Ο Γοργονοτσολιάς του Κουτσουρά

Ο Πα­ντε­λής Πα­ντε­λά­κης, από τον Κου­τσου­ρά της Κρή­της, αγα­πού­σε πο­λύ τη θά­λασ­σα. Σαν με­γά­λω­σε, μπάρ­κα­ρε ακο­λου­θώ­ντας τον δρό­μο του αδερ­φού του. Ένας λε­βέ­ντης ήταν ο αδερ­φός του ο Δια­μα­ντής, δυο μέ­τρα άντρας, ήταν και κά­πο­τε εύ­ζω­νας στην προ­ε­δρι­κή φο­ρά, μα χά­θη­κε στα ανοι­χτά του Ιν­δι­κού όταν ναυά­γη­σε το βα­πό­ρι όπου ερ­γα­ζό­ταν. Συ­γκλο­νι­σμέ­νος ο Πα­ντε­λής, φορ­τώ­θη­κε τη λύ­πη όλη, απο­χαι­ρέ­τη­σε τη θά­λασ­σα κι έγι­νε ψάλ­της στη Μο­νή της Οδη­γή­τριας, που βρί­σκε­ται στον ορει­νό όγκο των Αστε­ρου­σί­ων Ορέ­ων, στο Ηρά­κλειο. Μια βρα­διά, τη μέ­ρα των Φώ­των, άκου­σε εκεί που κοι­μό­ταν έναν θό­ρυ­βο και εί­δε το γύ­ψι­νο μι­κρό άγαλ­μα του τσο­λιά που εί­χε φτιά­ξει στη μνή­μη του αδερ­φού του και στό­λι­ζε τη φω­το­γρα­φία του εκλι­πό­ντος πά­νω στο τζά­κι, να πέ­φτει κά­τω και να κό­βε­ται στα δυο. Την άλ­λη μέ­ρα το πρωί ση­κώ­θη­κε να μα­ζέ­ψει τα σπα­σμέ­να, αλ­λά βρή­κε μό­νο κομ­μά­τια από τη φου­στα­νέ­λα εδώ κι εκεί ριγ­μέ­να, το σώ­μα του αγάλ­μα­τος από τη μέ­ση και πά­νω, όσο κι αν έψα­ξε δεν το βρή­κε. Απο­κα­μω­μέ­νος κά­θι­σε σε μια κα­ρέ­κλα. Σαν γύ­ρι­σε τη μά­τια του προς το χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δέ­ντρο πα­ρα­τή­ρη­σε ότι έλει­πε η αση­μέ­νια γορ­γό­να που την εί­χε φέ­ρει από το Με­ξι­κό, η Aldema που την απο­κα­λού­σαν οι Με­ξι­κά­νοι από τα αρ­χι­κά των λέ­ξε­ων alma del mar, ψυ­χή της θά­λασ­σας δη­λα­δή. Την αγα­πού­σε την Aldema του ο Πα­ντε­λής, στό­λι­ζε το χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δέ­ντρο του κά­θε χρό­νο και τα βρά­δια, σαν έπε­φτε πά­νω της το φως του φεγ­γα­ριού, εκεί­νη λα­μπο­κο­πού­σε και τον συ­ντρό­φευε στα όνει­ρά του.

Προ­βλη­μα­τί­στη­κε με όλα αυ­τά, αλ­λά δεν εί­πε τί­πο­τε σε κα­νέ­ναν, πά­ρα μο­νά­χα το εκ­μυ­στη­ρεύ­τη­κε στον ανι­ψιό του, τον γιο του Δια­μα­ντή, που τον με­γά­λω­νε σαν παι­δί του. Την άλ­λη μέ­ρα που βγή­καν οι δυο τους νύ­χτα για ψά­ρε­μα, αντί­κρι­σαν με δέ­ος κά­τι άγνω­στο να λα­μπι­ρί­ζει και όλο να πλη­σιά­ζει προς τη βάρ­κα. Τρό­μα­ξε ο Πα­ντε­λής για τα κα­λά, γνώ­ρι­ζε τη θά­λασ­σα και τα θα­λάσ­σια ξω­τι­κά που κρύ­βουν τα νε­ρά, πο­τέ δεν έφυ­γε από το νού του ο Βα­νού, ο γορ­γο­νά­θρω­πος του Αρ­χι­πε­λά­γους Βα­νουά­του στον Νό­τιο Ει­ρη­νι­κό, τον εί­χαν δει κο­ντά στη νή­σο Εσπί­ρι­του Σά­ντου αυ­τός κι ο δεύ­τε­ρος μη­χα­νι­κός, δια­σχί­ζο­ντας νύ­χτα το αρ­χι­πέ­λα­γος με το «Melody III».

