Το τέλος πλησιάζει;

Ποιος μπο­ρεί να το πει;
Μπο­ρεί και να το βρει κα­νείς υπο­νο­ού­με­νο
σε κά­ποια δι­φο­ρού­με­νη από­δο­ση
ενός αγ­γλι­κού αρι­στουρ­γη­μα­τι­κού ποι­ή­μα­τος,
ή μέ­σα σε ένα παι­δι­κό παι­χνί­δι ως ελατ­τω­μα­τι­κό εξάρ­τη­μα,
κα­θώς η προ­χω­ρη­μέ­νη ώρα
δεν εγ­γυά­ται το χρώ­μα στο φα­νά­ρι
που θα ση­μα­το­δο­τή­σει την πα­ρα­βί­α­σή του,
τη λάμ­ψη στο μα­χαί­ρι που θα φα­νεί σαν αντα­νά­κλα­ση σκο­τα­διού.
Κι ύστε­ρα ο θύ­της θα ορ­κί­ζε­ται πως εί­δε φως αλη­θι­νό μέ­σα στο μαύ­ρο.

Μπο­ρεί να έρ­θει μέ­σα από έναν χω­ρι­σμό
από μια απο­νε­νοη­μέ­νη σο­κο­λά­τα
εγκλω­βι­σμέ­νη στη λω­ρί­δα ενός κα­θί­σμα­τος μο­το­σα­κό.
Ενό­σω χα­ρω­πά σκυ­φτοί νε­κρο­θά­φτες
επι­ση­μο­ποιούν το θά­να­το στα­ρά­τα πα­τώ­ντας με μέ­τρο τη γη
και ενώ συγ­χρό­νως βα­ραί­νει ο νε­κρός ολο­έ­να
θέ­λο­ντας να ενω­θεί με την εσω­τε­ρι­κή γλί­τσα,
θυ­μά­μαι τα τεστ του σχο­λεί­ου,
τα χα­στού­κια και τα τρα­βήγ­μα­τα των αυ­τιών.
Ένα ύπου­λο τρά­βηγ­μα φα­βο­ρί­τας
με έκα­νε φα­βο­ρί για ατο­πή­μα­τα.
Ένα σύ­νο­λο απο­τυ­χιών
εκ­φρά­ζει μέ­σα στην κα­λο­και­ρι­νή νύ­χτα
τη φω­τει­νή ατυ­χία μου
επα­να­σχε­διά­ζο­ντας αστε­ρι­σμούς.