κατέχουν
γιατί δεν σου ανήκεις
ανήκεις στους άλλους
όπως ακριβώς ανήκει σε έναν χωρικό
ένα βόδι ή μια κότα
κι εσύ 
στον πάτο
μιας ανθρώπινης κοιλιάς
να κάθεσαι ανήμπορος
χωρίς μουγκανητό
ούτε κακάρισμα

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ Έλσας Κορνέτη ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.