Το άγνω­στο πλά­σμα όλο και πλη­σί­α­ζε και σαν έφτα­σε σε από­στα­ση μι­κρό­τε­ρη από δέ­κα μέ­τρα από τη βάρ­κα βγή­κε από το νε­ρό, υψώ­θη­κε για λί­γο πά­νω από την επι­φά­νεια της θά­λασ­σας και χά­θη­κε πά­λι στα βά­θη. Ο Δια­μα­ντής εί­παν και δυο με μια φω­νή και από­μει­ναν με το στό­μα ανοι­χτό. Ο Δια­μα­ντής με τη στο­λή του τσο­λιά και μια τε­ρά­στια ου­ρά ψα­ριού ξα­να­φά­νη­κε ακό­μη μια φο­ρά, λί­γο πιο μα­κριά από τη βάρ­κα αυ­τή τη φο­ρά, χτύ­πη­σε με δύ­να­μη την ου­ρά του στα νε­ρά και ελα­φρύς κυ­μα­τι­σμός, σαν χαι­ρε­τι­σμός, ανα­σή­κω­σε την βάρ­κα. Αυ­θόρ­μη­τα αγκα­λιά­στη­καν οι δυο τους και με δά­κρυα στα μά­τια κοι­τού­σαν το πέ­λα­γος. Μό­λις συ­νήλ­θαν, τρά­βη­ξαν τα δί­χτυα με δυ­σκο­λία, τέ­τοια ψα­ριά δεν εί­χαν πιά­σει κα­μία άλ­λη φο­ρά.

Ο Πα­ντε­λής κά­θε βρά­δυ έβγαι­νε με τη βάρ­κα του στα ανοι­χτά να συ­να­ντή­σει τον αδερ­φό του και τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές ερ­χό­ταν μα­ζί και ο ανι­ψιός του, ο γιος του Δια­μα­ντή, όταν του το επέ­τρε­πε η δου­λειά στην ψα­ρο­τα­βέρ­να που εί­χε ανοί­ξει στο δρό­μο προς το Χου­δέ­τσι με το όνο­μα ο «Γο­γο­νο­τσο­λιάς», όπου και έκα­νε χρυ­σές δου­λειές. Ο κό­σμος, ακό­μη κι αυ­τοί που δεν πί­στευαν σε αυ­τά που συ­ζη­τιό­νταν σχε­τι­κά με την εμ­φά­νι­ση του Δια­μα­ντή του Γορ­γο­νο­τσο­λιά στο Κρη­τι­κό πέ­λα­γος, αγα­πού­σε αυ­τές τις πα­ρά­ξε­νες ιστο­ρί­ες και τα ατα­ξι­νό­μη­τα πλά­σμα­τα του πε­λά­γους που κου­βα­λούν τα μυ­στι­κά των μα­κρι­νών θα­λασ­σών και φέρ­νουν κα­λο­τυ­χία, διώ­χνο­ντας μα­κριά το κα­κό. Ο Γορ­γο­νο­τσο­λιάς έγι­νε θρύ­λος της πε­ριο­χής και μέ­ρος της μα­γεί­ας που ανα­ζη­τού­σαν όλοι στη ζωή τους, με­ρι­κοί μά­λι­στα από τους κα­τοί­κους της πε­ριο­χής υπερ­θε­μά­τι­ζαν, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι εί­χαν δει τον Γρο­γο­νο­τσο­λιά κά­ποια βρά­δια με παν­σέ­λη­νο να τρι­γυρ­νά στα ρη­χά παί­ζο­ντας με τα κύ­μα­τα, ενώ άλ­λοι, τρα­βού­σαν ακό­μη πιο πο­λύ το σχοι­νί, δια­δί­δο­ντας ότι τον εί­χαν δει να πε­τά τα ζε­στά κα­λο­και­ρι­νά βρά­δια έξω από τα σπί­τια τους σαν που­λί, σκορ­πώ­ντας στο πέ­ρα­σμά του κόκ­κους αρ­μύ­ρας και κα­τα­πρά­σι­να ζω­η­ρά φύ­κη.