Ο Φήλιξ, ο καλός άνθρωπος, γεννήθηκε την αυγή του δεκάτου τετάρτου αιώνα στο σημερινό Κανσί-Βουαζέν της Γαλλίας. Γόνος καλής οικογένειας ο Φήλιξ, σπούδασε φιλοσοφία και αστρολογία. Κάποια στιγμή αποφάσισε να εγκαταλείψει την καθημερινότητα που τον βάραινε, μοίρασε όλη του την περιουσία που δεν ήταν και λίγη και αποσύρθηκε στο δάσος της επισκοπής του Μο, κοντά στον ποταμό Μάρνη. Σύμφωνα με τον αγιογράφο Άλμπαν Μπάτλερ, ο Φήλιξ ο καλός άνθρωπος έλαβε και το προσωνύμιο «o Ανήσυχος», γιατί δεν κοιμόταν ποτέ. Tη μέρα άνοιγε τα κλειστά μονοπάτια στο πυκνό δάσος της επισκοπής του Μο, συντηρούσε τα καρποφόρα δένδρα και φρόντιζε τα ζωντανά του δάσους, αφήνοντας λίγο φαγητό εδώ κι εκεί και το βράδυ ανέβαινε στις κορυφές των υπεραιωνόβιων ακακιών και προσευχόταν.
Τον χειμώνα του 1348, λίγους μήνες πριν ξεσπάσει για τα καλά η μαύρη πανώλη, το δάσος της επισκοπής του Μο, σύμφωνα πάντα με τον αγιογράφο Άλμπαν Μπάτλερ, πλημμύρισε από την υπερχείλιση του ποταμού Μάρνη. Χιλιάδες ζώα κινδύνεψαν να πνιγούν και ο Φήλιξ ο Ανήσυχος, σαν άλλος Νώε, βάλθηκε να τα σώσει. Αποκαμωμένος από την υπερπροσπάθεια, ένιωσε να τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του και να χάνεται μέσα στα νερά του ποταμού. Τότε, στράφηκε προς τον ουρανό και ζήτησε βοήθεια, η παράκλησή του εισακούσθηκε και πήρε τη μορφή ψαριού. Σαν αποσύρθηκαν τα νερά, ο Φήλιξ ο Ανήσυχος βρήκε καταφύγιο στις μικρές λακκούβες που σχηματίστηκαν στις ρίζες των δένδρων, με την ελπίδα και το όνειρο ότι σύντομα θα έπαιρνε και πάλι την αρχική του μορφή. Οι άνθρωποι, συντετριμμένοι από τη φρικτή επιδημία, θεώρησαν θείο δώρο την παρουσία του ψαριού στο δάσος της επισκοπής του Μο και ως μήνυμα εξ ουρανού. Θαύμασαν απεριόριστα την προσπάθειά του να επιβιώνει σε τόσο αντίξοες συνθήκες, βουτούσαν τα δάχτυλά τους στο νερό που έπλεε το ψάρι, τα έφερναν στα χείλη τους με ευλάβεια κι έπαιρναν θάρρος και κουράγιο.
Με το τέλος της μαύρης πανώλης, για να τιμήσουν το ψάρι του δάσους έφτιαξαν έναν μικρό ναό κοντά στην επισκοπή του Μο και στον περίβολό του έσκαψαν έναν μεγάλο λάκκο που τον γέμισαν με νερό, με σκοπό να μεταφέρουν εκεί το ψάρι. Όταν όμως το αναζήτησαν στα σημεία που το έβλεπαν δεν κατάφεραν να το βρουν. Ο αγιογράφος Άλμπαν Μπάτλερ υποστηρίζει ότι ο Φήλιξ ο Ανήσυχος δεν εξαφανίστηκε, αλλά αντίθετα, η πίστη του στο όνειρο τον αντάμειψε. Αφού επιτέλεσε το θείο καθήκον του στη δύσκολη περίοδο της επιδημίας προσφέροντας στον κόσμο ελπίδα και θάρρος, έγινε ξανά άνθρωπος και μάλιστα, έγινε ψαράς: Ο ονομαστός Φήλιξ ο Ψαράς, της πόλης του σημερινού Εσμπλί.
ΥΓ. Για τον Φήλιξ τον Ανήσυχο μου μίλησε η συγγραφέας Μελανία Δαμιανού μετά την πρόσφατη επίσκεψή της στο Ιλ-ντε-Φρανς. Την ευχαριστώ.
