Το τέλος πλησιάζει;

Ποιος μπορεί να το πει;
Μπορεί και να το βρει κανείς υπονοούμενο
σε κάποια διφορούμενη απόδοση
ενός αγγλικού αριστουργηματικού ποιήματος,
ή μέσα σε ένα παιδικό παιχνίδι ως ελαττωματικό εξάρτημα,
καθώς η προχωρημένη ώρα
δεν εγγυάται το χρώμα στο φανάρι
που θα σηματοδοτήσει την παραβίασή του,
τη λάμψη στο μαχαίρι που θα φανεί σαν αντανάκλαση σκοταδιού.
Κι ύστερα ο θύτης θα ορκίζεται πως είδε φως αληθινό μέσα στο μαύρο.

Μπορεί να έρθει μέσα από έναν χωρισμό
από μια απονενοημένη σοκολάτα
εγκλωβισμένη στη λωρίδα ενός καθίσματος μοτοσακό.
Ενόσω χαρωπά σκυφτοί νεκροθάφτες
επισημοποιούν το θάνατο σταράτα πατώντας με μέτρο τη γη
και ενώ συγχρόνως βαραίνει ο νεκρός ολοένα
θέλοντας να ενωθεί με την εσωτερική γλίτσα,
θυμάμαι τα τεστ του σχολείου,
τα χαστούκια και τα τραβήγματα των αυτιών.
Ένα ύπουλο τράβηγμα φαβορίτας
με έκανε φαβορί για ατοπήματα.
Ένα σύνολο αποτυχιών
εκφράζει μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα
τη φωτεινή ατυχία μου
επανασχεδιάζοντας αστερισμούς.