Μάικλ Οντάατζε : «Το σπίτι της»

Επειδή έχει ζήσει μόνη, το σπίτι της το έχει κτίσει αποκλειστικά εκείνη και η ανάγκη. Η ανάγκη να γεράσει και να μεγαλώσει παιδιά. Άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή της, έμειναν για λίγο, έφυγαν, την άλλαξαν, άφησαν πάνω της σημάδια, όμως δεν έχω βρεθεί ποτέ σε σπίτι που ο χαρακτήρας και το παρελθόν του να σου αποκαλύπτονται με τέτοιο τρόπο. Περιέχει όσους γνωρίζει και έχει γνωρίσει, και όλα όσα έχει κρατήσει στη διάρκεια του ταξιδιού της. Όταν τη συνάντησα για πρώτη φορά δεν είδα παρά εκείνη, αλλά τώρα καθώς τη γνωρίζω, καταλαβαίνω τις μικρές της συνήθειες.
Το πρόβλημα γι' αυτήν είναι ο αποχωρισμός. Λέει: «Χθες το βράδυ καθώς άκουγα όλους τους γνώριμους ήχους φαντάστηκα πώς θα ήταν αν ξυπνούσα ένα χρόνο από τώρα και τα δέντρα του κήπου ήταν διαφορετικά». Οι δρόμοι, το βάρος του θαλασσινού αέρα, τα πουλιά που αναγνωρίζουν τους θάμνους σου, και αυτά σε στηρίζουν, σου χαρίζουν την ελευθερία της ρουτίνας, αποτελούν ένα σπίτι.
Τα πάντα εδώ μου φαίνονται ξένα. Εσύ όμως, όχι. Και το δωμάτιό σου που μοιάζει με γκρίζο πηγάδι, και οι γάντζοι πάνω από το πλυντήριο όπου κρεμάς τα νωπά ρούχα για να μη χρειαστεί να τα σιδερώσεις, και οι γκριζοπράσινοι ξύλινοι τοίχοι, και το μυστικό συρτάρι που άνοιξες στα δύο χρόνια της γνωριμίας μας για να μου δείξεις τις αρχαίες γιαπωνέζικες πένες. Όλα αυτά τα αγαπώ, παρ' όλο που κουβαλάω μέσα μου το δικό μου τοπίο και τις τρεις αποσκευές μου. Αλλά αυτό έχει γίνει το δέρμα σου, και καθώς αναχωρείς το ξέρεις.
Κάποια δειλινά, όταν ξεχνώ ν’ ανοίξω τα φώτα, χτυπάω τα γόνατά μου στις μικρές, περιστρεφόμενες βιβλιοθήκες, που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Όμως εσύ, ακόμη κι όταν κουβαλάς τη μπουγάδα ή βιβλία, με μια επιδέξια, φυσική κίνηση των γοφών σου, ξέρεις να τις αποφεύγεις. Όταν μπορείς να κινείσαι σ' ένα σπίτι με δεμένα τα μάτια, το σπίτι αυτό σου ανήκει. Κινείσαι σαν αίμα ήρεμα μέσα στο σώμα σου. Πρόσφατα ξύπνησα δίπλα σου και χωρίς να σε κοιτάξω, σαν να βρισκόμουν ακόμη σε όνειρο, άπλωσα το χέρι μου και ήξερα ακριβώς που είναι οι ώμοι σου, η καρδιά σου  — εσύ στη συγκεκριμένη στάση στο κρεβάτι που τώρα μοιραζόμαστε. Είναι και αυτό ένα είδος γνώσης. Σαν να είσαι το σχεδιάγραμμα του σπιτιού σου.

Μάικλ Οντάατζε