Πριν λίγες μέρες έφυγε σιωπηλά και σεμνά ο συγγραφέας, μεταφραστής κα δημοσιογράφος Θανάσης Γεωργιάδης – τον λέγαμε «Βούδα» για την τεράστια πολυγνωσία του. Ήταν δέκα βιβλιοθήκες μαζί, πληθωρικός, αθόρυβος κι ευγενής. Τρυφερός και διακριτικός – ένα σπουργίτι. Συνεργαστήκαμε επί αρκετά χρόνια στις εφημερίδες Θεσσαλονίκη, Μακεδονία και, πιο στενά, στο περιοδικό Πανσέληνος - για μένα υπήρξε ένας θησαυρός, όχι μόνο γιατί ήταν ακάματος, επινοητικός και εγγύηση σε ότι έγραφε, αλλά γιατί ήταν και ο επικεφαλής διορθωτής του περιοδικού. Ένας σπάνιος φιλόλογος. Είχε μεταφράσει πάρα πολλούς από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, (όχι μόνο τους τραγικούς) συνέγραψε την εγκυκλοπαίδεια του Ποντιακού Ελληνισμού, την ιστορία των αρχαίων Θρακών, και αρκετά, πολύ καλά, δικά του μυθιστορήματα και ποιήματα. Εργάστηκε επί χρόνια σε εκδοτικούς οίκους, με τελευταίο τους «Νέους Ορίζοντες». Δυστυχώς ποτέ δεν απέκτησε την φήμη και την αποδοχή που του άξιζαν. Ίσως ήταν και ένα βασικό στοιχείο του χαρακτήρα του να δουλεύει και να προσφέρει αθόρυβα, αποφεύγοντας την δημοσιότητα. Απ’ όσο θυμάμαι δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον συμπαθεί – πολύ περισσότερο εμείς, στις εφημερίδες, στα περιοδικά και στους λογοτεχνικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης που τον αγαπούσαμε πολύ και εντελώς ανεπιφύλακτα. Ήταν σπάνια περίπτωση ανθρώπου και λαμπρού μυαλού – κάθε Σαββατοκύριακο πήγαινε με την γυναίκα του την Γεωργία στην Νικήτη της Χαλκιδικής, στο εξοχικό του, να ταΐσει τις γάτες. Είχαν αρκετές γάτες εκεί, που τους περίμεναν - τα τελευταία χρόνια που τον βρήκαν οι ασθένειες τού έλεγα συχνά να πάμε για κανένα τσίπουρο (όταν συνεργαζόμασταν το κάναμε συχνά) αλλά το απέφευγε υπακούοντας στις συμβουλές των γιατρών. Έσβησε δύσκολα, περιορισμένος στο σπίτι. Άφησε πολύ μεγάλο και σημαντικό έργο και απ’ όσο ξέρω, τουλάχιστον δύο ανέκδοτα μυθιστορήματα. Η παρέα του, η καλοσύνη του, το μυαλό του, η απίστευτη ενεργητικότητα του Θανάση Γεωργιάδη μας έχει σφραγίσει όλους – όποιον τον γνώριζε. Υπήρξε Βούδας. Πραγματικός, βαθύς σοφός, αυτήν την επιπόλαια εποχή. Ένα γλυκύ θηρίο της προσφοράς. Τον αγαπούμε πάντα, τον θυμόμαστε πάντα, σε συναντήσεις με άλλους φίλους. Είναι πάντα παρών στις παρέες μας. Γειά σου, φίλε Θανάση. Οψόμεθα, ως συνήθως.
Ο Θανάσης Γεωργιάδης (1944-2022) γεννήθηκε στους Γεωργιανούς Ημαθίας. Σπούδασε ελληνική και αγγλική φιλολογία. Επί δεκαετίες εργαζόταν ως επιμελητής εκδόσεων. Μετέφρασε περισσότερα από τριακόσια έργα, συνεργάστηκε με πολυάριθμα έντυπα και διηύθυνε την έκδοση λογοτεχνικών περιοδικών. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Η αντιθετική όσο και ισόμερη βιολογία της Ελισάβετ Π. Γεωργιάδου (1983), Ο μέγας διάκοσμος (1984), Ύπνοι και θάνατοι (1989), Ωδές 1-4 (1991), Μικρή γεωγραφία (2000), τα πεζογραφήματα Αλέξανδρος (1996), Αλέξανδρος -Ο Θείος Γνόφος (2001), το μυθιστόρημα Το βιβλίο του Ιορδάνη Γαβρά (2001), τα ιστορικά μελετήματα Η αρχαία Μακεδονία κατά τον Στράβωνα (1991), Θράκη και Θράκες στην αρχαιότητα (1998), Περίπλους Ευξείνου (2001).
