Με πήρε τηλέφωνο: ―Σωτήρη, θα ’θελα να γράψεις κι εσύ κάτι για μένα, σ’ ένα αφιέρωμα που μου κάνουν με τραγούδια μου, με cd μαζί.
Δεν είπα όχι. Με τιμούν άνθρωποι σαν τον Μάνο Ελευθερίου κι εμένα έτσι, η γνώμη μου για το έργο του υπήρξε ανέκαθεν πολύ καλή, καθόλου φιλοφρόνηση από τις γνωστές ολόγυρα δεν θα του έκανα, εκ καρδίας θα έγραφα γι’ αυτόν.
Του το ’στειλα. Χάρηκε, χάρηκε πολύ. Μ’ ευχαρίστησε, κι εκείνος εκ καρδίας, κατάλαβα. Το κείμενο πήρε το δρόμο του.
Με ξαναπήρε λίγο καιρό μετά στενάχωρος, στεναχωρημένος: ―Ο παραγωγός τού δίσκου, για δικούς τους λόγους λέει, αντιδρά, δεν το θέλει το κείμενό σου μαζί με τ’ άλλα. Τι να κάνω, πες μου; Κι αν δεν μπει, εγώ αυτό το γραπτό σου για μένα μετά θέλω να το ’χω, να το δημοσιεύσω αλλού, ίσως και κάπου καλύτερα, να το δει πιο πολύς κόσμος. Μου το επιτρέπεις;
―Ναι. Υπό έναν όρο όμως, Μάνο, πια. ―Τον ποιον; ―Όπου αλλού θα το βάλεις, να συνοδεύεται απαραιτήτως από μια υποσημείωση: «Το κείμενο αυτό γράφτηκε για το cd Τάδε και δεν το δέχτηκε ο Τάδε (ολογράφως το πλήρες όνομά του) παραγωγός». ―Μη μου το κάνεις αυτό! ―Κι όμως, Μάνο μου, πρέπει να προστατευόμαστε επιτέλους από τους ανόητους μικρο-εξουσιαστές στη ζωή και στο έργο μας.
Με ξαναπήρε, ούτε χαρούμενος, ούτε στεναχωρημένος τη φορά αυτή. Αποφασιστικός: ―Πάτησα πόδι! Είπα πως το θέλω εξάπαντος, και το κείμενό σου για μένα θα μπει κανονικά. Σ’ ευχαριστώ και πολύ. ―Κι εγώ. Πότε θα τα ξαναπούμε από κοντά; Μια πληροφορία έμαθα για την Ελένη Παπαδάκη σου, που ακόμα ίσως κι εσύ δεν την ξέρεις…
Και πιάσαμε το νήμα τής ιδιαίτερης και με τον Μάνο Ελευθερίου φιλίας μας από ’κει πάλι. Από πράγματα άλλα, ουσιαστικά.
(Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ Στιγμές)
Βλ. επίσης Ο Σωτήρης Κακίσης για τον Μάνο Ελευθερίου: http://mousikaproastia.blogspot.com/2008/05/blog-post_15.html
και Συνέντευξη του Μάνου Ελευθερίου στον Σωτήρη Κακίση http://mousikaproastia.blogspot.com/2007/09/blog-post.html
