Στο Δουβλίνο πήγα μόνο μία φορά, με οργανωμένη εκδρομή, στις αρχές Αυγούστου του 2010. Δυστυχώς δεν μπορώ να ξαναβρώ το πρόγραμμα, αλλά θεωρώ σίγουρο ότι θα ήταν ανάλογο με αυτά που κυκλοφορούν και σήμερα από τα διάφορα τουριστικά γραφεία. Το γραφείο το είχε σβήσει πλέον από τα αρχεία του, όπως και το όνομα της ξεναγού που και εγώ δεν το θυμόμουν. Όμως είχα γράψει πολλά βίντεο που τα ξαναείδα για να ξαναμπώ στο κλίμα.
Όλα λοιπόν τα γραφεία ξεκινούν από το Δουβλίνο ή καταλήγουν σ΄αυτό και στο Μπέλφαστ, αφού κάνουν το γύρο του νησιού. Βρέχει, ψιλοψιχαλίζει καλύτερα, σχεδόν κάθε μέρα. Όλα τα χωριά ή οι μεγαλύτεροι οικισμοί, παραθαλάσσιοι ή της ενδοχώρας, είναι κτισμένα μ΄αυτή την εξαίσια αγγλοσαξονική αισθητική, την κουκλίστικη, ανάλογη με εκείνη της υπαίθρου της Αγγλίας και της Σκωτίας. Και λουλούδια παντού. Σε όλη τη χώρα καταγράφονται πάνω από 150 (!) κάστρα, πολλά από τα οποία είναι οργανωμένοι τουριστικοί προορισμοί.
Τόσο ο ίδιος o Joyce όσο και τα διακοσαριά –όπως τα καταμέτρησε ο Μαραγκόπουλος– άτομα που πηγαινοέρχονται στο Ulysses, είναι κάθε διαβάθμισης αστοί που φαίνεται ότι δεν έχουν ουσιαστική σχέση με την ύπαιθρο χώρα (ιστορία, μύθοι, καθημερινές πρακτικές κ.λ.).
Στο Δουβλίνο δεν έχουν γίνει ριζικές πολεοδομικές παρεμβάσεις, ανάλογες π.χ. με του Haussmann στο Παρίσι, ή εκείνες στο ερειπωμένο από τους βομβαρδισμούς Βερολίνο, ή οι απίστευτες καταστροφές που έγιναν στις ελληνικές πόλεις για τις οποίες όλοι τώρα θρηνούν και οδύρονται. Αν ακολουθήσει δηλαδή κανείς τις προτεινόμενες διαδρομές του θεματικού πάρκου Joyce, η σημερινή κατάσταση δεν θα διέφερε πολύ από εκείνη του τέλους του 19ου αι. αρχές του 20ού. Όμως ένα συγκριτικό βίντεο θα μπορούσε να δείξει του λόγου το αληθές. Αγνοώ αν ήδη έχει γίνει σε συνδυασμό δηλαδή με φωτογραφικά αναπτύγματα φωτογραφικών λήψεων του παρελθόντος. Οπωσδήποτε η φράση που αποδίδεται στον Joyce ότι ακόμη και αν καταστρεφόταν το Δουβλίνο θα μπορούσε να ξανακτιστεί με βάση το κείμενο του Ulysses, μάλλον δεν θα πρέπει να έχει σχέση με την πραγματικότητα.[1] Έγιναν αλλαγές αλλά ευτυχώς σε μεμονωμένα κτήρια με πιο «ακραίες» βέβαια, στον ποταμό Λίφι (Liffey), τη γέφυρα του Καλατράβα που την είπανε Σάμουελ Μπέκετ και μιμείται την ιρλανδέζικη άρπα, ή το πολυώροφο κυλινδρικό και γυάλινο συνεδριακό κέντρο που… γέρνει. Ιρλανδέζικο χιούμορ μάλλον.
Αρκετά γραφεία προβλέπουν επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Δουβλίνου αλλά και στο Trinity College στο οποίο επίκεντρο του ενδιαφέροντος είναι, εκτός από τη βιβλιοθήκη του, το λεγόμενο βιβλίο των Κελτών. Ούτε λόγος βέβαια να γίνεται για τις διαδρομές του θεματικού πάρκου που είπαμε, αλλά και για τρία μικρά μουσεία (ο επισκέπτης για να τα δει πρέπει να χάσει μία ή δύο μέρες από το πρόγραμμα της εκδρομής): Το μουσείο Joyce —στον πύργο Μαρτέλο— που ιδρύθηκε το 1962, το Joyce Center, και το μουσείο των ιρλανδών συγγραφέων… Πολλοί είδα ότι πηγαίνουν στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας με τους δεινόσαυρους…
James Joyce Center
_____________
